ไออุ่นรัก(ร้าย) จากใจคุณ นิยาย บท 7

ถึงแม้หลงอี้เชินจะเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย แต่ยังคงนั่งตัวตรง ปล่อยให้ถังเฉียวหว่าน……

ท่าทางใจเย็นของเขาทำให้รู้สึกเหมือนกับว่าคนที่โดนล่วงเกินไม่ใช่เขา

“ประธานทนไหวเกินไปแล้ว เธอแทะโลมตั้งนาน เขาไม่หน้าแดงไม่หายใจหอบนั่งตัวตรงไม่ขยับได้ยังไง ระดับนี้ไม่มีใครเทียบได้ในโลก! พระถังก็คงเทียบไม่ได้ จื่อหาน ให้นายเสียตัวนานแล้วใช่ไหม? ......” นอกรถมีเสียงลั่วหลิงดังกึกก้องอีกครั้ง

กู้จื่อหานตอบกลับด้วยความเย็นชา “นายเสียความบริสุทธิ์แล้วฉันจะไม่เสียตัว”

“ยังไม่รีบเข้าไปขับรถอีก รอให้ฉันขับหรือไง?” เสียงเย็นชาน่ากลัวของหลงอี้เชินในรถดังออกมา น้ำเสียงผสมไปด้วยกลิ่นอายอันตราย

“ไม่กล้าใช้แรงงานท่านประธานหรอกครับ” ลั่วหลิงหุบปาก ยกเท้าก้าวเข้าไปในรถแล้วสตาร์ทรถทันที ด้วยความเร็วระดับที่ว่ากู้จื่อหานเพิ่งปิดประตูรถฝั่งผู้โดยสาร รถก็แล่นออกไปเสียงดัง “ฟิ้ว”

กู้จื่อหานที่หลงเหลืออยู่ถูก “โยนทิ้ง” ไว้ที่เดิมทำหน้าไม่พอใจ จำเป็นต้องวิ่งไล่ตามไป

……

ภายในห้องเพรสซิเดนท์สูทโรงแรม

หลงอี้เชินต้องใช้กำลังอย่างแรงในการดึงผู้หญิงตัวเล็กพัวพันรอบกายเขาเหมือนปลาหมึกยักษ์ออกมา แล้วโยนลงบนเตียงนุ่ม

แค่เขาเพิ่งก้าวเท้าไปข้างหน้า ด้านหลังก็มีเสียงถังเฉียวหว่านสะอึกสะอื้นน้อยใจและเป็นทุกข์ดังขึ้น

“อย่าไป ช่วยฉัน รู้สึกแย่มาก”

ในดวงตาสีดำฉายแววความรู้สึกคาดไม่ถึง หลงอี้เชินหันหลังไป สบตาอัลมอนด์ที่เลือนรางไปด้วยน้ำตาคู่นั้นของถังเฉียวหว่านโดยไม่คาดคิด