บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 42

พูดตามตรง หลินฮ่าวกลัวคำนี้จริงๆ เพราะก็เคยมีคนพูดว่าสัญชาตญาณกับเขา ทว่าเขากลับทำให้อีกฝ่ายผิดหวัง

เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงในสีหน้าของหลินฮ่าวแล้ว อวี้หยูเฉินก็อดไม่ได้ที่จะผงะเล็กน้อย

ทันใดนั้น เธอก็นึกถึงครั้งก่อนๆที่สีหน้าของหลินฮ่าวเปลี่ยนไปต่อหน้าเธอนั้น ดูเหมือนจะพูดถึงคำว่าสัญชาตญาณนี้ด้วย และในตอนนี้ เป็นเพราะคำนี้เอง สีหน้าของหลินฮ่าวก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง ซึ่งดูเหมือนเธอจะจับอะไรบางอย่างได้

“นายบอกฉันได้ไหม ทำไมทุกครั้งที่ฉันพูดคำนี้แล้ว นายดูเจ็บปวดมาก มันเป็นเพราะอะไร?” อวี้หยูเฉินอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไร เธอดูผิดไปแล้ว!” หลินฮ่าวเหลือบมองเธอ แล้วหันหลังเดินเข้าไปในฝูงชน

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังของหลินฮ่าวที่จากไป อวี้หยูเฉินก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

“นายเป็นคนแบบไหนกัน และนายมีอดีตแบบไหนกันแน่ ทำไมบางครั้งนายถึงดูสูงส่ง แล้วบางครั้งก็ดูปกติมากเลย นายทำให้ฉันสงสัยจริงๆ!” อวี้หยูเฉินกำมือเล็กๆของเธอเบาๆ แล้วบ่นขึ้นมาเอง

หลินฮ่าวมาที่ระเบียงหน้าต่าง มองดูขบวนรถยาวเหยียดดังสายน้ำไหลของในเมือง และแสงสีสถานบันเทิงยามค่ำคืนนี้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความทรงจำ

“สุภาพบุรุษท่านนี้ เชิญฉันไปเต้นรำหน่อยได้ไหมคะ” ทันใดนั้นก็มีเสียงพูดขึ้นจากด้านข้าง

การระลึกของหลินฮ่าวถูกขัดจังหวะด้วยเสียงนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง

คนที่พูดเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง หรือพูดตรงๆว่าเป็นเด็กสาวคนหนึ่ง อายุราวๆยี่สิบปี หน้าตาไม่ได้สะสวยแต่ก็ไม่เลว ซึ่งในตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ข้างๆ มองดูตัวเองด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ แม้ดูเธอเหมือนจะกล้าหาญ แต่จริงๆแล้วขี้อายมากเลย

หลินฮ่าวตกตะลึงครู่หนึ่ง ไม่คิดเลยว่าจะมีผู้หญิงที่ไร้เดียงสาและขี้อายแบบนี้อยู่ในงานเลี้ยงนี้

“ขอโทษด้วยครับ ฉันเต้นรำไม่เป็น!” หลินฮ่าวส่ายหัวเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นมา

ใบหน้าเล็กๆของผู้หญิงนั้นแดงขึ้นอีกครั้ง เธอดูเขินอายเล็กน้อย และดวงตาของเธอก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่ใดที่หนึ่ง

ดวงตาของหลินฮ่าวมองไปยังจุดทีเธอมองโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ มีผู้หญิงสองสามคนยืนอยู่ตรงนั้น ซึ่งมีอายุทุกคนราวๆยี่สิบปีเท่ากัน

ในขณะนี้ ผู้หญิงเหล่านั้นกำลังมองมาด้านนี้ทีละคนอย่างขบขัน

เมื่อเห็นฉากนี้ หลินฮ่าวก็เข้าใจอะไรบางอย่างในทันที

เมื่อผู้ชายหลายคนอยู่ด้วยกันก็มักที่จะคุยเรื่องผู้หญิง พวกเขาจะแสดงความสามารถต่างๆ และแสดงทักษะในการจีบสาวของตัวเอง ซึ่งในเวลานั้นเพื่อศักดิ์ศรีของตัวเองแล้ว ถึงแม้บางคนจะขี้อายแต่ก็ต้องทำ