ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ นิยาย บท 7

ด้านแม่ทัพหนุ่มหลี่เหวินหลางที่เดินออกมาจากเรือนของไป๋ฟางเซียนด้วยความหงุดหงิด ก็ตรงไปที่ค่ายทหารที่ตั้งอยู่นอกเมืองหลวงด้วยอารมณ์คุกรุ่น ไปถึงชายหนุ่มก็เรียกรวมพลทหารทั้งหลายแล้วทำการฝึกซ้อมอย่างหนักทันที

บรรยากาศรอบตัวแสนขมุกขมัวที่หลี่เหวินหลางตั้งใจปล่อยออกมานั้น ทำให้ไม่มีทหารคนใดกล้าเข้าไปใกล้หรือขัดคำสั่ง และคิดจะหยุดพักเลยสักนิด แม้ว่าตนเองจะเหนื่อยมากแล้วก็ตาม ทว่าก็มีอยู่หนึ่งคนที่กล้าเปิดปากถาม พร้อมไล่ทหารที่ถูกฝึกไปพักผ่อนทันที

“หงุดหงิดอันใดของเจ้าอาเหวิน เหตุใดจึงต้องมาลงกับทหารชั้นผู้น้อย” ซูเฉิน สหายสนิทของหลี่เหวินหลางพ่วงตำแหน่งกุนซือหนุ่มมากความสามารถของกองทัพเอ่ยถามอย่างไม่เกรงกลัว

หลี่เหวินหลางปรายสายตามองสหายตนเองเล็กน้อย ก่อนจะดึงสายตากลับไปโดยไม่พูดอะไร ซูเฉินมองสหายตนอย่างจับผิด กุนซือหนุ่มหรี่สายตาลงพลางครุ่นคิด ก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ แล้วพูดมันออกไป

“อย่าบอกนะว่าเจ้าทะเลาะกับภรรยาของเจ้ามา”

“นางหาใช่ภรรยาข้า!” หลี่เหวินหลางปฏิเสธเสียงแข็ง พร้อมมองไปยังสหายของตนด้วยสายตาไม่พอใจ เพียงแต่ว่ากุนซือหนุ่มหาได้เกรงกลัวสายตาของอีกฝ่ายไม่ เขายังคงแย้มยิ้มเต็มใบหน้า และพูดความจริงออกมาว่า

“เจ้าพูดเช่นนี้ก็ไม่ถูก ในเมื่อเจ้าแต่งกับนางแล้ว นางย่อมต้องเป็นภรรยาเจ้า”

“เหอะ ข้าต้องการแต่งกับนางเสียเมื่อไหร่” หลี่เหวินหลางแย้งด้วยความไม่พอใจ ยิ่งคิดถึงคำพูดของนาง ก่อนที่เขาจะออกจากจวน ก็ยิ่งรู้สึกโมโห อวดดีปากเก่งเช่นนั้นจะเป็นภรรยาของเขาได้อย่างไร ถึงสถานะจะใช่ แต่เขาไม่ยอมรับเสียอย่าง ใครจะว่าอะไรได้

“เจ้าเกลียดนางขนาดนั้นเชียว”

“ใช่ ข้าเกลียดนาง นางเป็นสตรีน่ารังเกียจ” หลี่เหวินหลางตอบรับแทบจะทันที เมื่อกุนซือหนุ่มมองใบหน้าและแววตาของเขาแล้วก็พบว่า สหายตนคนนี้ เกลียดภรรยาของตัวเองจริง ๆ

“น่ารังเกียจที่ใดกัน ข้าว่านางก็น่ารักดี หน้าตาหรือก็งดงาม เป็นถึงสตรีงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวง ตาเจ้าบอดแล้วหรือไม่อาเหวิน”

“หน้าตานางงดงามจริงข้ายอมรับ แต่นิสัยนางนั้นน่ารังเกียจยิ่งกว่าสัตว์ร้ายเสียอีก”

ยิ่งพูดความชิงชังของอีกฝ่ายก็ยิ่งฉายชัดจนกุนซือหนุ่มอดจะแปลกใจไม่ได้ แต่งงานกันมาร่วมเดือน เขาคิดว่าหลี่เหวินหลางและไป๋ฟางเซียนจะคืนดีกันแล้วเสียอีก

“ข้าถามเจ้าจริง ๆ เถิดอาเหวิน ระหว่างเจ้ากับนางเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เหตุใดเจ้าจึงได้จงเกลียดจงชังนางนัก ทั้ง ๆ ที่นางจงรักและเทิดทูนเจ้าเสียขนาดนั้น ข้าจำได้ว่าเมื่อก่อนเจ้าหาได้เป็นเช่นนี้ ยามนางยังเด็กที่มาจวนของเจ้าใหม่ ๆ เจ้ายังดีต่อนางอยู่เลยมิใช่หรือ มิหนำซ้ำยังสนิทกัน เจ้าก็ดูออกจะรักและเอ็นดูนางไม่น้อย เหตุใดตอนนี้จึงเป็นเช่นนี้ไปได้เล่า หรือที่เป็นเจ้าเป็นเช่นนี้เป็นเพราะว่าต้องใกล้ชิดกับบุตรสาวของเสนาบดี

