แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 57

วันนี้ทั้งวันฉันแทบไม่เป็นอันทำอะไรเลยเพราะฉันแพ้ท้องหนักมาก อาการมันเพิ่งมาเริ่มหนักขึ้นก็วันนี้นี่แหละ ดีที่หมอให้ยามากิน

พอกินแล้วมันก็รู้สึกโอเคขึ้นนะ แต่พอยาหมดฤทธิ์ก็แพ้หนักเหมือนเดิม กลิ่นอาหารทุกอย่างมันเหม็นหมดเลย กินข้าวก็อ้วกออกมาจนหมด ทรมานจัง

เฮ้อ....

ฉันนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ได้แต่ถอนหายใจออกมายาวๆ ฉันสูดกลิ่นยาดมเข้าแรงๆ จนแทบจะหมดแรงแล้ว ลูกฉันดื้อตั้งแต่อยู่ในท้องเลยแหะ คงจะเหมือนพ่อเขาแน่ๆ เลย

พอในหัวมันเริ่มโล่ง จู่ๆ ความคิดก็ย้อนกลับไป คำพูดนั้นของพี่ดินมันแล่นเข้ามาในหัวฉันอีกครั้ง

ฉันจำได้ว่าพี่ดินเคยบอกกับฉันว่าเขาไม่อยากมีครอบครัว เขาไม่ชอบอะไรที่มันจำเจ เขาไม่ชอบเด็ก แล้วทำไมเขาถึง....

แกร่ก!

เสียงเปิดประตูห้องทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ความคิด ฉันสะดุ้งตัวเล็กน้อยรีบหันไปมองทางประตูห้อง

พี่ดินเดินเข้ามาในห้องเข้ามานั่งลงข้างๆ ฉัน วันนี้ฉันไม่ได้กลิ่นบุหรี่จากตัวของพี่ดินเลย แปลว่าเขาไม่ได้สูบมันเลยสักมวนงั้นเหรอ

"เดี๋ยวบัวไปเอาน้ำมาให้ดื่มนะคะ"

"ผมขอเป็นเหล้า" พี่ดินพูดเสียงเรียบ สีหน้าดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

"ทำไมถึงดื่มล่ะคะ" ฉันมองพี่ดินอย่างสงสัย เขาไม่ดื่มเหล้ามาสักพักแล้วนะ ทำไมจู่ๆ วันนี้ถึงอยากดื่มกันล่ะ

"ไปเอามาเถอะ ผมขอดื่มสักวัน" พี่ดินตอบโดยไม่หันมองหน้าฉันเลย

แปลกอีกแล้วนะ กลับมาจากบ้านทีไรพี่ดินมักจะมีท่าทีแปลกๆ ทุกที จนฉันเดาใจเขาไม่ถูกเลย

ฉันเอาขวดเหล้าราคาแพงวางลงบนโต๊ะหน้าโซฟา แล้วจัดการเทเหล้าใส่แก้วจากนั้นก็ยื่นให้พี่ดิน

"มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ"

"ไม่มีอะไร" พี่ดินหยิบขวดเหล้าเทใส่แก้วแล้วก็ยกดื่มติดๆ กัน เขาเป็นซะขนาดนี้ยังจะกล้าบอกว่าไม่มีอะไรอีกงั้นเหรอ

ทำไมเขาชอบเก็บทุกอย่างไว้คนเดียวกันนะ ฉันถอนหายใจพลางเอื้อมมือไปจับมือหนาของพี่ดินแล้วออกแรงบีบเบาๆ

"เราเป็นแฟนกันนะคะ เรากำลังจะมีลูกด้วยกันนะ พี่ดินไม่สบายใจเรื่องอะไรบอกบัวได้ไหม" ฉันมองมองหน้าพี่ดินด้วยสีหน้าจริงจังรอคำตอบจากเขา

"ผมแค่เครียดเรื่องงานนิดหน่อย ไม่มีอะไรหรอก" พี่ดินหันหน้ามายิ้มจางๆ ให้ฉันแทน จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นมาลูบหัวฉันเบาๆ

"บัวนี่มันแย่จริงๆ เลย ช่วยอะไรพี่ดินไม่ได้เลยสักอย่าง"

ฉันก้มหน้าลง มันรู้สึกว่าตัวเองไม่มีประโยชน์เอาซะเลย ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากจะช่วยงานพี่ดินบ้าง แต่ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยเกี่ยวกับงานของเขา

