BAD LUCK ผัวเลว นิยาย บท 15

EP 14

พอฉันเห็นว่าเป็นใครโทรมาก็ต้องรีบปิดโทรศัพท์ทันทีแล้วถอนหายใจออกมาไม่เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้ต้องการอะไรจากฉัน พอช่วยก็หาว่าฉันลํ้าเส้น พอตอนนี้กลับไปเอาไลน์ฉันมาจากไหนไม่รู้ถึงได้ทักมา ทั้งที่ตัวเองเป็นคนไล่ฉันแท้ๆ แล้วเรื่องอะไรฉันจะตอบ

"เป็นอะไรหน้าดูเซ็งๆ"

"เปล่าค่ะ แค่คนประสาททักมาก่อกวน"

"บล็อคไปเลยดิ ปล่อยให้มันทักมากวนอีกทำไม"

"จะดีหรอคะ"

"ถ้าเป็นประสาทจริงๆก็บล็อคไปเถอะ คุยด้วยก็ปวดสมองเปล่าๆ" พอได้คำแนะนำจากพี่อิงโก๊ะฉันก็ไม่รอช้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหวังจะกดบล็อคแต่ก็มีสายเรียกเข้าโทรเข้ามาซะก่อนเบอร์แปลกๆ มันเบอร์ใครกันนะ

"รับโทรศัพท์ก่อนค่อยบล็อคก็ได้"

"เบอร์แปลกๆอ่ะค่ะ รีนไม่ค่อยอยากรับ"

"เพื่อคนรู้จักเอาเบอร์คนอื่นโทรมาไง รับหน่อยไม่เสียหาย"

หรือบางทีฉันอาจจะรับ พี่พาร์ทเอาเบอร์เพื่อนโทรมารึป้าวนะ..

"ฮัลโหลค่ะ.."

( ..... )

"ใครคะ...ทำไมไม่พูด"

( ..... )

"ถ้าไม่พูดขออนุญาติวางนะคะ"

( ตอบแชทฉันมันคงไม่ตายหรอกใช่ไหม ) ปลายสายพูดขึ้นมาก่อนที่ฉันจะกดตัด และนํ้าเสียงนั้นมันก็เป็นของนายแทนไท... นี้ยังกล้าโทรมาหาฉันอีกหรอ คิดแล้วไว้ไม่มีผิดนายนี้คงไล่ฉันไม่ได้ตลอด กลับเป็นฝ่ายตามจองล้างจองผลาญฉันซะอีก..

"ไม่ตายแค่ไม่อยากรับ"

( พูดได้แล้วหรอนึกว่าเป็นใบ้แดก )

"เป็นบ้าอะไรของนายเป็นฝ่ายไล่ฉันแล้วโทรมาเพื่อ"

( ฉันจะไม่โทรถ้าเธอไม่ทำตัวมีปัญหาก่อน )

"ฉันไปทำอะไรอีก?"

( ก็เดินควงกับผู้ชายออกมาจากคอนโดแบบนั้น อย่าคิดว่าไม่เห็น บอกไม่จำรึไง? )

"ฉันเบื่อที่จะพูดกับนายแล้ว แล้วกรุณาอย่าโทรมาหาฉันอีก.."

ตี้ด ! ฉันกดตัดสายทิ้งพร้อมกับปิดเครื่องในเวลาต่อมา พี่อิงโก๊ะจึงมองฉันด้วยแววตาเหมือนรู้ทัน

"ทะเลาะกับแฟนหรอ"

"เปล่าค่ะ อย่าพูดถึงเขาเลย" ฉันตัดบท

"โอเค" พี่อิงโก๊ะตอบแล้วเริ่มหยิบช้อนขึ้นจัดการกับอาหารตรงหน้า "แล้วนี้กินข้าวเสร็จจะกลับเลยมั้ย"

"รีนคงเดินเล่นอีกหน่อยค่ะ กลับไปก็ไม่มีอะไรทำ"

"สะดวกไปเลือกของช่วยฉันไหม"

"ได้สิค่ะ สบายมาก" ฉันยักไหล่ตอบ พี่อิงโก๊ะจึงหลุดยิ้มออกมาเป็นอันว่าเรามีแพลนจะไปช็อปปิ้งกันต่อ หลังจากนั้นเราก็ต่างจัดการกับอาหารตรงหน้า คุยอะไรกันเรื่อยเปื่อยตามประสาสาวๆ จนเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงเราก็ทานเข้าเสร็จ แล้วเดินออกมาจากร้านพร้อมกัน..

