BAD LUCK ผัวเลว นิยาย บท 31

EP 30

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป...

เพล้ง !

"โธ่เว้ย!!" ไคล์คว้าแจกันขึ้นมาฟาดลงพื้นด้วยอารมณ์กรุ่นเคือง หลังจากที่พักรักษาตัวมาหนึ่งอาทิตย์ แอนดริวก็รายงานมาว่าเชอรีนได้ล้วงข้อมูลสำคัญไปแล้วจากคืนในวันงานที่เธอมาบ้านของไคล์ เพราะเขาได้ย้อนตรวจสอบทุกอย่างด้วยความรู้สึกแปลกใจจนได้รู้อะไรบางอย่าง

"เก็บมันให้เร็วที่สุด ก่อนที่ทุกอย่างมันจะพังพินาศ" ไคล์เอ่ยสั่งเสียงรอดไรฟัน มือหนากำหมัดแน่น ตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ

"ครับ"

"ร้าย ร้ายมาก!!"

"นายไม่ต้องห่วง ผมจะรีบปิดปากเธอให้เร็วที่สุด จะไม่มีใครมาทำลายความหวังของเราได้"

"เสียดายที่กูหลงหัวปักหัวปำ เสือกทำกับกูแบบนี้" ไคล์พูดออกมาด้วยความเคียดแค้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำกับเขาได้ถึงขนาดนี้ เชอรีนเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้า "สงสัยจะรู้จักกูน้อยเกินไป"

"เอาหน่า มันได้แค่ข้อมูลนั้นไปชิ้นเดียว นายเชื่อหรอว่ามันจะสามารถทำลายเราได้ แค่ปิดปากก็จบ" แอนดริวพูดพร้อมกับกระตุกยิ้ม ก่อนที่เขาจะหยิบซองเอกสารสีนํ้าตาลขึ้นมา แล้ววางไว้บนโต๊ะทำงานตรงหน้าไคล์

"ก็จริงอย่างที่มึงพูด"

"ตอนนี้ผมว่านายควรเปิดดูเอกสารนี้ก่อน"

"อะไร?" ไคล์เลิกคิ้วถามแล้วหยิบแผ่นกระดาษในซองเอกสารขึ้นมากวาดสายตาอ่าน

"ศิวะกร อดินธรา?" ชื่อนี้ทำให้รอยยิ้มพึงพอใจปรากฎบนใบหน้าร้ายกาจ มันเป็นประวัติส่วนตัวของลูกค้ารายไหม่ ที่เริ่มเล่นหุ้นได้กำไรมหาศาลเมื่อหนึ่งอาทิตย์ที่แล้ว...

"อดินธราคือนามสกุลของตำรวจรายใหญ่ หรือยศสูงสุดของเมืองไทย ผมคิดว่าเราน่าจะใช้โอกาสนี้ตีสนิทกับลูกชายเขาเพื่อเส้นทางธุรกิจของเรามันจะราบลื่นกว่านี้..." ข้อเสนอของมือขวาคนสนิท ทำให้ไคล์พยักหน้าเห็นด้วย ถ้าทำแบบนั้น แค่วางเงินไม่กี่สิบล้าน รับรองการทำธุรกิจมืดในไทยคงไม่มีปัญหา...

"แบบนี้สิค่อยแฮปปี้ขึ้นมาหน่อย"

"แต่ดูจากอายุแล้วน่าจะยังเรียนอยู่ แต่ผมคิดว่าคงไม่มีปัญหา ถ้าถึงขั้นเล่นหุ้นได้เซียนขนาดนี้"

"จัดการนัดคุณศิวะกรมาพบกูด้วย ส่วนเรื่องไอ้มาร์คปล่อยให้มันใช้ชีวิตไปก่อน.."

"ครับ คุณไคล์"

ร้านไอติม...

"จะลาออกจริงๆหรอรีน" อิงโก๊ะเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกห่อเหี่ยว ถึงจะเจอกันได้ไม่นานเชอรีนก็เหมือนน้องสาวคนหนึ่งของเธอ มันจึงแอบใจหายนิดหน่อยที่เธอมาบอกว่าจะลาออกแล้วบินกลับบ้านคืนนี้

"ค่ะ รีนขอโทษนะที่ต้องลาออกกระทันหันแบบนี้ ฝากเงินคืนคุณเพรชด้วยนะคะ" เธอยื่นซองที่บรรจุเงินสดตามสัญญาคืน อิงโก๊ะจึงรับมันมาแล้วหย่อนลงกระเป๋าสะพายใบหรู

"ถ้าว่างๆก็ทักมาคุยกันบ้างนะ ฉันรู้สึกถูกชะตากับเธอมากกว่าเด็กคนอื่นๆในร้านซะอีก"

"รีนทักหาพี่แน่นอนค่ะ ไว้มีโอกาสเราค่อยนัดกินข้าวกัน"

"มาเร็วมาเร็วจริงนะ เฮ้อ" อิงโก๊ะถอนหายใจออกมาแล้วเขี่ยไอศกรีมในถ้วยเล่น

"รีนจำเป็นจริงๆค่ะ นี้ก็คิดมาเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้ว"

"ถ้าตัดสินใจดีแล้ว ก็กลับไปเถอะ ฉันรู้ว่าเธอต้องมีเหตุผลสำคัญอะไรซักอย่าง"

"ขอบคุณนะคะที่เข้าใจ" เธอตอบพร้อมกับฉีกยิ้มเจื่อนๆไปให้ มือเล็กตักเนื้อครีมขึ้นมาจรดริมฝีปาก ด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยว เธอลํ่าลาทุกคนเสร็จแล้วเหลือก็แต่คนที่อยากบอกมากที่สุด แต่ก็ทำได้แค่คิด...

"พี่อิงคะ เดี๋ยวรีนต้องไปแล้วนะ ยังไม่เก็บของเลย" เชอรีนวางช้อนลง แล้วเงยหน้าบอกเธอทำให้อิงโก๊ะที่ยังคงเศร้าอยู่เงยหน้าขึ้นแล้วเดินเข้าไปสวมกอดเธอ

"เดินทางปลอดภัยนะ"

"บายนะคะ" เชอรีนกอดตอบแล้วทั้งสองก็ผละออกจากกัน มือเรียวจึงเอื้อมหยิบกระเป๋าสะพายที่วางไว้บนโต๊ะขึ้นมาคล้องบ่าแล้วเดินออกมายังหน้าร้าน พลันหางตาก็ไปสะดุดกับเงาของใครบางคนที่ทำลับๆล่อๆ ทำเอาเธอขวัญเสียขึ้นมาแปลกๆ ก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าสัญชาติญาณบอกว่าให้รีบหนี..

หมับ !

"กรี๊ดดดดด...!" ไม่ทันที่เธอจะได้ตั้งสติ เรียวแขนก็ถูกกระชากเข้าไปในรถอย่างแรง ทำให้เธอต้องรีบขัดขืนแล้วหลับตาแน่น

"ฉันเอง" แต่ทวานํ้าเสียงคุ้นหูที่ดังขึ้นทำให้เชอรีนต้องเปิดเปลือกตามอง

"คุณมิกซ์..." เธอเอ่ยเรียกชื่อเขาเบาๆด้วยความสงสัย

"อืม"

"คุณเองหรอคะที่ตามรีนมา"