บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 37

"นายมากินที่นี่ด้วยเหรอ! เราไปด้วยกันเถอะ!"เหยาซือหย่าพูดด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์

ขณะพูด ก็เดินขึ้นไปโดยไม่ลังเล คล้องแขนของหลินฮ่าวและเดินไปที่ช่องตักอาหาร ดูสดใสและเป็นธรรมชาติเป็นพิเศษ

ที่ด้านหลัง ซ่งเย่กำลังจะยกมือขึ้น เรียกเหยาซือหย่า แต่เมื่อเขาเห็นฉากนี้ ดวงตาของเขาก็มืดมนทันที

มือที่เขายื่นออกมานั้นค่อยๆ บีบแน่น แล้วก็กัดฟันแน่น

"หลินฮ่าว......"ระหว่างฟันของเขา บีบเสียงต่ำและเย็นชาออกมา สุดท้ายหันหลังกลับ เดินออกจากร้านอาหารไปเลย

หลังจากเข้าแถว ตักข้าวกับเหยาซือหย่าเสร็จ หลินฮ่าวก็หยิบเงินออกมาจ่ายเงิน เมื่อเหยาซือหย่าเห็น ก็ผงะ และพูดว่า:"เดี๋ยวก่อน หลินฮ่าว นายไม่มีบัตรอาหารเหรอ?"

หลินฮ่าวรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย และพูดว่า:"บัตรอาหารอะไร?"

เหยาซือหย่าโบกมือและพูดว่า:"ช่างเถอะ มื้อนี้ใช้บัตรอาหารของฉันนะ ที่นี่จ่ายเงินไม่ได้ สามารถใช้ได้เพียงบัตรอาหาร และฟรีนะ!"

พูดไป เหยาซือหย่าก็ยื่นบัตรของเธอไป

พนักงานรูดสองครั้ง แล้วส่งให้เหยาซือหย่า

เหยาซือหย่าจับมือหลินฮ่าวเดินไปที่โต๊ะว่างซึ่งอยู่ไม่ไกลและนั่งลง

เมื่อเห็นสีหน้าที่ตกตะลึงของหลินฮ่าวเหยาซือหย่าก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มพูดว่า:"ทำไม นึกไม่ถึงสินะว่าสวัสดิการของเทียนหยูจะดีขนาดนี้ มิน่าล่ะมีหลายคนแย่งกัน จะเบียดเข้ามาในนี้แทบตาย!"

หลินฮ่าวพยักเล็กน้อย แล้วพูดว่า:"ใช่ ฉันนึกไม่ถึงจริงๆ!"

มองอาหารเต็มโต๊ะข้างหน้า นี่ถ้าอยู่ในร้านอาหารอื่น อย่างน้อยก็ต้องหลายหยวน แต่ว่าในนี้ กลับจัดให้ฟรีทุกวัน ไม่พูดไม่ได้เลยว่า สวัสดิการของเทียนหยูมันน่าทึ่งจริงๆ

"โอเค ไปกินข้าวกันเถอะ!"หลินฮ่าวพยักหน้าเล็กน้อย และพูดด้วยรอยยิ้ม

ขณะที่พูด หลินฮ่าวก้มหน้าลงและเริ่มกิน

ทันใดนั้นหลินฮ่าวก็ยื่นมือออกมา และจับมือเล็กๆ ของ เหยาซือหย่าที่วางไว้บนโต๊ะอาหาร

ร่างกายที่บอบบางของเหยาซือหย่าสั่นเล็กน้อย และดวงตาก็หรี่ลงเล็กน้อย

หลินฮ่าวจับมือเล็กๆ ของเหยาซือหย่าไว้แน่น น้ำเสียงทุ้มต่ำ และพูดอย่างออ่นโยนว่า:"ซือหย่า ฟังฉันนะ!"

เหยาซือหย่า พยักหน้าเล็กน้อย และพูดว่า"อื้ม!"

หลินฮ่าวจ้องไปที่ดวงตาของเหยาซือหย่า และพูดเบาๆ:"เธอต้องจำไว้ว่า ในชีวิตนี้ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้ตลอดไป แม้แต่ฉัน ก็ไม่มีทางที่จะช่วยเธอได้ตลอดไป!"

พูดไป หลินฮ่าวส่ายหัวเล็กน้อย และพูดว่า:"ในชีวิตนี้ ทั้งพ่อและแม่ของฉันเสียไป ไม่มีญาติ ไม่มีเพื่อน คนที่ฉันเป็นห่วงมีแต่เธอกับอาเหยา ไม่ต้องพูดขอบคุณฉัน ฉันทำให้พวกเธอได้แค่ไหน ฉันจะทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อพวกเธอ แต่เธอต้องจำไว้ว่า ฉันไม่สามารถดูแลพวกเธอได้ตลอดชีวิต หากอยากมีชีวิตที่ดีขึ้น ต้องพึ่งพาความสามารถของตัวเอง และมือของเธอเอง"

"หากมีวันหนึ่ง ฉันไม่อยู่แล้ว และจะไม่มีวันกลับมา เวลานั้น ไม่มีใครช่วยเธอโดยไม่มีเหตุผล และไม่เรียกร้องสิ่งใดเลย เธอสามารถมีชีวิตที่ดีขึ้น และมอัศจรรย์ได้ และใช้ชีวิตให้สมบูรณ์แบบได้ ต้องอาศัยกำลังของตัวเองเท่านั้น สิ่งที่ฉันพูดวันนี้ เธอต้องจำไว้ คนไม่ใช่พระ ไม่มีทางที่จะไม่ทำผิด แต่ถ้าเลี่ยงได้ก็พยายามเลี่ยง บางทีเพราะการตัดสินใจเล็กๆ น้อยๆ อาจจะบ้านแตกสาแหรกขาดได้ ดังนั้นไม่ว่าเธอจะทำอะไร เธอต้องคิดถึงผลของเรื่องนี้ก่อน ถึงจะตัดสินใจ ฉันไม่หวังว่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เกิดขึ้นอีก เธอเข้าใจไหม?"

ร่างกายที่บอบบางของเหยาซือหย่าสั่นเล็กน้อย และทันใดนั้นก็คว้ามือใหญ่ของหลินฮ่าวไว้