แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 47

"พี่ดินบัวเจ็บบัวไม่ไหวแล้ว..." ฉันรีบอ้อนวอนขอร้องเขาทันที เพราะดูท่าทางพี่ดินเหมือนจะมีอารมณ์อีกครั้ง ซึ่งฉันรับมันไม่ไหวแล้วจริงๆ

พี่ดินมองหน้าฉันพร้อมกับพ่นลมหายใจแรง ถึงอย่างนั้นก็ยอมปล่อยมือที่กำลังจับแขนฉันอยู่ ฉันรีบถอยหลังเว้นระยะห่างเล็กน้อยแล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก หลังจากนั้นก็รีบลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำด้วยความเร็วสูง

พออาบน้ำเสร็จทำอะไรเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว ฉันก็เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าให้พี่ดินรวมทั้งของฉันด้วย

"จะไปกี่วันคะ" ฉันหันไปถามพี่ดินที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงนอน

"สามวัน" พี่ดินตอบกลับมาโดยไม่ละสายตาออกจากหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง ไม่รู้ว่าเขากำลังคุยกับใครอยู่

ฉันมองอยู่อย่างนั้นสักพัก ทำได้แค่ถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่กระเป๋าต่อ

"เสร็จหรือยังผมง่วงแล้ว" พี่ดินปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นมานั่งตรงปลายเตียงขณะเอ่ยถามฉัน

"ยังค่ะ"

"นาน"

"พี่ดินง่วงก็นอนก่อนเลยค่ะ" ฉันหันไปบอกกับพี่ดินตามตรง

"ผมจะนอนพร้อมกับคุณ"

จู่ๆ พี่ดินเดินมาใกล้ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ คงเพราะฉันมัวแต่พับผ้าใส่กระเป๋าอยู่เลยไม่รู้ตัว พี่ดินเอาปลายคางของตัวเองมาวางเกยไว้บนไหล่ของฉัน แล้วเขาก็เป่าลมมาที่หูฉันเบาๆ

"อื้อ พี่ดินอย่ากวนบัวได้ไหม" ฉันยักไหล่ขึ้นแล้วเอนตัวหนีพี่ดิน

"ทำไมเดี๋ยวนี้คุณถึงกล้าไล่ผม เมื่อก่อนถ้าผมทำแบบนี้คุณคงได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อ" อยู่ๆ พี่ดินก็พูดออกมาแบบนี้ทำเอาฉันไปต่อไม่เป็นเลย

นั่นสิ มันก็จริงแบบที่พี่ดินพูด เดี๋ยวนี้ฉันกล้าพูดอะไรเยอะกว่าเมื่อก่อนมากจริงๆ

"ไม่รู้สิคะ"

พรึ่บ! หมับ!

พี่ดินนั่งลงซ้อนหลังฉันเเล้วดึงตัวฉันเข้าไปกอด เขาเป็นอะไรอีก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายได้ตลอดเลยจริงๆ ผู้ชายคนนี้

แล้วเขาดึงฉันไปกอดไม่พอ ยังดึงผ้าที่อยู่ในมือฉันออกก่อนจะประคองใบหน้าฉันให้หันไปหาเขา จากนั้นพี่ดินก็กดจูบลงมาที่ริมฝีปากฉันอย่างอ่อนโยน

จูบครั้งนี้ของพี่ดินมันทำให้ฉันรู้สึกแปลกไปมากกว่าทุกครั้ง เพราะมันทั้งนุ่มนวล หอมหวาน จนฉันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากสัมผัสจูบครั้งนี้ของพี่ดิน

ไม่นานพี่ดินก็ถอนจูบออก เขาฝังจมูกลงมาที่แก้มของฉันแล้วสูดลมหายใจเข้าแรงๆ จากนั้นพี่ดินก็เอาแต่จ้องหน้าฉันด้วยรอยยิ้มบางๆ

มันทำให้ฉันรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวราวกับกำลังจ่อกองไฟอยู่เลยตอนนี้ สีหน้าฉันคงแดงเหมือนลูกมะเขือเทศแน่เลย

ตึกตัก ตึกตัก!

ใจฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ทั้งที่เมื่อกี้เขายังเป็นคนใจร้ายที่ทำให้ฉันร้องไห้ออกมาอยู่เลย แต่ตอนนี้เขากลับทำให้ใจฉันเต้นรัวซะงั้น นี่พี่ดินกำลังเล่นกับความรู้สึกของฉันอยู่ใช่ไหม

"เสียงหัวใจของคุณ....ทำไมมันเต้นแรงจัง" พี่ดินเอ่ยถามฉันด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาราวกระซิบ

ไม่พูดเปล่าเขาเอามือมาจิ้มๆ ตรงหน้าอกข้างซ้ายของฉันด้วยความซุกซน

พรึ่บ!

ฉันรีบดันตัวออกจากพี่ดิน พยายามก้มหน้าก้มตาหลบสายตาเขาพร้อมกับพับผ้าต่อ ใจฉันมันยังเต้นดังโครมๆ ราวกับภายในอกเกิดแผ่นดินไหวอย่างงั้นแหละ

บ้าจริง! ทำไมฉันต้องเผลอยิ้มด้วย รู้สึกควบคุมตัวเองไม่ได้เลย

เขาบอกว่าจะรออยู่ที่ปั้มน้ำมันแห่งหนึ่ง ซึ่งมันเป็นทางที่พี่ดินต้องขับผ่านพอดี แถมยังบอกว่าให้ฉันทำยังไงก็ได้ให้พี่ดินจอดที่ปั้มที่เขารอฉันอยู่ แล้วเขาจะพาฉันหนีเอง

ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบกลับคนที่ทักมา เสียงประตูห้องถูกเปิดเข้ามาซะก่อน ทำเอาฉันรีบเก็บโทรศัพท์แล้วก้มหน้าพับผ้าใส่กระเป๋าต่อแทบไม่ทัน

พี่ดินคงจะไปสูบบุหรี่มา เพราะฉันได้กลิ่นบุหรี่จางๆ หลังจากพี่ดินเดินเข้ามาในห้อง

"ยังเก็บไม่เสร็จอีกเหรอ ?" พี่ดินเลิกคิ้วถามฉัน ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ดูหงุดหงิดอะไร

"ค่ะ" ฉันตอบสั้นๆ ไม่กล้าที่จะเงยหน้ามองพี่ดินเพราะกลัวจะเผยพิรุธ

พรึ่บ!

จู่ๆ พี่ดินก็ช้อนตัวฉันขึ้นจนตัวลอยเลย เขาคิดจะทำอะไรอีกเนี่ย

"พี่ดินจะทำอะไรเนี่ย วางบัวลงนะคะ บัวยังจัดกระเป๋าไม่เสร็จเลย"

"เดี๋ยวค่อยเก็บพรุ่งนี้ก็ได้ผมง่วงแล้ว"

พี่ดินอุ้มฉันเดินไปกดปิดสวิตช์ไฟในห้อง ก่อนจะเดินตรงไปบนเตียงนอนขนาดใหญ่ มาถึงเขาก็วางฉันลงบนเตียงนอนอย่างเบามือ จากนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้ฉันแล้วปิดไฟบนหัวเตียง

ภายในห้องที่มืดสนิทจนได้ยินเสียงลมหายใจของอีกคน ไม่มีคำพูดใดๆ แม้ว่าฉันและพี่ดินจะยังไม่หลับตาลงก็ตาม

"อะไรที่คุณไม่ชอบ ผมจะพยายามไม่ทำ เราจะได้อยู่ด้วยกันไปนานๆ” พี่ดินเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อนหลังจากที่เราทั้งคู่เงียบกันมาสักพัก

คำพูดของพี่ดินบวกกับข้อความที่ฉันได้รับจากบุคคลปริศนาทำเอาฉันรู้สึกสับสนในใจ ส่วนหนึ่งก็อยากจะหนีให้หลุดพ้นไปสักที แต่อีกใจฉันมันก็อยากอยู่กับพี่ดิน

ฉันจะหนีเขาได้จริงๆ เหรอ...แต่ถ้าฉันยังยอมอยู่กับเขาแบบนี้ฉันก็ต้องทนเจ็บปวดไปตลอดเลยใช่ไหม