บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 43

“ผู้ชายของอวี้หยูเฉิน ที่แท้ก็ต้านความล่อลวงไม่ได้เลย!” หญิงสาวคนหนึ่งอ้าปากค้างและพึมพำขึ้น

“ใช่ แม้แต่คนอย่างเสี่ยวญาที่จีบผู้ชายไม่เป็น ยังจีบเขาติดเลย นี่มันง่ายเกินไปแล้วใช่ไหม” ผู้หญิงอีกคนกระซิบ

“บางทีเขาอาจจะชอบคนขี้อายและเรียบง่ายก็ได้!” เด็กสาวอีกคนพูดพร้อมกับร้อยยิ้มที่ชั่วร้าย

“พวกเธอทำอะไรกันอีก” ขณะที่สาวๆมองฉากนี้และแลกเปลี่ยนความประหลาดใจกัน ก็มีเสียงที่สดใสและน่าฟังดังขึ้น

ร่างกายของหญิงสาวหลายคนชะงักเล็กน้อย ทันใดนั้นพวกเธอก็หันศีรษะมองไปยังทิศทางที่เสียงส่งมา

จากนี้ไม่ไกลนัก จะเห็นหญิงสาวในชุดเดรสยาวสีม่วง มีผมยาวพาดไหล่ ตาสวยกลมโตมีเสน่ห์ได้เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม

ว่ากันว่าไม่ว่าจะโอกาสไหน ความสวยงามมักเป็นแกนกลางเสมอ ซึ่งในเวลานี้ ประโยคนี้สามารถแสดงออกได้อย่างชัดเจนเลย ไม่ว่าผู้หญิงคนนี้จะไปไหน สายตานับไม่ถ้วนก็จะจับจ้องไปที่ตัวเธอเสมอ

“เสี่ยวซาน……”

ผู้หญิงหลายคนทักทายเธอทันทีด้วยรอยยิ้มที่ตื่นเต้น

“ถอดให้หมดแล้ว ถอดให้หมดแล้วจริงๆ เสี่ยวญาถอดให้หมดแล้ว!” เด็กสาวคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น

เด็กสาวที่ถูกเรียกว่าเสี่ยวซานรู้สึกหมดคำพูด เธอจึงเอื้อมมือไปตบไหล่ของหญิงสาวแล้วพูดว่า: “เอาล่ะ พูดมั่วอะไรน่ะ ถอดให้หมดแล้วนี่หมายความว่าอย่างไร”

เด็กสาวทุกคนมองดูเธอด้วยความดูถูก และหนึ่งคนในนั้นก็พูดว่า: “เอาล่ะ เสี่ยวซานอย่าแกล้งทำเป็นไร้เดียงสาเลย ทำซะเหมือนกับว่าพวกเราอนาจารเลย”

ขณะที่พูด ผู้หญิงคนนั้นก็รีบขยับเข้ามาใกล้ แล้วพูดอย่างลึกลับว่า “เธอรู้อะไรไหม เมื่อกี้น่ะ เสี่ยวญาได้จีบผู้ชายของอวี้หยูเฉินไป ไม่แน่ว่าตอนนี้อาจจะเปิดห้องและมีเซ็กส์กันไปแล้ว!”

หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าเสี่ยวซานตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็ตั้งสติได้ และจ้องมองไปที่เด็กสาวแล้วดุว่า: “พวกเธอเล่นใหญ่เกินไปรึเปล่า เสี่ยวญาไร้เดียงสาจะตาย นี่พวกเธอกำลังดันเธอเข้าไปในกองไฟนะ ถ้าเธอถูกอันนั้นแล้วจริงๆ ฉันจะดูว่าพวกเธอจะอธิบายยังไง!”

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว ผู้หญิงคนที่ชื่อเสี่ยวซานก็เหลือบมองสาวๆ ด้วยความไม่สบอารมณ์: “บอกมาเร็วๆ ว่าพวกเขาไปไหนแล้ว!”

ผู้หญิงหลายคนถึงกับตะลึง แม้ว่าพวกเธอมักจะคุยกับหนุ่มหล่อบ่อยๆ แต่ในความเป็นจริง มันเป็นเพียงการรักษาศักศรีและจีบกันเล่นๆแค่นั้น แต่ไม่มีนิสัยพาใครเข้านอนไปมั่วเลย

จินตนาการได้เลยว่าเสี่ยวญาเป็นคนไร้เดียงสามาก ซึ่งเธอไม่เคยทำเรื่องแบบนี้เลย ถ้าหากเธอถูกทำแบบนั้นแล้ว……

เมื่อคิดแบบนี้แล้ว สาวๆก็ไม่กล้าคิดต่อไปอีก ทันใดนั้นเด็กสาวคนหนึ่งก็ลุกขึ้นพูดว่า: “แย่แล้ว พวกเรารีบตามไปกันเถอะ!”

หลินฮ่าวเงยหน้าขึ้น แล้วเห็นว่ามุมปากของชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะมีรอยยิ้ม ทว่าในดวงตาของเขามีเพียงความหนาวเย็นและความโหดร้าย

รูม่านตาของหลินฮ่าวหดตัวเล็กน้อย และเขาก็ตัดสินนิสัยของบุคคลนี้ได้ทันที

“นายเป็นใคร? พวกเรารู้จักกันเหรอ?” หลินฮ่าวพูดขึ้นหลังจากที่สำรวจคนคนนี้แล้ว

“ฉันชื่อลู่เฟย และประธานของเทียนเยียนกรุ๊ปคือพ่อของฉัน ฉันกับตู้หยางก็นับว่าโตมาด้วยกันได้! แม้ว่าฉันจะดูถูกมัน แต่เขาก็ยังเป็นคนของเทียนเยียน และฉันได้ยินมาว่าเมื่อวานนายทำร้ายเขาใช่หรือไม่” ชายหนุ่มเดินเข้ามา แล้วพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

“โอ้ นายมาที่นี่เพื่อเขาเหรอ?” หลินฮ่าวไม่ปฏิเสธ แล้วมองดูลู่เฟยอย่างเงียบๆ

“เหอะๆ อย่าคิดมากน่ะ ฉันคงไม่มาหานายเพียงเพื่อล้างแค้นไอ้ขยะนั้น!” พอพูดเช่นนั้นแล้ว ลู่เฟยก็ยิ้มแล้วก้าวเท้าไปข้างหน้าพูดว่า: “จะดื่มสักแก้วไหม”

หลินฮ่าวมองเขาอย่างเงียบๆ แล้วส่ายหัวเล็กน้อยกล่าวว่า: “ขอโทษที ชีวิตนี้ฉันไม่มีนิสัยดื่มกับคนที่ฉันไม่ชอบหรือขัดใจมาก่อน นายค่อยๆดื่มเองล่ะกัน!”

หลังจากพูดจบ หลินฮ่าวก็เดินข้ามเขาเพื่อกำลังจะเดินจากไป