บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 108

หลินฮ่าวใช้โทรศัพท์ของหลี่ญาโทรเข้าโทรศัพท์ของเขาแล้ว หลังจากนั้นคืนโทรศัพท์ให้หลี่ญา ： “อยากทานข้าวด้วยกันก็โทรหาฉันนะ เรียบร้อยแล้ว กลับไปเถอะ”หลินฮ่าวยิ้มพร้อมพูด พูดจบก็หันหลังเดินจากไป

เห็นหลินฮ่าวเดินไปไกลแล้ว หลี่ญาถึงได้ตอบสนองกลับมายังไม่ได้พูดว่าลาก่อนกับพี่หลินฮ่าวเลย อยากพูดว่าลาก่อน แต่จู่ๆก็ตระหนักได้ว่าพี่หลินเดินจากไปไกลมากแล้ว เกรงว่าจะไม่ได้ยินแล้ว

ในใจของเธออดไม่ได้ที่จะหงุดหงิดเล็กน้อย ผ่านไปครู่หนึ่งก็พูดเสียงเบาๆว่า ： “แล้วเจอกันใหม่พี่หลิน”หลังจากนั้นก็ถือโทรศัพท์เดินเข้าหอพักอย่างมีความสุข

หลินฮ่าวก้าวเท้ายาวออกจากมหาวิทยาลัยปินเจียง เดินไปทางซอยเล็กๆ หลังจากนั้นก็หันหลังพร้อมพูดว่า ： “พอแล้วออกมาให้หมด ลับๆ ล่อๆอย่างกับหนู ฉันยังรู้สึกเหนื่อยแทนพวกคุณเลย！”

ทันใดนั้นก็ก้าวออกมา5-6คนเลย แต่ละคนต่างก็มีสีหน้าที่ค่อนข้างโมโห รู้สึกถูกทำให้อับอายแล้ว

“ต่างก็ไม่ชอบขี้หน้าฉันกันหมดเลยใช่ไหม？ต่างก็อยากให้ฉันไปจากหลี่ญาใช่ไหม？ได้ เข้ามาพร้อมกันเลย ตีชนะฉันได้ ฉันจะถอยไปเอง”หลินฮ่าวพูดอย่างนิ่งๆ ก่อนหน้านี้พบว่ามีคนตามเขามาตลอด เขารู้ว่าคนเหล่านี้จะต้องปรารถนาในความสวยของหลี่ญาแน่ อีกอย่างก็ได้เที่ยวชมโรงแรมแล้ว แถมยังสัมผัสถึงความรู้สึกนั้นที่หลี่ญามีต่อเขา เขาเลือกที่จะจากไปทันที ไม่อยากให้หลี่ญามีความรู้สึกต่อเขาอย่างถลำลึก

ส่วนคนพวกนี้ เพียงแค่ถือโอกาสช่วยจัดการปัญหาที่เป็นไปได้นี้ให้หลี่ญา

ผู้ชาย5-6คนมองตากันแวบหนึ่ง ผู้ชายร่างผอมบางคนหนึ่งบุกเขามาก่อนแล้ว

ผู้ชายผอมบางบุกเข้ามาตรงหน้าหลินฮ่าวอย่างรวดเร็ว พบว่าหมัดของเขากำลังจะต่อยโดนแก้มของหลินฮ่าว หลินฮ่าวไม่ขยับเช่นเคย ตกใจมากทันที หลินฮ่าวตกใจจนอึ้งไปแล้วเหรอ？

มุมปากของหลินฮ่าวเผยรอยยิ้มออกมา เอียงศีรษะเล็กน้อย แกว่งปลายเท้าออกไป

กำหมัดของชายร่างผอมบางเฉียดแก้มของหลินฮ่าวไป หลังจากนั้นร่างกายทนรับแรงไม่ไหวพุ่งเข้าไปข้างหน้าต่อ แต่ว่าใต้เท้ากลับว่าสะดุดล้มลง หน้าคะมำลงพื้นทันที

“คนต่อไป！”หลินฮ่าวพูดอย่างนิ่งๆ ไม่แม้แต่จะมองชายผอมบางเลย

ผู้ชาย3-4คนที่เหลือตกใจกันหมดแล้ว ซอยเล็กค่อนข้างมืด เห็นแค่คร่าวๆ พวกเขารู้สึกว่าหลินฮ่าวไม่ได้เคลื่อนไหวเลย แต่ชายผอมบางก็ถูกต่อยล้มลงไปแล้ว ทำไมชายผอมบางถึงถูกตีจนล้มไปได้ล่ะ？หลินฮ่าวทำอะไรกันแน่？

“พวกแกไม่เข้ามา？งั้นฉันเข้าไปนะ！”หลินฮ่าวพูดตะโกนออกมา หลังจากนั้นก้าวเท้ายาวบุกเข้าไปยัง2-3คนนั้นเลย

ทุกคนอยู่ห่างกันประมาณ5เมตร เมื่อทั้ง3-4คนได้ยินเสียงของหลินฮ่าวก็เตรียมลงมือทันที แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดตรงหน้า ทั้งๆที่เมื่อกี้เห็นชัดๆว่าหลินฮ่าวห่างออกไป 5เมตรจู่ๆก็มาถึงตรงหน้าของพวกเขาแล้ว หลังจากนั้นพวกเขาก็รู้สึกเจ็บที่ต้นขา และเจ็บเอวมาก เหมือนถูกทุบด้วยแท่งเหล็กเลยยังไงอย่างนั้น ร่างกายล้มลงกับพื้นอย่างควบคุมไม่ได้

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ พวกเราผิดไปแล้ว ผิดไปแล้ว！”ผู้ชายคนหนึ่งพูดเสียงดังขึ้นมาอย่างร้อนใจ ผู้ชายคนนี้มีผมสีเหลืองกระจุกเล็กๆบนศีรษะ ใส่ตุ้มหูถี่ยิบ ไม่เหมือนนักเรียน เหมือนพวกกุ๊ย กลับว่าค่อนข้างรู้จักกาลเทศะ

คนอื่นเห็นเช่นนี้ ขอร้องวิงวอนด้วย พวกเขากลัวแล้ว พวกเขารู้สึกว่าหลินฮ่าวสุดยอดมากกว่าผางซงซะอีก ถึงขั้นน่ากลัว หลินฮ่าวลงมือยังไงตอนนี้เขากลับว่ายังไม่เข้าใจเลย

“ให้อภัยพวกนายได้ ต่อไปอย่าไปตามราวีหลี่ญาอีก หลี่ญาน่าจะเหลือเวลาอีกประมาณเดือนกว่าๆก็ไปจากโรงเรียนแล้ว ในช่วงเวลาหนึ่งเดือนนี้พวกนายปกป้องหลี่ญาให้ดี รู้ไหม？ครั้งหน้าฉันมาหาหลี่ญา ถ้าหากเห็นเธอมีสีหน้าที่ไม่มีความสุข งั้นก็ฉันก็จะทำให้พวกนายไม่มีความสุขด้วย”

“เข้าใจ เข้าใจ พี่ใหญ่วางใจได้ พวกเราจะปกป้องหลี่ญาให้ดี”ชายเจาะหูรีบพูดทันที คนอื่นๆก็รีบตะโกนตอบรับ

“พอแล้ว กลับไปเถอะ บาดแผลบนตัวของพวกนายเป็นแค่รอยฟกช้ำ กลับไปทาน้ำมันดอกคำฝอยก็ได้แล้ว แต่บาดแผลในครั้งหน้าอาจจะไม่ใช่แค่ทาน้ำมันดอกคำฝอยก็รักษาได้นะ”