แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 48

เช้าวันใหม่...

ตอนนี้ฉันกำลังเตรียมของสำหรับออกเดินทางไปต่างจังหวัดอยู่ ซึ่งพี่ดินก็ยังไม่ได้บอกว่าจะไปจังหวัดอะไร บอกแค่จะไปภาคเหนือ ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง

เมื่อคืนฉันนอนคิดทั้งคืนว่าจะเอายังไงดี ทำไมพอมีคนจะมาช่วยฉันจริงๆ ดันรู้สึกสับสนแทน ใจหนึ่งฉันก็อยากหนีไปจากเขา แต่อีกใจก็อยากอยู่กับพี่ดินแม้จะต้องเจ็บแบบนี้ก็ตาม

ส่วนคนที่จะช่วยฉันคือใครกันแน่นะ เหมือนเขาจะรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับฉันและพี่ดินราวกับเป็นคนรู้จักกันอย่างนั้นแหละ

ติ้ง

แชตเด้งขึ้นมาในโทรศัพท์ฉัน ฉันรีบกดเข้าไปดูข้อความทันที

"คุณพร้อมหรือยังกอบัว ที่รัก"

ข้อความที่ส่งมาจากบุคคลปริศนามันทำให้ฉันฉุกคิดอะไรได้บางอย่าง คำพูดคำจาแบบนี้มันเหมือนกับ...

เฮือก! เดเนียล

ต้องเป็นเขาแน่ๆ เขาคือคนที่คิดจะช่วยฉันหนีไปจากพี่ดิน แต่ว่าฉันจะไว้ใจเขาได้จริงเหรอ พวกเขาทั้งคู่ไม่ถูกกันนี่ ไม่ใช่ว่าเขาจะจับฉันไปเป็นตัวประกันเหมือนกับในหนังหรอกนะ

ตอนนี้สมองฉันมันมืดแปดด้านคิดอะไรไม่ออกแล้ว หรือฉันหาทางหนีเอาเองโดยไม่พึ่งใครดี แล้วฉันจะหนีไปที่ไหนล่ะ จะกลับไปที่บ้านก็ไม่ได้อีก

หมับ!

จู่ๆ พี่ดินก็เข้ามาสวมกอดฉันจากด้านหลัง โดยที่ฉันไม่ทันสังเกตว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่

แรงกอดของพี่ดินบวกกับความไม่ทันตั้งตัวทำให้โทรศัพท์ที่อยู่ในมือฉันมันหล่นลงพื้นทันที

"ขวัญอ่อนจัง หื้ม" พี่ดินกระซิบถามฉันด้วยรอยยิ้ม

ฉันรีบแกะมือพี่ดินออกแล้วก้มลงไปเก็บโทรศัพท์ทันทีแต่มันก็ถูกพี่ดินคว้าไปซะก่อน

"พี่ดิน..."

"คุณคุยกับใคร ?" พี่ดินเลิกคิ้วถามฉัน ก่อนจะเพ่งอ่านข้อความในโทรศัพท์แล้วนิ่งเงียบไป

ฉันมองหน้าพี่ดินที่กำลังก้มดูหน้าจอโทรศัพท์อยู่ตอนนี้ ขนฉันมันลุกซู่ไปทั้งตัว พี่ดินต้องโกรธฉันแน่ๆ ไม่แน่อาจจะเหวี่ยงฉันลงเตียงแล้วก็ทำเรื่องอย่างว่ากับฉันอีกก็ได้ถ้าเขาได้อ่านข้อความนั่น

พี่ดินละสายตาออกจากหน้าจอโทรศัพท์แล้วเงยหน้าขึ้นมามองฉัน สายตาของเขามันยากที่จะรู้ได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

แต่พอนานเข้าท่าทีเขากลับดูเหมือนไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรเลย

"อะ เอาคืนไปสิ" พี่ดินยื่นโทรศัพท์ส่งคืนให้ฉันแบบง่ายๆ

ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่นค่อยๆ เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์คืนจากพี่ดิน มือไม้มันสั่นไปหมดแล้วตอนนี้ พี่ดินเข้าดูแชตที่เดเนียลทักมาจริงๆ ด้วย แต่ทำไมเขาถึงนิ่งเฉยแบบนี้ ไม่โวยวายฉันเลยมันผิดปกติเกินไปหรือเปล่า

"พี่ดินคือบัว..."

"อยากหนีผมไปมากขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ ?" พี่ดินจ้องหน้าฉันถึงจะไม่ได้เผยท่าทีโกรธเคืองอะไร แต่ฉันก็ก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาเขาอยู่ดี

"บัว...คือ..." ฉันจะตอบยังไงดี ถึงเขาจะไม่โวยวายใส่แต่มันก็ทำให้ฉันหวาดหวั่นราวมันเป็นความเงียบก่อนพายุถล่ม

หมับ!

จู่ๆ พี่ดินก็เดินอ้อมไปด้านหลัง แล้วคว้าเอวฉันลงไปนั่งบนตักเขาตรงปลายเตียง

"อยากไปกับมันงั้นเหรอ ไอ้เวรนั่น" พี่ดินถามเสียงเรียบ แต่น้ำเสียงแบบนี้มันกลับทำให้ฉันรู้สึกเสียวสันหลังวาบเลย

ฉันนิ่งเงียบไม่รู้จะตอบกลับพี่ดินยังไง แถมยังเดาใจไม่ออกเลยว่าตอนนี้เขากำลังโกรธฉันอยู่หรือเปล่า

"เงียบทำไมกอบัว"

"...." ฉันเม้มปากแน่น ฉันไม่รู้จะตอบพี่ดินยังไงดีจริงๆ ฉันมันก็เป็นแค่นางบำเรอ ถ้าฉันบอกว่าจะหนีเขาจะฆ่าฉันทิ้งหรือเปล่าล่ะ

"ถ้าผมทำตัวดีๆ กับคุณ คุณจะไม่หนีผมไปไหนใช่ไหม กอบัว"

จบคำพูดของฉันพี่ดินก็ดึงเอวฉันเข้าไปหาตัวแล้วก็กอดฉันแน่น พร้อมกับฝังจมูกลงมาที่แก้มของฉัน

“อ๊ะ!...” ใจฉันมันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะอีกแล้วตอนนี้

"ไปกันเถอะสายแล้ว กว่าจะไปถึงอีก"

พี่ดินปล่อยกอดออกแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พร้อมกับดึงให้ฉันลุกขึ้นตามเขาด้วย

ฉันเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่พี่ดินเอาวางไว้ ยังไม่ทันที่ฉันจะเอาโทรศัพท์ใส่กระเป๋าก็ถูกพี่ดินแย่งไปซะก่อน ฉันเงยหน้ามองพี่ดินอย่างแปลกใจ

"เอาไว้ห้องนี่แหละไม่ต้องเอาไป" พี่ดินสั่งเสียงกร้าว ฉันได้แต่พยักหน้าตอบพี่ดิน เพราะสายตาเขาเริ่มดุฉันนิดๆ แล้วตอนนี้

พี่ดินโยนโทรศัพท์ของฉันไว้บนที่นอนแล้วก็จูงมือฉันเดินออกจากห้อง ตลอดทางเดินไปขึ้นรถพี่ดินไม่ยอมปล่อยมือฉันเลย

เขาแปลกไปจริงๆ นะ เขาเหมือนจะโกรธฉัน แต่กลับไม่โวยวายอะไร คำพูดก็แปลกไปไม่เหมือนเดิม

ภายในรถ...

"พี่ชาติไม่ได้ไปด้วยเหรอคะ?" ฉันหันหน้าไปถามพี่ดิน เพราะปกติไปไหนส่วนมากพี่ชาติจะเป็นคนขับรถให้ แต่ครั้งนี้พี่ดินเป็นคนขับเองซะงั้น

"ไปพักผ่อนจะชวนคนอื่นไปด้วยทำไม" พี่ดินหันมามองฉันด้วยสายตาดุๆ อีกแล้ว

"ก็บัวไม่รู้..." ฉันก้มหน้าตอบพี่ดิน แค่นี้ทำไมต้องดุกันด้วยนะ

"อะ..." ฉันร้องออกมาในลำคออย่างแผ่วเบา เพราะอยู่ดีๆ พี่ดินก็ยกมือขึ้นมายีหัวฉันอย่างเอ็นดู

เขาไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเลย ช่วงนี้เขาทำให้ฉันแปลกใจมากเกินไปแล้วนะ

"ซื่อบื้อไม่มีใครเกินจริงๆ" พี่ดินบ่นพึมพำเบาๆ จากนั้นก็ขับรถออกจากคอนโดต่อ

สับสนจัง! นี่เขากำลังเล่นกับความรู้สึกของฉันอยู่เหรอ ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนขนาดนี้ แล้วฉันควรทำตัวยังไงดี...