ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 656

เขารู้จุดบอดของหมอกแห่งความตายมานานแล้ว

จุดบอดเยี่ยงนี้ โหลชีต้องค้นพบแน่ ดังนั้นเขาเลยไม่เคยคิดจะใช้หมอกแห่งความตายมาควบคุมข่มขู่โหลชี แต่เรื่องนี้ให้พวกเขามาในแม่น้ำมืดเย็นแบบนี้ กลับเหมาะสมที่สุดแล้ว

เขาเพียงแค่อาศัยวิญญาณเล็กน้อยของหมิงเลี่ย ก็สามารถทำให้โหลชีเชื่อใจเขาได้เล็กน้อย

ท่านหมิงเองก็รู้ว่า โหลชีเฉลียวฉลาดยิ่งนัก อยากให้นางเชื่อหมดหัวใจนั้นไม่มีทางเป็นไปได้เลย แต่ขอเพียงนางไม่ขัดขืนยามลงน้ำก็พอแล้ว

ขอเพียงนางเข้ามาในพื้นที่ตาค่ายที่เขาจัดเตรียมไว้อย่างดี จากนั้นเขาออกมาขับเคลื่อนตาค่าย ต่อให้โหลชีเฉลียวฉลาดแต่เกิดแค่ไหน ก็ไม่มีทางทลายค่ายกลนี้ได้

ส่วนคนลัทธิชิงฟ้าพวกนั้น ต่างคิดกันเอาเองว่าเป็นพวกสมองดี ก็ไม่แคล้วเนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง แต่เอากระดูกไปแขวนคอแทนเขา! กลายเป็นบันไดให้เขาเหยียบย่ำขึ้นไป!

พวกเขาเองก็เข้าไปในค่ายกลนี้ รอจนทั้งสองฝ่ายมาพบกัน ทุกคนกลายเป็นกระบวนท่าไม้ตายในค่ายกลนี้ ฆ่าเพื่อหยุดฆ่า ฆ่าจนหมดสิ้นถึงหยุด รอพวกเขาฆ่ากันหมดแล้ว เขานั่งรอเป็นตาอยู่คว้าพุงปลาไปกินก็ได้แล้ว!

ทหาร?

เขาไม่ต้องการ!

แม่ทัพ?

รอเขากำราบกษัตริย์ทุกผู้ในใต้หล้านี้ พวกเขาก็จะกลายเป็นแม่ทัพให้เขาแล้ว!

"ฮะฮะฮะ! ใต้หล้าจะเป็นของข้าในที่สุด!

ท่านหมิงเงยหน้าหัวเราะดังก้อง

โหลชีในเวลานี้พลันฮัดชิ้วออกมา

มีลมพัดมาจากที่มืด นางรู้สึกว่าที่นี่เริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ เลยเพ่งตามอง บนผิวน้ำมีไอเย็นลอยขึ้นมาด้วย แม่น้ำนี้แปลก วินาทีที่นางลงน้ำนางก็รู้ทันที

แต่ตอนนี้ดูแล้ว ไม่ใช่แค่แปลก แม่น้ำนี้มีซ่อนอะไรบางอย่างไว้

นางเดินไปข้างหน้าหลายก้าว ในตำแหน่งที่ท่านหมิงนั่งอยู่เมื่อกี้ และมองมาทางตำแหน่งที่ตนนั่งอยู่ พอดูนางก็ใจกระตุกทันที รีบเดินออกไปอีกหลายก้าว

เดินออกไปอีกหลายก้าว เหมือนอุณหภูมิสองที่เลย

จุดที่ท่านหมิงนั่งอยู่เมื่อกี้ไม่หนาวขนาดนั้น

แต่พอเข้าใกล้น้ำมากขึ้นก็จะรู้สึกหนาวไปทั้งร่าง มันแปลกเกินไปละ

ไม่ว่าจะคิดยังไงก็รู้สึกไม่ชอบมาพากล

โหลชีเดินไปริมน้ำ ทนความหนาวเหน็บ ยื่นมือเข้าไปในน้ำ

ซี๊ด

น้ำเย็นจนนางอดตัวสั่นไม่ได้ และจุดที่นางโยนเม็ดยาลงไปเมื่อกี้ ด้ายแดงยังคงทอดยาวอยู่ไปด้านนอกอยู่ และเคลื่อนไหวลอยตัวตามคลื่นน้ำ

"ไม่ถูก!"

