แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 83

@ณ ห้างสรรพสินค้า...

ก่อนกลับบ้านพี่ดินพาฉันมาแวะที่ห้าง คงจะอยากเอาใจฉันล่ะมั้ง ถึงจะรู้อย่งนั้นแต่ฉันก็ยังนิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไร เพราะยังรู้สึกงอนเขาอยู่

"อยากได้อะไรหยิบเอาเลยนะ^_^" พี่ดินบอกพร้อมกับคลี่ยิ้มหวานให้ฉัน เขาดูอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษหลังจากที่คุยกับคุณพ่อแค่ไม่กี่ประโยค น่าแปลกใจจริงๆ คุยแค่นั้นก็ทำให้อารมณ์ดีได้ขนาดนี้เลยงั้นเหรอ

"บัวไม่อยากได้อะไร"

"งั้นเดี๋ยวผมซื้อให้เอง"

พี่ดินเดินจูงมือพาฉันเข้าร้านนั้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่น จนตอนนี้ในมือของเขาพะรุงพะรังไปด้วยถุงหลายสิบใบ แล้วของพวกนี้ฉันก็ไม่ได้ขอให้พี่ดินซื้อให้นะ เขาซื้อของเขาเองแต่ฉันก็ไม่ได้ขัดอะไร

อยากซื้อก็ซื้อไป ฉันไม่ได้สนใจของที่เขาซื้อเลยสักนิด

"กอบัว ไปดูของเล่นให้ลูกหน่อยไหม^_^"

"ลูกยังไม่รู้เพศเลยจะรีบซื้อทำไม กลับได้แล้วค่ะ บัวอยากนอน"

"งั้นกลับก็ได้ครับ ^_^"

พี่ดินพยายามเอาอกเอาใจฉัน หวังจะกลบเกลื่อนความผิดของตัวเองที่เผลอมองนมเธอคนนั้นล่ะสิ แต่บอกเอาไว้เลยว่าฉันไม่หายโกรธเขาง่ายๆ หรอก คอยดูสิ!

ณ คฤหาสน์หลังใหญ่...

เมื่อกลับมาถึงบ้านฉันก็ขึ้นมาบนห้อง พี่ดินรีบตามขึ้นมาแล้วเอาของที่ซื้อวางเรียงกันไว้บนเตียง เขาคงจะอยากให้ฉันเปิดดูสินะ แต่ขอโทษนะคะฉันไม่สนใจของพวกนั้นเลยสักนิด

สิ่งที่ฉันทำหลังจากนั้นคือขึ้นไปนอนบนเตียงเงียบๆ

"กอบัว ไม่ดูของพวกนี้หน่อยเหรอ" พี่ดินถามเสียงแผ่ว คงจะผิดหวังล่ะสิ สมน้ำหน้า

"จะดูทำไม ตอนพี่ดินซื้อบัวก็เห็น"

"กอบัว หายโกรธผมได้แล้วนะที่รัก"

พี่ดินคลานขึ้นมานอนบนเตียงข้างๆ ฉัน จากนั้นก็พลิกตัวมากอดฉันจากทางด้านหลัง

"พี่ดินบัวอึดอัด"

ฉันพูดพลางพยายามจะแกะมือหนาของพี่ดินออก แต่ยิ่งฉันพยายามจะแกะมากเท่าไหร่ พี่ดินก็ยิ่งกอดรัดฉันแน่นมากเท่านั้น

"พี่ดิน ปล่อย"

"ไม่ปล่อย"

ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างไม่ชอบใจ คนยิ่งหงุดหงิดง่ายๆ อยู่ ก็ยังจะมาทำให้อารมณ์เดือดดาลยิ่งกว่าเดิม สนุกมากนักหรือไงที่ได้แกล้งฉันแบบนี้

''จะไม่ปล่อยบัวจริงๆ ใช่ไหม"

"ไม่ปล่อย"

ฉันพลิกตัวหันหน้าไปหาพี่ดินแล้วพอเห็นว่าฉันหันหน้าไปเขาก็คลี่ยิ้มหวานให้ทันที คิดเหรอว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะหายโกรธ

ปัก! ตุบ!

"โอ๊ยยยย กอบัวคุณถีบผมทำไม" พี่ดินร้องออกมาเสียงหลง เมื่อถูกฉันใช้ปลายเท้าถีบเขาสุดแรงจนกลิ้งตกจากเตียง

"บอกแล้วว่าอย่ามายุ่ง อย่ามากอดบัวอึดอัด !!"

"นี่คุณจะโกรธอะไรนักหนากอบัว !!"

พี่ดินยืนขึ้นพร้อมกับตะคอกเสียงใส่ แถมยังจ้องหน้าฉันตาเขม็ง

"คิดเอาสิ ไม่ต้องให้บัวพูดมากหรอก"

"ผมก็ง้อคุณอยู่นี่ไง !!"

ฉันเงียบแล้วนอนหันหลังให้เขาเหมือนตอนแรก ไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไปเพราะพี่ดินดูท่าจะมีอารมณ์ขึ้นมาแล้ว ฉันไม่อยากทะเลาะกับพี่ดินแต่ก็ยังไม่หายโกรธเขา ดังนั้นเลยคิดว่าต่างคนต่างเงียบคงจะดีที่สุด

ปัง!