"รีนช่วยถ่ายรูปให้ฉันหน่อย" พี่อิงโก๊ะบอกในขณะที่เรากำลังเดินขึ้นบันไดเลื่อน

"ได้ค่ะ" ฉันจึงพยักหน้าตอบพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเอื้อมมือหยิบมือถือเครื่องหรูมาแล้วเริ่มถ่าย "พร้อมนะ 1 2 3"

แฉะ! แฉะ! แฉะ!

"เสร็จแล้วค่ะ" ฉันบอกในเวลาต่อมาเราก็มาถึงชั้นสามพอดี พี่อิงโก๊ะจึงหยิบรูปไปดู

"ฝีมือใช้ได้นิ"

"ขึ้นอยู่กับคนด้วยแหละ"

"เราถ่ายคู่กันดีกว่า เป็นมิตรภาพระหว่างเราดีไหม"

"เอาสิคะ" ฉันตอบแล้วเราก็หยุดตรงมุมสวยๆพร้อมกับโพสท่าไกล้ๆหล้องฟิวส์เหมือนเพื่อนสาวที่กำลังมาเที่ยวห้างด้วยกัน ไม่นานรูปนับสิบก็ถูกถ่ายภายในเวลาไม่กี่วินาที

"ฉันโพสเลยนะ ไอจีเธอชื่ออะไร"

"มาค่ะ เดี๋ยวรีนพิมให้" ฉันกรอกชื่อไอจีลงไป แล้วพี่อิงโก๊ะก็กดโพสลง พร้อมกับแชร์ลงสตอรี่ตัวเอง พลางเขี่ยโทรศัพท์เดินไปที่ร้านเสื้อผ้าแบรนด์เนมผู้หญิง

"ไว้เดี๋ยวรีนเปิดเครื่องก่อนนะคะ จะไปกดไลค์ให้ตอนนี้รีนขอปิดเครื่องหนีคนประสาทแดกก่อน"

"ได้สิ เอ๊ะ! แทนไทมากดไลค์ให้ด้วย ปกติไม่เคยกดไลค์ให้ใคร" ชื่อที่หลุดออกมาจากปากพี่อิงโก๊ะทำให้ฉันหันควับกลับไปมอง นี้ขนาดฉันปิดเครื่องหนีแล้วยังตามมาหลอกหลอนถึงไอจีส่วนตัวของพี่อิงโก๊ะอีกหรอ..

"แทนไทไหนหรอคะ"

"นี้ทำงานอยู่ที่เดียวกันยังไม่รู้อีกหรอว่าแทนไทไหน.." ใช่เลย แทนไทที่ไม่ใช่แทนไทเพราะเขาคือทายาทของเจค เจเค พอคิดถึงเรื่องนี้แล้วฉันก็แอบเจ็บไม่น่าไปได้ยินอะไรแบบนั้นเลยไม่งั้นคงไม่เสียซิงให้กับผู้ชายที่ไม่เต็มใจ

"อ่อค่ะ"

"นายนี้เสน่ห์แรงไม่เบาเลยนะ เสือซุ่มหน่ะในมอดังมาก เอาง่ายๆก็ดังพอๆกับแก๊งราชาวิศวะนั้นแหละ" แก๊งราชาวิศวะงั้นหรอฉันได้ยินชื่อเสียงของพวกนั้นอยู่นะแต่ไม่เคยเห็นหน้า...

"รีนไม่เคยเห็นหรอก.."

"จะไม่เคยเห็นได้ไง เมื่อคืนเธอยังเข้าไปทำงานกับสี่หนุ่มนั้นอยู่เลยแขกVIP ของร้านเราเลยนะ" พี่อิงโก๊ะเงยหน้าจากมือถือแล้วหันมาคุยกับฉัน แล้วเราก็เดินเข้ามาในร้านเสื้อผ้า

"แสดงว่านายแทนไทนั้นก็ดังมากเหมือนกัน" แต่ที่ฉันไม่เคยรู้ว่านายนั้นดังคงเพราะเรามีเรื่องกันก่อน ฉันเลยไม่ค่อยอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเขาอีกเท่าไหร่

"ดัง แต่ไม่ค่อยแสดงตัวว่าตัวเองดัง ทำตัวเหมือนคนปกติไม่เหมือนคนดังทั่วไป" ก็เพราะนายนี้ปิดบังตัวตนที่แท้จริงของตัวเองอยู่ยังไงล่ะ..

"แล้วที่บอกว่าเสือซุ่มละคะ ?"

