BAD LUCK ผัวเลว นิยาย บท 18

EP 17

ดวงตากลมโตมองคนบนร่างด้วยสายตาเจ็บปวดพร้อมกับกัดริมฝีปากตัวเองอดกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ จนมันเกิดรอยแผลตามผิวปากแต่มันก็ไม่เท่าเจ็บที่ใจ ตรงนี้มันเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว...

"ก็ดี รู้แล้วก็ดี ฉันจะได้ไม่ยํ้าบ่อย" พูดจบมือหนาก็หยิบมวลบุหรี่ออกจากริมฝีปากหยักเตรียมจะจี้ลงบนผิวกายบอบชํ้าแต่ทวาร่างกายของเชอร์รีนกลับสั่นเทาราวกับแมวน้อย ทำให้แทนไทอดกลั้นอารมณ์โกรธเอาไว้แล้วโยนมันทิ้งบนพื้นห้อง ปลายท้าวบดขยี้มันเละแล้วหันมาสนใจคนใต้ร่างแทน จนเชอร์รีนที่นอนรอรับความป่าเถื่อนค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมองอย่างไม่เข้าใจ...

"นายหยุดทำไม อยากเห็นฉันทรมานไม่ใช่หรอ.." นํ้าเสียงแผ่วเบาถามออกไปมันไม่ใช่การประชดแต่คำถามมันออกมาจากความรู้สึกไม่เข้าใจของหญิงสาวจริงๆ

"ทรมานที่กายมันคงไม่ทรมานที่ใจหรอกใช่มั้ย"

"แต่สำหรับฉัน นายคงไม่มีข้อยกเว้น.."

"พูดแบบนี้อยากโดนงั้นหรอ"

"ฉันแค่สงสัย ทำไมนายไม่ทำ"

"กลัวจะตายห่าอยู่แล้ว ยังจะปากดี"

คำพูดของแทนไททำเอาหัวใจดวงน้อยกลับมาโล่งอีกครั้ง เธอหวาดกลัวจริงๆที่พูดออกไปแบบนั้นเพราะต้องการให้ชายหนุ่มพอใจและหยุดการกระทำป่าเถื่อน แต่ทวาการแสดงออกของเชอร์รีนมันทำให้แทนไทไม่อยากลงมือแบบไม่ทราบสาเหตุ

"แต่ถ้ายังไม่ยอมหยุดมั่วผู้ชาย ครั้งหน้าอาจไม่แน่.."

"ฉันไม่เคยมั่วผู้ชายอย่างที่นายคิด"

"ควบวันละสองคนแบบนี้ ไม่มั่วจะเรียกอะไร"

มือหนาคว้าหมับเข้าที่คางมนแล้วบีบขยี้มันก่อนจะก้มหน้าฉกริมฝีปากบวมเจ่อ เชอร์รีนที่ถูกปลุกปลํ้าร่างกายอีกครั้งพยายามหลบสัมผัสจากริมฝีปากหยัก

"อยู่ๆนิ่งมันจะตายรึไง?" แทนไทพ่นคำด่าใส่คนตัวเล็กแล้วจับมือเรียวกดลงที่นอน ลิ้นหน้าสอดแทรกเข้าอุ้งปากเล็กที่แสนหอมหวานไม่เคยเบื่อ เอวสอบเด้งถูไถกับร่องเปียกชุ่มเบาๆสร้างความกระสันให้ร่างกายอยากแนบแน่นกับเธออีกครั้ง

"อื้อ!!" เชอร์รีนครางประท้วงในลำคอ เธอเหนื่อยล้าเกินกว่าจะรองรับอารมณ์ของแทนไทเต็มทน ไหนจะแผลข้างศรีษะที่ยังปวดเร้าๆอยู่...แต่ชายหนุ่มกลับไม่สนใจเอาแต่หลงใหลในจุมพิต ลิ้นสากไม่หยุดนิ่งเกี่ยวทั่วโพรงปากเธออย่างมูมมามจนนํ้าลายไหลเลอะตามมุมปากจนพอใจก็ผละออก..

