ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน นิยาย บท 8

เสิ่นเยี่ยนจือคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาทันที จ้องมองข้อความนั้นอย่างเคร่งเครียด ดวงตาดำมืดไปด้วยความโกรธ

ทุกครั้งที่เขามีอะไรกับฉินจืออี้ เขาก็ใช้วิธีป้องกันเสมอ ดังนั้นไม่ก็เธอกำลังโกหกเขา ก็คือเธอแอบทำอะไรกับถุงยางอนามัย

ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหน ก็ล้วนแตะต้องขีดจำกัดของเสิ่นเยี่ยนจือทั้งสิ้น

เขาโทรหาฉินจืออี้ทันที "ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?"

เมื่อได้ยินน้ำเสียงเย็นชาและโกรธเกรี้ยวของเขา หัวใจของฉินจืออี้ก็พลันรู้สึกปวดร้าว

"บอส ฉันท้องแล้ว คุณไม่ดีใจเลยเหรอคะ?"

เสิ่นเยี่ยนจือหัวเราะอย่างเย็นชา "เธอแน่ใจเหรอว่าท้อง แล้วก็เป็นลูกของฉันน่ะ?"

"บอสคะ ฉันมีแค่คุณคนเดียว ลูกในท้องฉันจะเป็นของคุณหรือเปล่า คุณจะไม่รู้เหรอคะ?"

น้ำเสียงของเธอเจือด้วยการต่อว่าและความน้อยใจ แต่เสิ่นเยี่ยนจือกลับรู้สึกเพียงรำคาญ

"งั้นก็ทำแท้งซะ"

นอกจากจี้อี่หนิง เขาไม่ต้องการให้ผู้หญิงคนไหนมามีลูกให้เขาอีก

ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับผู้หญิงอย่างฉินจืออี้ที่เข้าหาเขาเองแบบนี้ เขาก็แค่เล่น ๆ เท่านั้น ไม่เคยจริงเอาจังด้วยเลย

"ไม่ค่ะ นี่เป็นลูกของฉันกับคุณ ฉันจะคลอดเขาออกมา"

เสิ่นเยี่ยนจือขมวดคิ้วแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความรำคาญ ถ้ารู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่รู้เรื่องราวขนาดนี้ เขาก็คงไม่แตะต้องเธอตั้งแต่แรก

"ฉันจะถามเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?"

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง เสียงสะอื้นของฉินจืออี้จึงดังขึ้นมา

"บอสคะ ที่คุณถามว่าฉันอยู่ที่ไหน คุณจะบังคับพาฉันไปโรงพยาบาลเพื่อทำแท้งเหรอคะ?"

เสิ่นเยี่ยนจือไม่พูดอะไร ใช้ความเงียบตอบคำถามเธอ

"ถ้าคุณไม่ชอบเด็กคนนี้ ฉันจะคลอดออกมาเลี้ยงดูเอง และจะไม่ให้เขารู้ว่าใครเป็นพ่อแท้ ๆ..."

พูดยังไม่ทันจบ เสิ่นเยี่ยนจือก็ตัดสายทันที ติดต่อเลขาให้ไปสืบว่าฉินจืออี้อยู่ที่ไหน

วันที่จี้อี่หนิงรู้ว่าเขานอกใจ เขาก็สืบรู้แล้วว่าเป็นฝีมือของฉินจืออี้ จึงไล่เธอออกจากบริษัททันที

ไม่นึกว่าเธอจะยังเก็บไพ่ตายไว้

เด็กคนนั้นต้องไม่ได้เกิดมาเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเขากับจี้อี่หนิงก็คงต้องจบกันจริง ๆ

กลางดึก ขณะที่กำลังกึ่งหลับกึ่งตื่น จี้อี่หนิงก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถ กระนั้นก็ไม่ได้สนใจ

ตอนเช้าขณะทานอาหารเช้า จึงได้ยินแม่บ้านบอกว่าเมื่อคืนเสิ่นเยี่ยนจือรีบออกไปข้างงนอกอย่างเร่งรีบ ไม่รู้ว่าบริษัทมีเรื่องอะไรหรือเปล่า

จี้อี่หนิงไม่ตอบอะไร ยกนมขึ้นมาจิบ ในดวงตาวาบไหวด้วยแววเยาะหยัน

จะเป็นเรื่องบริษัทที่ไหนกัน คงจะรีบไปพบผู้หญิงข้างนอกนั่นแหละ

หลังทานอาหารเช้าเสร็จ จี้อี่หนิงก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วขับรถไปสัมภาษณ์งานที่บริษัทยาเฉิงหยวน

หลังสัมภาษณ์เสร็จ ฝ่ายบุคคลก็ให้กลับไปรอข่าว โดยจะแจ้งผลภายในสามวัน

เมื่อเดินออกจากบริษัทยาเฉิงหยวน จี้อี่หนิงจึงส่งข้อความถามสือเวยว่าจะไปกินอาหารกลางงวันที่ไหน สือเวยจึงส่งที่อยู่ร้านอาหารมาให้ทันที

จี้อี่หนิงเก็บโทรศัพท์ ขึ้นรถแล้วมุ่งหน้าไปร้านอาหาร

แต่เธอไม่ทันสังเกตว่า ไม่ไกลออกไปมีหญิงสาวสวมเสื้อกาวน์สีขาว แต่งหน้าอย่างประณีต จ้องมองมาทางเธออยู่หลายวินาที พลางขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว

หญิงสาวข้าง ๆ ที่สวมเสื้อกาวน์สีขาวมองไปตามสายตาเธอ แต่เห็นเพียงรถของจี้อี่หนิงกำลังเลี้ยวหายไปที่มุมถนน

"อี๋หนิง เธอมองอะไรอยู่น่ะ?"

หลิ่วอี๋หนิงส่ายหน้า "ไม่มีอะไร...เมื่อกี้เหมือนเห็นคนรู้จัก ฉันคงตาฝาดไปเองมั้ง"

"เป็นเพื่อนเธอเหรอ?"

ดวงตาของหลิ่วอี๋หนิงวาบไหวด้วยความรังเกียจ พูดด้วยเสียงเย็นชา "ไม่ใช่ เป็นคนที่น่ารังเกียจมากคนหนึ่งต่างหาก"

"คนที่ทำให้เธอรังเกียจได้ คงไม่ใช่คนดีแน่ ๆ"

น้ำเสียงของหญิงสาวเจือด้วยการประจบและเอาใจ แต่หลิ่วอี๋หนิงกลับชอบใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน