ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 655

ซวนหยวนคงตกใจมาก จะเหาะลอยตามไปอย่างไม่คิดเลย แต่ด้านหลังซวนหยวนจ้านราวกับมีดวงตาก็ไม่ปาน เขาซัดฝ่ามือไล่หลังกลับมา สกัดไม่ให้เขาตามไป

"เจ้ารออยู่ทางนั้น คอยดูข้าซัดพวกมันให้ตกน้ำตกท่าไปเลย!"

น้ำเสียงเขาอหังการ์บ้าคลั่งอย่างนั้น พกความเชื่อมั่นมาเต็มเปี่ยม ออร่านี้แทบจะพลิกภูเขาถมทะเล กดดันทหารของอีกฝ่ายที่ยืนตัวตรงกันตรงนั้นไปหมด

ซวนหยวนคงสายตาเป็นประกาย มองแผ่นหลังพี่ใหญ่

ตอนนั้นเคยได้ยินเสด็จพ่อเล่าความสง่างามของพี่ใหญ่ยามอยู่ในสงคราม บอกว่าคนเดียวสามารถสู้ได้กับศัตรูสิบคน กล้าหาญไร้ใครเทียม แต่เขาไม่เคยมีโอกาสได้เห็นเลย

ตอนนี้เห็นพี่ใหญ่องอาจฮึกเหิมเยี่ยงนี้ คิดว่านี่คงจะเป็นฝีมือที่แท้จริงของเขากระมัง

หลังจากพวกเขากลับมาพบกัน ส่วนมากซวนหยวนจ้านจะเป็นท่าทีพ่อที่รักใคร่ลูกสาวยิ่งนักคนหนึ่ง แต่เขาคือฮ่องเต้จ้าน! ฮ่องเต้จ้านแห่งแผ่นดินใหญ่หลงหยิน!

เขาเห็นซวนหยวนจ้านพุ่งเข้าหาทหารเกราะอ่อนเหล่านั้น นิ้วทั้งห้าประหนึ่งกรงเล็บแหลมคม พริบตาเดียวก็ตวัดจับหน้าอกทหารที่ยืนใกล้เขาที่สุดไปเลย

ทั่วร่างทหารคนนั้นล้วนเป็นเกราะอ่อนสีดำทั้งตัว เกราะอ่อนนั้นดำจนไม่มีสีอื่นใดแทรก และไม่มีประกายสะท้อนแต่อย่างใด ดำมืดมาก พอดูแล้วไม่ต่างอะไรกับหมอกดำเลย และบนใบหน้าของพวกเขาก็ปิดไว้ด้วยผ้าดำ ดูแล้วไม่ใช่ผ้า

ท่านี้ของซวนหยวนจ้านพุ่งไปที่เกราะอ่อนสีดำของอีกฝ่าย

รอจนอีกฝ่ายรู้เป้าหมายของเขาอยากจะหลบ กลับพบว่าตนเองไม่อาจขยับได้แล้ว แววตาปกปิดความตกใจไม่มิด เขาไม่รู้เลยว่าโดนซวนหยวนจ้านจี้จุดเมื่อไหร่!

เสียงแควกดังขึ้น เกราะอ่อนสีดำที่พวกเขาภูมิใจนักหนาโดนซวนหยวนจ้านกระชากลงมา ขาดออกชิ้นใหญ่ เผยให้เห็นเสื้อตัวในของเขา

ซวนหยวนจ้านหัวเราะร่วน จับสิ่งที่เหมือนผ้าแต่มิใช่ผ้าในมือขยำเป็นก้อน โยนทิ้งลงแม่น้ำไป "เจ้าสาม! ให้เจ้าดูว่ามันคืออะไรกัน!"

ซวนหยวนคงถึงพึ่งเข้าใจเป้าหมายของเขา! นี่คือพุ่งไปที่เกราะอ่อนบนตัวอีกฝ่ายนี่เอง! ที่แท้ซวนหยวนจ้านมองออกนานแล้ว เกราะอ่อนบนตัวอีกฝ่ายต้องมีอะไรแน่ พวกเขาไม่กลัวหมอกดำ และแต่งกายเยี่ยงนั้น ต้องเพราะเกราะอ่อนบนตัวนี้แน่!

ด้วยนิสัยของซวนหยวนจ้าน มีหรือจะยอมรอโหลชีกับเฉินซ่ากลับมาอยู่บนฝั่งแม่น้ำดีๆค่อยตัดสินใจ อีกฝ่ายระบุชื่อต้องการลูกสาวเขาแล้ว ไม่ทำลายความอหังการ์ของอีกฝ่าย คิดว่าพวกเขาไม่มีคนแล้วรึ!