เสียงปิดประตูดังสนั่นขึ้นจนฉันตกใจสะดุ้ง ก่อนจะชะโงกหน้ามองไปรอบๆ ห้องก็พบว่าพี่ดินเดินออกไปแล้ว

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างเหนื่อยใจแล้วก็ล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม อยู่ใครอยู่มันแบบนี้ไปสักพักก่อนก็แล้วกัน

จะให้ฉันทำยังไงล่ะ ก็ตอนนี้ฉันยังโกรธเขาอยู่นิ

ภาพที่พี่ดินจ้องหน้าอกของผู้หญิงคนนั้นยังติดตรึงอยู่ในหัวสมองฉันอยู่เลย แล้วถ้าเขาอยากจะง้อฉันจริงๆ ก็ต้องใช้ความพยายามมากกว่านี้สิ หนำซ้ำตอนนี้ฉันก็ท้องอยู่ อารมณ์มันก็ต้องแปรปรวนเป็นธรรมดา เรื่องนี้พี่ดินน่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอ…

หลายชั่วโมงผ่านไป...

บอกตรงๆ ว่าตอนนี้ฉันนอนไม่หลับ หัวใจมันว้าวุ่นจนอยู่ไม่เป็นสุข ตั้งแต่ที่ออกจากห้องไปตอนนั้นพี่ดินก็ยังไม่กลับมาอีกเลย

นี่ก็ตีสองกว่าแล้วไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน ไม่คิดจะเข้ามาในห้องเลยหรือไง ฉันเองก็ไม่ได้ออกจากห้องเลยตั้งแต่ที่พี่ดินออกไป

ฉันนั่งถอนหายใจทิ้งอยู่บนเตียงนานหลายนาที จนในที่สุดก็ตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูกะว่าจะลงไปหาพี่ดินสักหน่อย เพราะนี่มันก็ดึกมากแล้วไม่รู้ว่าพี่ดินแอบไปนอนที่ไหน แต่ถ้าไปดื่มล่ะก็มีเรื่องอีกแน่ๆ

แกร๊ก!

"พี่ดิน ทะลึ่ง" ฉันพูดพลางปัดมือหนาของพี่ดินออกด้วยความเขินอาย

"ดีกันนะครับ ^_^" พี่ดินอมยิ้มแล้วชูนิ้วก้อยขึ้นมาตรงหน้าฉัน

ฉันมองหน้าพี่ดินด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อ ตอนนี้เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ ดูไม่เหมือนพี่ดินคนเดิมที่เคยเกรี้ยวกราดใส่ฉันเลย

"ถ้าบัวเห็นพี่ดินมองหน้าอก หรือมองผู้หญิงคนอื่นแบบหื่นๆ อีก บังจะชกตาพี่ดินทั้งสองข้างเลยคอยดูสิ"

ฉันเอานิ้วก้อยไปเกี่ยวกับนิ้วของพี่ดินพร้อมกับส่งสายตาเอาจริงให้เขา

"ถ้าหายโกรธผมแล้วงั้นเรามา...." พี่ดินเว้นการพูดแล้วใช้สายหื่นๆ มองฉันแทน

"ขอพักนะคะ บัวง่วงมากเลยตอนนี้ บัวไม่ได้นอนเลย เพราะมัวแต่รอพี่ดินกลับขึ้นมาบนห้อง"

พี่ดินคลี่ยิ้มหวานให้ฉันจากนั้นก็เอามือขึ้นมายีหัวฉันเบาๆ

"ครับ นอนก็นอน^_^"

จากนั้นพี่ดินก็จับมือพาฉันขึ้นไปนอนโดยไม่ลืมที่จะห่มผ้าให้ ก่อนจะโน้มตัวลงมาจูบหน้าผากฉันเบาๆ เขาลุกขึ้นไปปิดไฟในห้องแล้วกลับขึ้นมานอนกอดฉันทั้งคืน

เช้าวันใหม่...

บนโต๊ะอาหาร...

วันนี้คุณแม่ของเดเนียลกลับมาจากอังกฤษพอดี ท่านเลยมาทานข้าวเช้าด้วยกัน ก่อนที่จะออกไปบริษัทพร้อมกับคุณพ่อของพี่ดิน

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารปกคลุมไปด้วยความเงียบสนิท ฉันสังเกตเห็นว่าคุณแม่ของเดเนียลพยายามจะชวนพี่ดินคุย แต่พี่ดินไม่ยอมคุยกับท่านเลย

"พรุ่งนี้แกก็พาเมียแกไปดูฤกษ์แต่งงานก็แล้วกัน ส่วนเรื่องสถานที่จัดงานเดี๋ยวฉันกับคุณหญิงจะไปดูให้" จู่ๆ คุณพ่อก็พูดขึ้นทำลายความเงียบ

ฉันหันไปมองหน้าพี่ดินที่กำลังยิ้มระรื่นหลังจากจบคำพูดของคุณพ่อ

เคล้ง!

"ผมขอตัวนะครับ" เดเนียลวางช้อนลงกระแทกกับจานจนเกิดเสียงดัง ก่อนจะลุกขึ้นพรวดแล้วเดินออกจากห้องอาหารไป ทิ้งให้ภรรยาของเขานั่งมองตามแผ่นหลังกว้างไปจนสุดสายตา

"หนูแสนดี อย่าคิดมากนะลูก" คุณแม่ของเดเนียลหันไปพูดปลอบภรรยาของเขาที่มีสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก

เธอพยักหน้าตอบคุณแม่แล้วก้มหน้าลงกินข้าวเงียบๆ

"พี่ดิน ที่คุณพ่อพูด..." ฉันกำลังจะถามพี่ดินเพราะรู้สึกแปลกใจที่อยู่ๆ คุณพ่อก็ยอมให้เราแต่งงานกันง่ายๆ ทั้งๆ ที่ท่านไม่ค่อยจะชอบหน้าฉันสักเท่าไร ทว่าก็ถูกคุณพ่อพูดแทรกขึ้นเสียก่อน

"ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะรับเธอมาเป็นลูกสะใภ้หรอกนะ แต่ลูกชายฉันมันรั้น ฉันเองก็แก่มากแล้ว ขัดมันไปก็เท่านั้น"