"ทีหลังอย่าอวดเก่ง ถ้ายังไม่มีปัญญาหนีฉันพ้น.."

"...."

เชอร์รีนไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไปเธอปล่อยให้ตัวเองหายใจรวยรินรอรับกรรมของตัวเองต่อ มือหนาจึงไม่อยู่นิ่งจับเรียวขาข้างขวาขึ้นพาดบ่าแล้วจ่อหัวหยักมันวาวเข้าช่องทางรักคับแคบอีกครั้ง เอวสอบออกแรงขยับปรับท่าให้เข้าที่หลังจากนั้นก็เร่งจังหวะตอกยํ้าความเสียวซ่านมากกว่าเดิม..

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

ปึก! ปึก!

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังกึกก้องทั่วห้องนอน คนใต้ร่างที่ถูกถาโถมใส่สั่นคลอนอย่างรุนแรง ใบหน้าหวานเหยเกอย่างเซ็กซี่ ร่องแคบตอดรัดแก่นกายใหญ่เป็นอย่างดีจนชายหนุ่มไม่อยากหยุด ยิ่งออกแรงกระแทกยิ่งเหมือนล่องลอยอยู่ในอากาศมันวาบวามเสียวซ่านทุกครั้งยามเข้าออก...

"อ๊าา...อ๊ะ!!"

"อ๊าา!"

"จะ...จุก...อื้อ!!" เชอร์รีนจิกปลายเล็บลงที่แขนใหญ่สุดแรง เสียงครวญครางไม่เป็นศัพท์ยังคงเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากแดงเถือก จากตอนแรกที่เจ็บแสบร่างกายเธอมันก็เริ่มปรับสภาพได้ ตอนนี้มันกลับเป็นอารมณ์รัญจวนใจแทน แต่ทวาความจุกใหญ่ที่เข้าเล่นงานก็ทำเธอหายใจแทบไม่ทันกับสัมผัสเร้าร้อนจากคนบนร่างที่มอบให้..

"จุกดิ...ตอดเก่งขนาดนี้" เมื่อเห็นคนตัวเล็กเริ่มตอบสนองชายหนุ่มก็จัดการช้อนร่างเธอขึ้นจากเตียงมานั่งคร่อมบนตักแทน ท่อนแขนกำยำกดศรีษะทุยลงมาฝากรอยเอาไว้ทั่วลำคอ เอวสอบเด้งสวนขึ้นไปเป็นจังหวะถี่ๆ

พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!

พั่บ! พั่บ!

"อ๊ะ...โอ๊ย...อ๊าย!"

เสียงหวานครางกระเซ้าข้างใบหูของแทนไท เรียวเเขนคู่สวยเผลอกอดศรีษะใหญ่เอาไว้แน่น ส่งผลให้ชายหนุ่มผละใบหน้าออกจากลำคอระหง เปลี่ยนเป็นกวาดลิ้นเลียรอบเต้าอวบขาวนวลแทนสลับกับดูดเม้มยอดประทุมถันเม็ดโตที่แข็งขึ้นเป็นไต จนหน้าอกอวบแผ่ขยายตอบรับสัมผัสอุ่นร้อนจากปลายลิ้น เปลือกตาคู่สวยหลับพริ้มอารมณ์ทุกอย่างมันถูกกลบเกลื่อนด้วยอารมณ์กาม จนลืมไปว่าตัวเองจะไม่เผลอใจให้ผู้ชายคนนี้อีก...