"แค่คุณมีลูกให้ผม ผมก็พอใจมากแล้ว เรื่องงานอย่าคิดมากไปกับผมเลย มันจะกระทบถึงลูกนะ"

"....." ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ อีกครั้ง ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี

"วันนี้คุณแพ้ท้องหรือเปล่า?" พี่ดินถามฉันต่อแทน

ฉันพยักหน้ารัวๆ ตอบกลับพี่ดิน วันนี้แพ้ท้องหนักมากซะด้วยซ้ำ

"แพ้ทั้งวันเลยค่ะ ลูกเราคงจะเหมือนพี่ดินแน่ๆ^_^"

"เหมือนผม ?"

"ก็ดื้อไงคะ แล้วก็คงจะอารมณ์ร้ายเหมือนพี่ดิน"

ฉันก็พูดไปตามความจริงนะ แต่พี่ดินสิดันจ้องฉันด้วยสายตาดุๆ แทนซะงั้น

"คุณนี่นะกอบัว" พี่ดินพึมพำพลางส่ายหน้าไปมา

"พี่ดินคะ"

"หื้ม"

ฉันเม้มปากแน่น ถ้าถามเรื่องอนาคตกับพี่ดินจะเป็นอะไรไหมนะ ต้องถามสิ! ก็ฉันอยากรู้นี่นา เราต้องคุยกันเรื่องนี้ให้ได้

"พี่ดินวางแผนอนาคตไว้บ้างหรือยังคะ เราจะมีลูกแล้ว เราควรจะย้ายไปอยู่บ้านดีไหม มันน่าจะสะดวกกว่าคอนโด"

พี่ดินยังคงนิ่งเงียบ สีหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง

รู้สึกว่าอารมณ์ของฉันช่วงนี้มันจะแปรปรวนเป็นพิเศษ แถมยังหงุดหงิดง่ายอีกต่างหาก

"เป็นอะไร" พี่ดินนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าฉันที่กำลังนั่งอยู่ตรงปลายเตียง

"เปล่าค่ะ"

"หน้างอขนาดนี้จะให้ผมเชื่อดีไหม"

"ทำไมพี่ดินต้องอยากให้บัวไปอยู่ไกลๆ พี่ด้วย" ฉันหันไปมองหน้าพี่ดิน รู้สึกน้อยใจนะ น้อยใจมากด้วย แล้วก็โกรธเขามากด้วยเหมือนกัน

เหมือนพี่ดินอยากให้ฉันไปอยู่ไกลๆ เขาเลย...

"ผมอยากให้คุณได้อยู่กับธรรมชาติ คุณจะได้อารมณ์ดี ถ้าคุณอารมณ์ดีลูกก็จะอารมณ์ดีไปด้วยนะกอบัว"

"แต่บัวไม่อยากอยู่ห่างจากพี่ดิน บัวกลัว..."

พี่ดินถอนหายใจออกมายาวๆ เขายืนขึ้นแล้วก็ดึงฉันเข้าไปกอด

"ผมไม่ทิ้งคุณกับลูกแน่นอนกอบัว"

"สัญญาแล้วนะคะ"

"ครับ สัญญา" พี่ดินลูบหัวฉันเบาๆ มองหน้าฉันด้วยรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้า

"แต่ถ้าคุณไม่อยากไปอยู่ที่นั่น ผมก็จะไม่บังคับ"

"บัวไม่อยากไป..." มันยังมีอีกอย่างที่ยังค้างคาอยู่ในใจของฉัน ไม่รู้ว่าคนท้องเขาจะคิดเยอะแบบฉันเป็นปกติกันหรือเปล่า

"แล้วเมื่อไหร่พี่ดินจะพาบัวไปพบคุณพ่อของพี่คะ" ฉันเงยหน้าขึ้นมองพี่ดิน ขณะที่เขาเองก็ก้มหน้าลงมามองฉันเหมือนกัน

"ช่วงนี้พ่อผมต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆ คงไม่สะดวก" พี่ดินพูดด้วยสีหน้าท่าทางลำบากใจที่ต้องปฏิเสธฉัน

"คุณพ่อพี่ดินท่านรู้ใช่ไหมคะว่าเรากำลังจะมีลูกด้วยกัน"

"อื้มรู้"