BAD LUCK ผัวเลว นิยาย บท 14

EP 13

"เราขึ้นรถดีกว่า รีนร้อนจะแย่แล้ว" เชอร์รีนที่ไม่รับรู้ถึงการแอบมองของใครอีกคนเอ่ยบอก เธอค้องแขนพชรแล้วเดินไปที่โรงรถแทนไทจึงเลี่ยงเดินไปทางอื่นเพื่อระงับอารมณ์ตัวเอง

"พี่ถามอะไรหน่อย" พชรพูดขึ้นในตอนที่ทั้งสองเข้ามานั่งในรถ

"ถามอะไรคะ"

"รีนรู้จักกับผู้ชายคนนั้นด้วยหรอ"

"เคยเจอกันโดยบังเอิญค่ะ เขาเคยให้นามบัตรรีนไว้ด้วย"

"เขาดูมองรีนเหมือนสนใจ" ชายหนุ่มพูดออกมาดั่งสมองคิด

"คงไม่หรอกมั้งคะ ในนามบัตรเขียนไว้ว่าเขาคือนักธุรกิจจากต่างประเทศที่มาลงทุนอยู่ไทย"

"แต่พี่ว่าเขาเหมือนมีอะไรซักอย่างแอบแฝง"

"แล้วยังไง รีนว่ามันไม่เกี่ยวกับเราเลยซักนิด"

"ถ้าเขาเข้าหารีนระวังตัวหน่อยก็ดีนะ ไม่หน้าไว้ใจ"

"คงไม่หรอกมั้งคะ คนระดับนั้นคงไม่มาสนใจรีนหรอกแต่ถ้าเขาสนใจรีนขึ้นมาจริงๆ รีนก็มีสิทธิ์เปิดใจไม่ใช่หรอคะ ถ้ามันไม่โอเคเราก็แค่จบ ง่ายดีออก" เชอร์รีนยักไหล่พร้อมรอยยิ้มมุ่งมั่น ในเมื่อตอนนี้เธอโสด ถ้ามีผู้ชายเข้าหาก็ไม่ควรปิดโอกาสตัวเองตามที่พูด

"โตแล้วคิดเอานะรีน อะไรถูกอะไรผิดมองให้มันออก อย่าไว้ใจคนง่าย ที่สำคัญอย่าเผลอไปรักใครง่ายๆ เจ็บมามันไม่คุ้ม"

"ค่ะ" เชอร์รีนขานรับมันแอบเจ็บกับคำพูดของพชรไม่น้อย เธอจึงเลือกที่จะนั่งนิ่งเงียบแล้วบอกกับตัวเองว่าอย่าเผลอไปใจเต้นกับผู้ชายใจร้ายเด็ดขาด...

อีกด้าน...

"นี้ครับ ข้อมูลส่วนตัวของเธอ" แอนดริวยื่นไอแพดที่ฉายข้อมูลส่วนตัวของเชอร์รีนบนหน้าจอให้ไคล์ดูในขณะที่ชายหนุ่มกำลังนั่งจิบกาแฟบนโซฟาภายใต้ชั้นร่างของคอนโดหรู ไคล์จึงละจากแก้วกาแฟวางมันไว้บนโต๊ะแล้วหยิบไอแพดมากวาดสายตาอ่านเรื่อยๆจนจบในเวลาไม่นาน

"พ่อแม่เสียชีวิตไปแล้ว โตคนเดียว หน้าสนใจดีนิ แบบนี้จะได้ไม่ต้องทำอะไรให้มันยุ่งยาก"

"ผู้ชายที่มากับเธอคือรุ่นพี่คนสนิท ไม่ใช่เชิงคู่รักใดๆทั้งสิ้น ผมจัดการเสิร์ชข้อมูลของนายพชรเรียบร้อยแล้วครับ"

"พชร?"

"ใช่ครับ เรียนอยู่MMU. มอเดียวกันกับไอ้มาคัส" แอนดริวพยักหน้าตอบแล้วเอนตัวพิงกับผนักโซฟา

"กูรู้สึกว่าไม่ถูกชะตากับมันเอาซะเลย"

"แต่ผมว่าทางที่ดี นายควรเป็นมิตรกับนายพชรเอาไว้ นายนี้มีผลประโยช์นถ้านายต้องการตัวผู้หญิงคนนั้นจริงๆ"

"ขนาดนี้แล้วมึงคิดว่ากูยังเล่นๆ?"

"คงไม่ ผมคิดว่าถ้าจะจีบเธอต้องเข้าหาอย่างนุ่มนวลไม่ใช่ทำเหมือนกันกับผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมา" เดิมทีไคล์แค่เอาเล่นๆปรนเปรอความสุขบนเตียงไม่ได้คิดจริงจังกับใคร พอหมดประโยช์นเขาก็นำไปขายต่อหรือไม่ก็เชือดทิ้งเหมืนหมูเหมือนหมาอย่างเลือดเย็น จนมันกลายเป็นเรื่องชินชาสำหรับแอนดริวไปแล้ว

"คำแนะนำก็ใช้ได้ สมกับเป็นมือขวากู" ไคล์เอ่ยชมเป็นจังหวะเดียวกันกับที่มือถือที่มีสายโทรเข้ามาซึ่งมาจากคานอส มือหนาจึงเอื้อมขึ้นมากดรับสายแล้วกรอกเสียงลงไปด้วยท่าทีสบายๆ