เขาเผยฝีมือแบบนี้ออกมา ทำอีกฝ่ายสะเทือนไปครู่หนึ่งจริงๆ

ตัวหัวหน้าได้สติกลับมา รีบส่งสัญญาณมือ "วางค่ายกล จับเป็นซวนหยวนจ้านเพื่อแลกกับโหลชี!"

"ขอรับ!"

ท่ามกลางหมอกดำพลันมีกองทหารเกราะอ่อนสีดำแบบเดียวกันออกมาอีกกลุ่มหนึ่ง ในมือทุกคนล้วนถือกระบี่ยาวสีดำ วางค่ายกลอย่างรวดเร็ว ล้อมซวนหยวนจ้านเอาไว้ในค่ายกล

พวกเขามีคนมากเพียงนั้น ในหมอกดำนี่ซ่อนทหารเกราะดำเยี่ยงนี้ไว้เท่าไหร่กันแน่! ซวนหยวนคงรับเศษเกราะอ่อนที่โดนโยนลงมาได้ทัน และหยิบขวดยาเล็กจากสายรัดเอวออกมา เตรียมวิจัยสิ่งนี้

"ท่านอ๋อง พวกข้าน้อยเข้าไปช่วยเอง!" เทียนยีตี้เอ้อร์ปราดร่างออกมา ชักกระบี่จะข้ามแม่น้ำ

ซวนหยวนคงร้องบอก "พาฮ่องเต้จ้านกลับมา!"

"ขอรับ!"

พวกเทียนยีนำองครักษ์คนอื่นพุ่งข้ามแม่น้ำไป แต่ในตอนนี้เอง เสียงระเบิดดังสนั่นขึ้น สะเทือนไปทั่วทั้งสองฝั่งแม่น้ำ น้ำในแม่น้ำซัดไปมารุนแรง ประหนึ่งในน้ำมีอะไรจะพุ่งออกมา

ซวนหยวนจ้านสะบัดกระบี่ยาว ไม่ได้รับอิทธิพลเลยสักนิด รังสีกระบี่ดุจเคียวยมทูต ตวัดฟันหน้าอกทหารไปนับสิบนายในคราวเดียว

พรืด

มีเพียงเสียงเดียวดังขึ้น

แต่หน้าอกสิบคนกลับปรากฏรอยแผลยาวขึ้นหนึ่งรอย กะพริบตาสองที เลือดก็กระฉูดออกมา ทั้งสิบคนล้มลงกับพื้นทันที

กำลังภายในนี้ รังสีกระบี่นี้ น่าตกใจจริงๆ!

กระบวนท่าเดียวฆ่าไปสิบคน!

อีกฝ่ายไม่เคยเห็นท่าไม้ตายที่รุนแรงเยี่ยงนี้มาก่อน ทหารที่เหลือพากันหวาดหวั่น พร้อมใจกันถอยไปสองก้าว

ซวนหยวนจ้านหัวเราะเสียงดัง ร่างทะยานขึ้นสูง พุ่งเข้าโดยตรง จากนั้นตวัดหมุนตัวกลางอากาศ แทงกระบี่ลงล่าง ข้อมือสะบัดรัวเร็ว รังสีกระบี่ดุจดอกไม้ดอกแล้วดอกเล่าพุ่งเข้าหาทหารเหล่านั้น

"ดอกกระบี่แผ่ซ่าน!"

เขาตะคอกเสียงต่ำออกมา กำลังภายในแปรเปลี่ยนเป็นรังสีอำมหิต ผสานกับรังสีกระบี่ไร้รูป พุ่งเข้าหาพวกเขาพร้อมกันทุกทิศ

"รีบถอย!"

หัวหน้าอีกฝ่ายตะคอกดัง และรีบถอยเข้าไปในหมอกดำก่อนเลย

พวกเขาหลงตัวเองมากไป เหตุใดจึงคิดว่าวิทยายุทธ์คนในแผ่นดินใหญ่ทางนี้ไม่เท่าพวกเขา?

"คิดหนี?" ซวนหยวนจ้านแค่นเสียงเย็น กระบี่ยาวสะบัด เสียงกระบี่สั่นสะเทือนพลันดังขึ้น อันที่จริงเสียงกระบี่นี่ถือว่าน่าฟังแล้ว แต่พอลอยเข้าหูทหารพวกนั้น กลับทำแก้วหูพวกเขาสั่นสะเทือนปวดร้าว ปิดหูร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด บางคนยังมีเลือดไหลออกจากหูทั้งสองด้วย

เสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นต่อๆกัน หนึ่งคนสองคนสามคนสี่คน ทหารสิบกว่านายต่างพากันปิดหูล้มลง เจ็บปวดรวดร้าวยิ่งนัก

พวกเทียนยีมองสภาพสงครามนี้อย่างไม่กล้าเชื่อสายตาตนเอง

"ฮ่องเต้จ้านช่างพลังเหลือล้นยิ่งนัก" เทียนยีพูด