แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 48

เช้าวันใหม่...

ตอนนี้ฉันกำลังเตรียมของสำหรับออกเดินทางไปต่างจังหวัดอยู่ ซึ่งพี่ดินก็ยังไม่ได้บอกว่าจะไปจังหวัดอะไร บอกแค่จะไปภาคเหนือ ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง

เมื่อคืนฉันนอนคิดทั้งคืนว่าจะเอายังไงดี ทำไมพอมีคนจะมาช่วยฉันจริงๆ ดันรู้สึกสับสนแทน ใจหนึ่งฉันก็อยากหนีไปจากเขา แต่อีกใจก็อยากอยู่กับพี่ดินแม้จะต้องเจ็บแบบนี้ก็ตาม

ส่วนคนที่จะช่วยฉันคือใครกันแน่นะ เหมือนเขาจะรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับฉันและพี่ดินราวกับเป็นคนรู้จักกันอย่างนั้นแหละ

ติ้ง

แชตเด้งขึ้นมาในโทรศัพท์ฉัน ฉันรีบกดเข้าไปดูข้อความทันที

"คุณพร้อมหรือยังกอบัว ที่รัก"

ข้อความที่ส่งมาจากบุคคลปริศนามันทำให้ฉันฉุกคิดอะไรได้บางอย่าง คำพูดคำจาแบบนี้มันเหมือนกับ...

เฮือก! เดเนียล

ต้องเป็นเขาแน่ๆ เขาคือคนที่คิดจะช่วยฉันหนีไปจากพี่ดิน แต่ว่าฉันจะไว้ใจเขาได้จริงเหรอ พวกเขาทั้งคู่ไม่ถูกกันนี่ ไม่ใช่ว่าเขาจะจับฉันไปเป็นตัวประกันเหมือนกับในหนังหรอกนะ

ตอนนี้สมองฉันมันมืดแปดด้านคิดอะไรไม่ออกแล้ว หรือฉันหาทางหนีเอาเองโดยไม่พึ่งใครดี แล้วฉันจะหนีไปที่ไหนล่ะ จะกลับไปที่บ้านก็ไม่ได้อีก

หมับ!

จู่ๆ พี่ดินก็เข้ามาสวมกอดฉันจากด้านหลัง โดยที่ฉันไม่ทันสังเกตว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่

แรงกอดของพี่ดินบวกกับความไม่ทันตั้งตัวทำให้โทรศัพท์ที่อยู่ในมือฉันมันหล่นลงพื้นทันที

"ขวัญอ่อนจัง หื้ม" พี่ดินกระซิบถามฉันด้วยรอยยิ้ม

ฉันรีบแกะมือพี่ดินออกแล้วก้มลงไปเก็บโทรศัพท์ทันทีแต่มันก็ถูกพี่ดินคว้าไปซะก่อน

"พี่ดิน..."

"คุณคุยกับใคร ?" พี่ดินเลิกคิ้วถามฉัน ก่อนจะเพ่งอ่านข้อความในโทรศัพท์แล้วนิ่งเงียบไป

ฉันมองหน้าพี่ดินที่กำลังก้มดูหน้าจอโทรศัพท์อยู่ตอนนี้ ขนฉันมันลุกซู่ไปทั้งตัว พี่ดินต้องโกรธฉันแน่ๆ ไม่แน่อาจจะเหวี่ยงฉันลงเตียงแล้วก็ทำเรื่องอย่างว่ากับฉันอีกก็ได้ถ้าเขาได้อ่านข้อความนั่น

พี่ดินละสายตาออกจากหน้าจอโทรศัพท์แล้วเงยหน้าขึ้นมามองฉัน สายตาของเขามันยากที่จะรู้ได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

แต่พอนานเข้าท่าทีเขากลับดูเหมือนไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรเลย

"อะ เอาคืนไปสิ" พี่ดินยื่นโทรศัพท์ส่งคืนให้ฉันแบบง่ายๆ

ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่นค่อยๆ เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์คืนจากพี่ดิน มือไม้มันสั่นไปหมดแล้วตอนนี้ พี่ดินเข้าดูแชตที่เดเนียลทักมาจริงๆ ด้วย แต่ทำไมเขาถึงนิ่งเฉยแบบนี้ ไม่โวยวายฉันเลยมันผิดปกติเกินไปหรือเปล่า

"พี่ดินคือบัว..."

"อยากหนีผมไปมากขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ ?" พี่ดินจ้องหน้าฉันถึงจะไม่ได้เผยท่าทีโกรธเคืองอะไร แต่ฉันก็ก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาเขาอยู่ดี

"บัว...คือ..." ฉันจะตอบยังไงดี ถึงเขาจะไม่โวยวายใส่แต่มันก็ทำให้ฉันหวาดหวั่นราวมันเป็นความเงียบก่อนพายุถล่ม

หมับ!

จู่ๆ พี่ดินก็เดินอ้อมไปด้านหลัง แล้วคว้าเอวฉันลงไปนั่งบนตักเขาตรงปลายเตียง

"อยากไปกับมันงั้นเหรอ ไอ้เวรนั่น" พี่ดินถามเสียงเรียบ แต่น้ำเสียงแบบนี้มันกลับทำให้ฉันรู้สึกเสียวสันหลังวาบเลย

ฉันนิ่งเงียบไม่รู้จะตอบกลับพี่ดินยังไง แถมยังเดาใจไม่ออกเลยว่าตอนนี้เขากำลังโกรธฉันอยู่หรือเปล่า

"เงียบทำไมกอบัว"

"...." ฉันเม้มปากแน่น ฉันไม่รู้จะตอบพี่ดินยังไงดีจริงๆ ฉันมันก็เป็นแค่นางบำเรอ ถ้าฉันบอกว่าจะหนีเขาจะฆ่าฉันทิ้งหรือเปล่าล่ะ

"ถ้าผมทำตัวดีๆ กับคุณ คุณจะไม่หนีผมไปไหนใช่ไหม กอบัว"