"จริงๆแล้วแทนไทกับหนึ่งในแก๊งราชาเป็นอริกันหน่ะ ต่อมาก็มีประเด็นเรื่องผู้หญิงอีก แต่สุดท้ายผู้ชายเป็นฝ่ายบอกเลิกเพราะมีผู้หญิงอีกคนซ่อนไว้อยู่.." ฉันหยุดนิ่งฟังแล้วมองที่พี่อิงโก๊ะในขณะที่เธอกำลังเลือกชุดอยู่ "ที่พีคกว่านั้นอะไรรู้มั้ย"

"คะ?"

"ผู้หญิงที่แอบซ่อนไว้ สุดท้ายนายนี้ก็เขี่ยทิ้ง"

"...."

ฉันคิดว่ามันกลำกลวมเกินไปนะ มีผู้หญิงอีกคนแล้วบอกเลิกแฟนตัวเอง แล้วอะไร ทุกคนต้องคิดว่านายนั้นต้องเลือกอีกคนที่ซ่อนไว้อยู่แต่กลับเขี่ยทิ้งแถมยังเก็บรูปแฟนเก่าไว้ติดตัวตลอด มันหมายความว่านายนี้ยังรักแฟนเก่าอยู่ คงมีเหตุผลอะไรซักอย่างที่จำเป็นต้องบอกเลิกทั้งที่ยังรักแล้วไม่เลือกใครเลย แต่สุดท้ายเรื่องที่ไม่ควรทำคือการนอกใจแฟน ผู้หญิงร้อยนับร้อยไม่มีใครรับได้ที่แฟนไปมีคนอื่นแล้วตัวเองเป็นฝ่ายบอกเลิกมันคงเจ็บหน้าดู...

เพราะฉะนั้น ฉันจะห้ามใจตัวเองไม่ให้รักนายนี้เด็ดขาด...

-end-

ครืดดดดดด...!

เชอร์รีนหยุดชะงักเมื่อมีเสียงเรียกเข้าจากปลายสาย มือเรียวล้วงหยิบมันขึ้นมาแล้วตัดสินใจกดรับกับเบอร์แปลกๆที่โทรเข้าเครื่องเป็นรอบที่สองในขณะที่เธอกำลังจะสอดคีการ์ดเข้าห้องในช่วงคํ่าของวัน

( สวัสดีครับ ผมไคล์ จำผมได้ใช่ไหม )

"จำได้ค่ะ คุณไคล์มีอะไรรึป้าวคะ" เชอร์รีนคุยโทรศัพท์ไปด้วยท้าวเล็กก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับล็อคประตูแล้วหย่อนก้นนั่งลงลงบนโซฟา

( พอดีคุณรีนสะดวกย้ายของเข้าวันนี้รึป้าว ผมจะย้ายของออกให้ ) หญิงสาวครุ่นคิดอยู่ซักพัก แล้วเหลือบมองนาฬิกาบนผนังห้องเป็นช่วงสองทุ่มตรงเธอจึงพยักหน้าตอบ เพราะกว่าพชรจะถ่ายงานเสร็จคงเลยไปสี่ห้าทุ่ม เธอไม่อยากให้ชายหนุ่มกลับมาเหนื่อยๆแล้วต้องมาย้ายของช่วยเธออีก

"สะดวกค่ะ"

"ได้สิคะ" เธอตอบออกไป เพราะไคล์อายุมากกว่าเธอราวสี่ปี...

"งั้นผมขออนุญาติแทนตัวว่าพี่ได้มั้ย"

"ได้สิคะ พี่ไคล์" คำตอบของเชอร์รีนทำเอาไคล์พอใจไม่น้อย มือหนาเลื่อนมารินไวน์ใส่แก้วใสใบหรูสองแก้วเเล้วเลื่อนไปตรงหน้าเธอที่กำลังหั่นสเต็กอยู่

"ดื่มหน่อยมั้ย"

"ขอบคุณนะคะ แต่ไม่ดีกว่ารีนไม่ค่อยชอบไวน์เอาซักเท่าไหร่"

"แล้วแบบไหนน้องรีนถึงจะชอบ?" เชอร์รีนหยุดชะงักแล้วมองคนตรงหน้าก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากแล้ววางช้อนลง เรียวแขนทั้งสองข้างยกขึ้นคํ้าคางแล้วจ้องมองใบหน้าตามฉบับหนุ่มยุโรปด้วยรอยยิ้มเชื้อเชิญ

"พี่ไคล์คงไม่ได้หมายถึงสเป็คผู้ชายใช่มั้ยคะ..?"