"มันไม่บังเอิญไปหน่อยหรอครับ ที่เธอคนนั้นที่นายต้องการจะเป็นผู้หญิงของไอ้มาร์ค.." แอนดริวถามขึ้นในขณะที่ทำแผลให้ไคล์เสร็จ หลังจากเกิดเหตุการณ์แบบนั้นที่คอนโดไคล์ก็ต่อสายเรียกแอนดริวทั้งสองจึงย้ายมาบ้านพักสุดหรูที่เตรียมเอาไว้ ซึ่งตอนนี้บริเวณรอบบ้านถูกล้อมรอบด้วยการ์ดเป็นที่เรียบร้อย

"จะเป็นผู้หญิงของใครกูก็ไม่สน ถ้ากูต้องการ"

"แต่ที่นายเจ็บตัวมาวันนี้ผมรู้สึกว่ามันไม่คุ้ม"

"มันแค่เล่นทีเผลอ"

"แล้วถ้ามันเอาจริงแบบไม่เล่นทีเผลอเหมือนตอนนี้ล่ะ"

"กูต้องยอมมัน?" ไคล์เลิกคิ้วถาม

"ผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนมันจะสนใจ"

"แล้วไง ในเมื่อเชอร์รีนดูออกห่างกับมันขนาดนั้น ของแบบนี้ให้ผู้หญิงเลือกถึงจะถูก" ไคล์ตอบด้วยแววตาแน่วแน่ เป้าหมายของเขาตอนนี้มีแค่สองอย่างคือจัดการกับแทนไทและคว้าตัวเชอร์รีนมาเป็นของตัวเอง ซึ่งมันอาจจะไม่ง่ายแต่ทุกอย่างก็ล้วนใช้เวลากันทั้งนั้น..

"อ๊ะ!?" ร่างเล็กถอยหลังกลับมากระทันหันพร้อมกับหัวใจที่หล่นวูบเมื่อมีดปลายแหลมเล่มโปรดของคนบนเตียงลอยเฉียดหลังมือเธอไปเล็กน้อย ปลายมีดชนเข้ากับเนื้อประตูหยาบแข็งแล้วกระเด็นตกลงพื้นที่ปลายท้าวเธอ..

"ฉันอนุญาติให้เธอกลับตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ฉันจะกลับ"

"ก็ไม่ให้กลับไง ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง?" ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม เชอร์รีนจึงแนบหลังชิดกับผนังห้อง มองชายหนุ่มด้วยสายตาหวาดระแวง มือเรียวยกขึ้นแตะแผลตัวเองเบาๆแล้วใบหน้าหวานก็บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ

"มานี้" มือหนาตบลงข้างกายตัวเอง

"ไม่...จะกลับ" แต่ทวาใบหน้าหวานกลับส่ายปฏิเสธ

"คนอะไรแม่งดื้อชิบหาย" แทนไทสบถออกมาแล้วเดินยีหัวตัวเองมาลากคนตัวเล็กกลับไปที่โซฟา พร้อมกับรั้งร่างเธอเข้ามาไกล้ๆเพื่อดูแผล แต่เชอร์รีนกลับดิ้นต่อต้าน

"อยู่นิ่งๆดิ เลือดออกจนตัวซีดหมดแล้ว"

"เพราะใครกันล่ะที่มัวทำอย่างอื่นจนแผลฉันเป็นแบบนี้"

"รนหาที่เอง"

"นายต่างหาก.."

"ถ้าเถียงฉันอีกคำ จะได้เถียงกันบนเตียงแทน.."

คำคู่ของแทนไททำเอาคนตัวเล็กยอมหยุดนิ่งราวกับโดนแช่แข็ง ลมหายใจอุ่นร้อนจากจมูกคมสันเป่ารดลำคอระหง บ่งบอกว่าใบหน้าอยู่ไกล้กันแค่ไหน แล้วถ้าเธอดิ้นอีกครั้งเดียวผิวแก้มต้องสัมผัสกับริมฝีปากหยักแน่นอน แค่คิดก็ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นรอแล้ว..

"อยู่นิ่งๆแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบ.."

"ระ...รู้แล้ว"

"ดื้อกับผัวตัวเอง มันไม่น่ารักหรอกนะ.."

.....

Next...

"สำหรับยัยนี้ กูไม่ได้ต้องการหัวใจ"