"ว่าไงครับแด๊ด"

( ไปอยู่ที่ไทยเกือบอาทิตย์แล้ว มีประโยช์นอะไรบ้างไหม หรือมันยังใช้ชีวิตสงบสุขอยู่ )

"ใจเย็นสิครับแด๊ด ยังไงตอนนี้เราก็รู้แล้วว่ามันอยู่ที่นี้"

( จะมีประโยช์นอะไรถ้าแกยังไม่เจอตัวมัน )

"อีกไม่นานเกินรอ ผมจะไม่ทำให้แด๊ดผิดหวัง"

( ก่อนที่มันจะย้ายกลบดานไปที่อื่นจะทำอะไรก็รีบทำให้มันสมกับที่ฉันส่งแกไป )

"มันไม่มีหน้าหนีไปที่อื่นอีกหรอก แด๊ดเชื่อผมสิ คนอย่างเจคโดนท้าทายมาตั้งหลายปีมันไม่น่าจะทนแล้วหนีเหมือนทุกครั้งหรอก อย่างน้อยๆมันต้องตอบกลับบ้าง คราวนี้ผมคิดว่าไม่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องตายกันไปข้าง ซึ่งผมจะทำให้ฝ่ายที่แพ้ไม่ใช่เรา..."

( อย่าลืมนะว่าไอ้มาร์คมันไม่ธรรมดา )

"มันจะวิเศษมาจากไหนมันก็เป็นคนเหมือนกัน ผมโค้นมันล้มได้แน่.."

( ฉันจะรอดูผลงานแก สายสืบที่ส่งไปก็กลายเป็นศพมารายนึงแล้ว อย่าให้ฉันได้เห็นศพแกเป็นคนที่สอง )

"นี้แด๊ดเป็นห่วงผมหรือกลัวเสียผลประโยช์นครับ?"

( ทั่งสอง มันคือชีวิตของฉัน )

"ครับแด๊ด แล้วผมจะไม่ทำให้แด๊ดผิดหวัง"

ตี้ด ! ปลายสายถูกตัดไป ไคล์จึงยกยิ้มมุมปากพลางคิดในใจการมาเยือนเมืองไทยครั้งนี้เหมือนจะมีอะไรสนุกๆให้ทำมากมายแถมยังท้าทายอีกด้วย ซึ่งทุกอย่างที่เขาวางไว้มันต้องเป็นดั่งที่ใจหวัง..

"คานอสว่าไง"

"บอกให้เรารีบลงมือทำอะไรซักอย่าง"

"แล้วนายจะเริ่มเมื่อไหร่?"

"ไม่รีบ ค่อยๆจู่โจมแล้วเอามันกระอักเลือดตอนท้าย"

"จะซุ่ม?"

"คงงั้น แต่ถ้ามันรู้ตัวก่อนก็ลงมือ"

แววตาแน่วแน่ฉายแววมีความสุขถึงชัยชนะ ถ้าโค้นสองพ่อลูกนี้ได้เงินทองผลประโยช์นจำนวนหลายพันล้านก็จะไหลมาที่ตระกูลชายหนุ่มเเทน และตำแหน่งอันดับหนึ่งของนักธุรกิจมือทองก็จะตกเป็นของคานอสถ่ายทอดมาที่เขาต่อ อีกทั้งเส้นทางธุรกิจมืดในเบื้องหลังจะราบรื่นกว่านี้ ถ้าไม่มีสองพ่อลูกคอยทำให้พวกเขาเกือบซวยไปหลายรอบ ทางที่ดีคือกำจัดทั้งโครต...

สนามยิงปืน...

ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง!

เสียงปืนสั้นดังลั่นสนามยิงปืนขนาดใหญ่ ที่จุดยิงยังมีร่างหนาเล็งเป้าหมายไปที่กระดานตรงจุดกึ่งกลางสายตามุ่งมั่นซ่อนไปด้วยความรู้สึกอะไรบางอย่างที่ระบายออกมากับกานรัวกระสุนใส่ราวกับว่าเป็นตัวแทนของใบหน้าของคนตัวเล็กที่กล้าเดินควงแขนออกมาพร้อมกับผู้ชายหน้าตามีความสุข ชายหนุ่มขบกรามแน่นแล้วรัวเหนี่ยวยิงกระสูนเข้ากลางเป้าหมายอีกครั้งซึ่งมันก็ตรงจุดทุกนัด

ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง!

"มันไปแดกหมาที่ไหนมาว่ะ ดุชิบหาย" เบียร์ที่นั่งมองอยู่ในร่มพร้อมกับอีกสองหนุ่มเอ่ยพูดเป็นคนแรก ตรงกลางโต๊ะมีกระป๋องเบียร์วางไว้พร้อมกับซองบุหรี่

"อาการแบบนี้ไม่น่าจะแดกหมา หน้าจะเก็บกดซะมากกว่า" อาร์ตเสริม สายตาโฟกัสแผ่นหลังกว้างที่เอาแต่รัวกระสุนไม่รู้ตัวว่าเพื่อนๆกำลังจับตามองอยู่

"เก็บกดเรื่องแฟนเก่าหน่ะหรอ?" เบียร์ถาม เรียวคิ้วขมวดยุ้งด้วยอาการสงสัย

"แฟนเก่าคงไม่น่าใช่" บาสที่นั่งเงียบเอ่ยขึ้น มือหนาคีบมวลบุหรี่สูบ