โจวเหลียงเกา” ซูเฉินอดเอ่ยปากถามในสิ่งที่ตนสงสัยมานานไม่ได้จริง ๆ

หลี่เหวินหลางนิ่งงันไปกับคำถามของสหาย พลางหวนคิดถึงความทรงจำในอดีต แม่ทัพหนุ่มยอมรับว่าเมื่อก่อนตนรักและเอ็นดูนางประหนึ่งน้องสาวแท้ ๆ หากแต่ความรู้สึกเกลียดชังอย่างรุนแรงที่เขามีต่อนางในตอนนี้ มันไม่ได้เกิดขึ้นมาลอย ๆ อย่างไม่มีเหตุผล และไม่ได้เกี่ยวข้องกับโจวเฟิ่งจิ่วด้วยเช่นกัน การที่เขาเกลียดชังไป๋ฟางเซียน แน่นอนว่าย่อมมีเหตุผลของมัน แม่ทัพหนุ่มนั่งนิ่งจมไปกับหนหลัง พลางขบคิดกับตนเองว่า หากเหตุการณ์นั้นไม่เกิดขึ้น เขาจะรู้สึกรังเกียจนางเช่นนี้หรือไม่ ทว่าไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไรก็ไม่อาจตอบตนเองได้ และไม่ว่าอดีตเขาจะเคยรู้สึกกับนางเช่นไรมันก็ไม่สำคัญอีกต่อไป ความรู้สึกของเขาในตอนนี้ไม่อาจกลับไปรู้สึกกับนางดังเดิมได้อีกแล้ว ไม่อาจจริง ๆ

“ว่าเช่นไรเล่าอาเหวิน” เมื่อไม่เห็นสหายตอบซูเฉินจึงถามอีกครั้ง หลี่เหวินหลางมองสหายด้วยสายตาเรียบนิ่ง ก่อนที่เขาจะหันหน้าไปมองอย่างอื่น แม้เขาจะเกลียดชังไป๋ฟางเซียนมากเท่าใด ทว่าก็ไม่อาจกล่าวถึงเหตุการณ์นั้นให้ใครฟังได้เช่นกัน แม้อีกฝ่ายจะเป็นถึงสหายตนก็ตาม คิดได้เช่นนั้นจึงได้ส่ายหน้าไปมาให้กับคนที่จ้องมองเขาอย่างรอคอยคำตอบเท่านั้น

“แล้วนางทำอันใดต่อเจ้า เจ้าถึงได้ดูโกรธและมาลงกับทหารชั้นผู้น้อยแบบเมื่อสักครู่นี้” คำถามแรกไม่ได้คำตอบ ซูเฉินก็ไม่คิดดึงดันอีก แต่ว่าเหตุการณ์เมื่อสักครู่ เขาไม่ถามไม่ได้จริง ๆ การที่สหายของตนเอาอารมณ์ที่มีมาลงกับทหารใต้บังคับบัญชา นับว่าเป็นเรื่องที่แปลกเป็นอย่างมาก

“นางทำให้ท่านแม่ต่อว่าข้า... เรื่องมันเป็นแบบนี้” เห็นสายตาสงสัยของสหาย ทั้งคำถามแรกก็ไม่ได้ตอบออกไป ครานี้แม่ทัพหนุ่มจึงตั้งใจตอบคำถาม และเล่าให้อีกฝ่ายฟังตั้งแต่ต้นจนจบ

“แต่สิ่งที่เจ้าทำมันก็ไม่ถูกนี่ มีอยากที่ไหน ภรรยานอนป่วยอยู่ในจวนแต่เจ้ากลับไม่สนใจ ทั้งยังไปเยี่ยมสตรีอื่นอีกต่างหาก พอนางหายดี เดินเหินได้สะดวกขึ้น เจ้ากลับพาสตรีผู้นั้นมาเยี่ยมนางถึงในจวน หากนางจะทำร้ายคนที่ทำร้ายความรู้สึกของนางก็ไม่ใช่เรื่องผิดมิใช่หรือ”

“นี่เจ้าเข้าข้างนางหรือ อาเฉิน เจ้าไม่รู้จักนางนะ!”

“แล้วอย่างไร ใครใช้ให้นางน่าสนใจเล่า ที่สำคัญข้าหาได้เข้าข้าง ข้าแค่พูดตามหลักความเป็นจริงเท่านั้น”

“เหอะ” แม่ทัพหนุ่มแค่นเสียงในลำคอสะบัดหน้าหนีสหาย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสหายที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก เล่นและเติบโตมาด้วยกัน จนกลายมาเป็นบุคคลที่มีความสำคัญของกองทัพเช่นกัน จะเข้าข้างคนอื่นได้ลงคอ ซ้ำคนคนนั้นยังเป็นคนที่เขารังเกียจ!

“อย่างอนไปเลยนา... เจ้าทำนิสัยเหมือนสตรีอีกแล้วนะ”