"แล้วถ้าพี่บอกว่าใช่ พี่พอเข้าข่ายบ้างไหม" ไคล์ตอบแล้วยกเครื่องดื่มกระดกเข้าปาก ปลายนิ้วลูบขอบแก้วเบาๆด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์

"ของแบบนี้ต้องลองก่อน ค่อยตัดสินใจได้ค่ะ" เธอตอบเสียงอ้อยอิ่งแล้วหลุบตามองตํ่า

"หื้ม?" ไคล์เลิกคิ้วแซว..

"รีนล้อเล่นเอง สเป็คผู้ชายที่รีนชอบไม่มีตายตัวค่ะ ขอแค่อยู่ด้วยแล้วสบายใจก็พอ" เธอตอบพร้อมกับกลั้วขำ...

ครืดดดดดดด...! ในวินาทีเสียงมือถือก็แผดร้องขึ้น...

"เดี๋ยวรีนขอตัวไปรับโทรศัพท์พี่ก่อนนะคะ"

"ตามสบายครับ" คนตัวเล็กลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินเข้ามาภายในห้อง มือเรียวหยิบมือถือขึ้นมาจากกระเป๋าสะพายแต่มันกลับไม่ใช่เบอร์ของพชรเป็นเบอร์ที่เคยโทรเข้ามาตอนเธออยู่ห้าง ซึ่งเป็นเบอร์ของแทนไท...

ครืดดดดดดด...!

ตี้ด ! เชอร์รีนกดตัดสายทิ้งแล้วกลืนนํ้าลายเหนียวๆลงคออย่างยากลำบาก เธอไม่อยากรับโทรศัพท์ชายหนุ่มเพราะกลัวหัวใจตัวเองมันลํ้าเส้นไปมากกว่านี้แล้วร่างเล็กจึงหมุนตัวกลับแต่..

ปึก !

"อ๊ะ!?" ใบหน้าหวานชนเข้ากับแผงอกกว้างเข้าไปเต็มๆจนร่างเธอเซล้มลงบนเตียงโทรศัพท์ล่วงหล้นจากมือ สร้างความตกใจให้หญิงสาวไม่น้อย ก่อนที่สัมผัสจากมือหนาจะค่อยๆปัดปอยผมออกจากพวงแก้มเนียนใสออก ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆยื่นลงมาไกล้ๆ ปลายนิ้วชี้จึงแตะลงที่ริมฝีปากเป็นเชิงห้ามซะก่อน...

"ทำแบบนี้คือวิธีทำความรู้จักกันแบบเร่งรัดรึป้าวคะ..."

"ถ้าน้องรีนยอม.." ไคล์ตอบเสียงอ้อยอิ่งมือหนารวบมือเล็กเอาไว้แล้วบีบเบาๆ สายตาสีฟ้าครามก้มมองหน้าอกอวบอิ่มภายใต้เนื้อผ้าบางๆ..

"รีนไม่ชอบยอมใครค่ะ..." นํ้าเสียงเซ็กซี่พูดออกไป มืออีกข้างที่ยังว่างอยู่ทำปูไต่ตามหน้าอกแกร่ง.. "รีนชอบให้คนอื่นยอมมากกว่า..."

หมับ ! ไม่รอช้าร่างเล็กก็เป็นฝ่ายตวัดร่างขึ้นมาหยุดอยู่ข้างบนแทน...

ปั้ง!ๆๆๆๆ แล้วเสียงทุบประตูห้องก็ดังขึ้นเรียกความสนใจให้กับสองสายตา...

ก่อนที่เชอร์รีนจะหันไปมองที่หน้าจอมือถือมันยังคงค้างสายเอาไว้อยู่ ตอนเธอตัดสายมันดันพลาดดันกดรับโดยที่ไม่รู้ตัว...และตอนเข้ามาเธอก็ไม่ได้ล็อคประตู...

ปั้ง!! เสียงประตูห้องถูกปลายท้าวถีบออกด้วยความรุนแรงปรากฏร่างของคนมาไหม่เดินเข้ามาในห้อง..

ฉึก ! ก่อนที่มีดคู่ใจจะลอยปักที่ต้นแขนของไคล์อย่างที่มันเคยเกิดขึ้นบ่อยๆยามชายหนุ่มควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่

"เชี้ยมาร์ค!!"

"เป็นชู้กับเมียกู ระวังศพจะไม่สวย..."

............

เมียเต็มปากเต็มคำ

Next...

"แต่นายเป็นคนไล่ฉันไม่ให้ลํ้าเส้น แล้วนายมาลํ้าเส้นฉันทำไม.."