โหลชีตกใจมาก นางพลันนึกขึ้นมาได้ว่า น้ำในแม่น้ำทั้งสายกลายเป็นเย็นยะเยือก นางเหมือนเคยได้ยินท่านตาอาวุโสพูดเกี่ยวกับค่ายกลโบราณค่ายหนึ่ง บอกว่านั่นเป็นค่ายกลสังหารที่แท้จริง และยังเป็นค่ายกลสังหารที่ชั่วร้ายยิ่งนัก

ค่ายกลแบบนี้มักจะผสมผสานมนต์และวิชากู่เข้าด้วยกัน ใช้ชีวิตคนจำนวนมากมาเพิ่มความมั่นคง

น้ำแม่น้ำที่เย็นเยียบเป็นเพราะใส่ยาลงไปจำนวนมาก ยาที่สามารถลดอุณหภูมิแม่น้ำได้ ในเมื่อใส่ยาลงไปเป็นจำนวนมาก เชนนั้น น้ำในแม่น้ำสายนี้ก็แทบจะเป็นน้ำยาแล้ว ต่อให้ใส่ยาอะไรลงไปอีกก็จะโดนสลายฤทธิ์ไป ไม่เกิดประโยชน์อะไรหรอก

แต่ทำไมยาเม็ดนั้นที่นางโยนลงไปเมื่อกี้ถึงได้ผลล่ะ?

นางยิ่งคิดยิ่งหวาดกลัว

นอกจากว่า...

นอกจากว่าอีกฝ่ายจงใจให้นางทำสำเร็จ

นางเดินเข้าไป ยื่นมือไปคว้าด้ายแดงเส้นนั้นมา บอกว่าเป็นด้ายแดง อันที่จริงน่าจะเรียกว่ายาเหลวที่กลั่นตัวแน่นครึ่งหนึ่งมากกว่า เป็นแค่ปฏิกิริยาทางเคมีของยา ไม่ได้เป็นของจริง แต่นางกลับคว้าด้ายแดงมาได้เส้นหนึ่งจริงๆ

สีหน้าโหลชีดำมืดทันที

ไม่ถูก มันไม่ถูก ไม่ถูกต้องเลย!

อีกฝ่ายรู้ได้อย่างไรว่านางเตรียมยาแบบนี้มา? เตรียมด้ายแดงแบบนี้มาได้ยังไง? หมิงเลี่ย....

เมื่อก่อนหมิงเลี่ยรู้เรื่องนี้ ของชนิดนี้นางทำได้ตั้งนานแล้ว ตอนออกไปทำภารกิจกับเขา บางครั้งเพื่อสะกดรอยตาม พอเจอน้ำก็จะใช้วิธีนี้

ดังนั้นคนที่วางค่ายกลคงเป็นท่านหมิงกระมัง ถ้าหมิงเลี่ยนับถือเขาเป็นอาจารย์ ต้องเคยบอกเขาเกี่ยวกับสิ่งที่นางเป็นแน่

โหลชียืนขึ้นมา รู้สึกคับแค้นใจนัก คิดได้เลยว่า ท่านหมิงวางค่ายกลนี้ ต้องมีนางเป็นจุดสำคัญแน่! ไม่งั้นเขาไม่เสียเวลาล่อนางมาที่นี่หรอก

งั้นทำไมเขาต้องช่วยนางจัดวางเส้นด้ายด้วยล่ะ เพื่อล่อพวกเฉินซ่ามา? โหลชียิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิดสังเกต เพราะเขาเป็นคนวางด้ายไว้ บางทีอาจเพราะเพื่อให้นางวางใจ ให้นางคิดว่าทริกของนางสำเร็จแล้ว! แต่จะล่อพวกเฉินซ่าไปไหนล่ะ ก็ต้องตามแต่ที่เขาจัดเตรียมไว้!

เขาจะทำอะไร?

โหลชีดึงด้ายแดงอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็ถึงสุดทาง ดึงด้ายแดงกลับมาทั้งหมด น่าตายนัก!

นางลุกพรวดขึ้นมา แต่กลับหน้ามืดกะทันหัน ร่างกายเริ่มอ่อนเพลีย มันทำให้โหลชีตกใจอีกครั้ง หลังจากตั้งครรภ์นางกินดีอยู่ดีนอนดี เฉินซ่าแทบจะขุนนางเป็นหมูแล้ว ทุกวันล้วนสรรหาของบำรุงชั้นยอดมาให้นางทั้งนั้น ร่างกายนางก็ดีมาตลอด แข็งแรงไม่มีโรคเล็กน้อยอะไรเลย ทำไมถึงมีอาการแบบนี้ได้?

โหลชีทำใจให้สงบ ก้าวเท้าเร็วไปนั่งที่ตำแหน่งที่ท่านหมิงยืนเมื่อกี้

ที่ที่เขายืนอยู่กลับยังอุ่นอยู่ บ่งบอกว่าบนตัวเขามียามากมาย เพื่อต้านทานความหนาวเย็นของน้ำในแม่น้ำนี้ แต่ฤทธิ์ยาชนิดนี้มันมีวันหมด ดังนั้นที่นี่เลยค่อยๆเย็นขึ้น ตอนนี้นางต้องคิดหาหนทางก่อนที่สถานที่นี้จะเย็นขึ้น

มือของโหลชีวางบนหน้าท้องแผ่วเบา