ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ นิยาย บท 9

“ร้านผ้าของคุณหนูไม่ใหญ่มากเจ้าค่ะ เป็นร้านขนาดกลาง ส่วนกิจการก็ เอ่อ... ไม่ค่อยได้กำไรนักเจ้าค่ะ”

“ว่าไงนะ! เหตุใดถึงไม่ได้กำไรเล่า” ไป๋ฟางเซียนถามตาโต เปิดร้านขายผ้าเหตุใดถึงจะไม่ได้กำไร จื่อถิงคิดหลอกนางใช่หรือไม่

“โธ่คุณหนู... คุณหนูจะให้กิจการของร้านได้กำไรอย่างไรเล่าเจ้าคะ ในเมื่อคุณหนูไม่เคยไปดูที่ร้านเลย นายท่านทั้งสองก็ไม่มีเวลาไปดูให้คุณหนูเช่นกัน หลงจู๊ของร้านถึงจะมีแต่ก็ใช่ว่าจะตัดสินใจได้นะเจ้าคะ... เอ่อ ขอโทษเจ้าค่ะคุณหนู” จื่อถิงร่ายยาวก่อนเอ่ยขอโทษ

ไป๋ฟางเซียนไม่ได้ว่าอะไร เมื่อคิดตามคำพูดของสาวรับใช้แล้วก็เห็นจริงดังที่นางว่า กิจการเมื่อไม่ดูแลและปรับปรุงจะเจริญเติบโตสร้างผลกำไรให้นางได้อย่างไร

“เอาเถอะ ที่เจ้าพูดมามันก็ถูก ดังนั้นพรุ่งนี้เราไปที่ร้านดีหรือไม่ ข้าอยากเดินตลาดด้วย ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาข้าก็ไม่ได้ออกไปข้างนอกเลย จะว่าไปตั้งแต่มาอยู่กับท่านพ่อท่านแม่บุญธรรม ข้าก็ไม่เคยออกนอกจวนเลยนี่นะ งั้นพรุ่งนี้เราไปดูร้านและเดินเที่ยวตลาดกันเถอะ”

“เจ้าค่ะคุณหนู” จื่อถิงรับคำด้วยความดีใจ

“ว่าแต่นี่ยามใดแล้วจื่อถิง” ด้วยความที่ยังไม่คุ้นชินกับวันเวลาของโลกนี้ ไป๋ฟางเซียนจึงเลือกถามสาวใช้คนสนิทเอา

“ต้นยามเซิน เจ้าค่ะคุณหนู”

‘ต้นยามเซิน... ถ้าโลกเก่าของเราก็บ่ายสามสินะ’

“เอาละจื่อถิง เราไปเข้าครัวกันเถอะ วันนี้ข้าจะทำอาหารให้ท่านพ่อท่านแม่บุญธรรมกิน”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

ว่าแล้วสองนายบ่าวก็เดินตามกันออกไปที่ห้องครัวของจวนตระกูล

หลี่ เมื่อไป๋ฟางเซียนไปถึงก็เห็นเหล่าพ่อครัวแม่ครัวเริ่มเตรียมของกันบ้างแล้ว นางเดินเข้าไปเมียง ๆ มอง ๆ ดูวัสดุอุปกรณ์และส่วนประกอบต่าง ๆ ในการทำอาหาร เมื่อเห็นข้าวของต่าง ๆ ถูกจัดไว้เป็นที่เป็นทางก็ยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