ถึงแม้หลงอี้เชินจะเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย แต่ยังคงนั่งตัวตรง ปล่อยให้ถังเฉียวหว่าน……
ท่าทางใจเย็นของเขาทำให้รู้สึกเหมือนกับว่าคนที่โดนล่วงเกินไม่ใช่เขา
“ประธานทนไหวเกินไปแล้ว เธอแทะโลมตั้งนาน เขาไม่หน้าแดงไม่หายใจหอบนั่งตัวตรงไม่ขยับได้ยังไง ระดับนี้ไม่มีใครเทียบได้ในโลก! พระถังก็คงเทียบไม่ได้ จื่อหาน ให้นายเสียตัวนานแล้วใช่ไหม? ......” นอกรถมีเสียงลั่วหลิงดังกึกก้องอีกครั้ง
กู้จื่อหานตอบกลับด้วยความเย็นชา “นายเสียความบริสุทธิ์แล้วฉันจะไม่เสียตัว”
“ยังไม่รีบเข้าไปขับรถอีก รอให้ฉันขับหรือไง?” เสียงเย็นชาน่ากลัวของหลงอี้เชินในรถดังออกมา น้ำเสียงผสมไปด้วยกลิ่นอายอันตราย
“ไม่กล้าใช้แรงงานท่านประธานหรอกครับ” ลั่วหลิงหุบปาก ยกเท้าก้าวเข้าไปในรถแล้วสตาร์ทรถทันที ด้วยความเร็วระดับที่ว่ากู้จื่อหานเพิ่งปิดประตูรถฝั่งผู้โดยสาร รถก็แล่นออกไปเสียงดัง “ฟิ้ว”
กู้จื่อหานที่หลงเหลืออยู่ถูก “โยนทิ้ง” ไว้ที่เดิมทำหน้าไม่พอใจ จำเป็นต้องวิ่งไล่ตามไป
……
ภายในห้องเพรสซิเดนท์สูทโรงแรม
หลงอี้เชินต้องใช้กำลังอย่างแรงในการดึงผู้หญิงตัวเล็กพัวพันรอบกายเขาเหมือนปลาหมึกยักษ์ออกมา แล้วโยนลงบนเตียงนุ่ม
แค่เขาเพิ่งก้าวเท้าไปข้างหน้า ด้านหลังก็มีเสียงถังเฉียวหว่านสะอึกสะอื้นน้อยใจและเป็นทุกข์ดังขึ้น
“อย่าไป ช่วยฉัน รู้สึกแย่มาก”
ในดวงตาสีดำฉายแววความรู้สึกคาดไม่ถึง หลงอี้เชินหันหลังไป สบตาอัลมอนด์ที่เลือนรางไปด้วยน้ำตาคู่นั้นของถังเฉียวหว่านโดยไม่คาดคิด
แต่ตอนนี้เขาพบแล้วว่าเขาคือผู้ชายคนหนึ่งที่ปกติมาก
ในดวงตาเรียวของเขาฉายแววอันตรายเล็กน้อย เขาเดินไปข้างหน้าดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวถังเฉียวหว่านทันที แต่จู่ๆ ถังเฉียวหว่านก็ลุกขึ้นคล้องคอเขาอย่างฮึกเหิม
ไม่รอให้เขาตอบสนอง วินาทีต่อมาถังเฉียวหว่านก็หาริมฝีปากบางอันดูดีของเขาเจอ แล้วประกบริมฝีปากตัวเองลงไป
ขณะที่กลีบปากทั้งสี่แนบชิดกัน ดวงตาอัลมอนด์ที่เลือนรางของถังเฉียวหว่านก็เปล่งประกาย จูบหลงอี้เชินอย่างแรงเหมือนเจอยาต้านพิษ
พูดให้ถูกก็คือ เธอที่ไม่เคยจูบมาก่อนกำลังกัด กัดอย่างรุนแรง
แรงเธอไม่เบา คิ้วสวยที่เหมือนการสาดหมึกในภาพวาดจีนของหลงอี้เชินขมวดเล็กน้อย สายตาลุ่มลึกคมกริบจ้องมองเธอ “คุณกำลังท้าทายความอดทนของฉัน……”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไออุ่นรัก(ร้าย) จากใจคุณ