BAD LUCK ผัวเลว นิยาย บท 30

EP 29

แทนไทตวาดดังลั่น มือหนาพยายามแกะสายนํ้าเกลือออก จนมิกซ์ต้องรีบเข้าไปห้าม

"มีสติหน่อยมาร์ค!"

"มึงก็ตอบกูมา ตอบได้ไหม!?" คนตัวตัวพยายามผลักร่างมิกซ์ออก จนเขาต้องให้สัญญาณเรียกการ์ดเข้ามาแล้วล็อคแขนแทนไทเอาไว้คนละข้าง

"ปล่อยกู!"

"ปล่อยให้นายคลั่งเป็นหมาบ้าหน่ะหรอ เฝ้าคุณมาร์คไว้ให้ดี" มิกซ์ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็เดินออกจากห้องไปเพื่อไปตามคุณหมอมา ไม่นานเขาก็มาหยุดยังหน้าห้องของคุณหมอผู้เป็นเจ้าของคนไข้

"ขออนุญาติครับหมอ"

"เชิญครับ" คุณหมอผู้อาวุโสผายมือเชิญ มิกซ์จึงเดินเข้ามาข้างใน แล้วหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้นวมตรงหน้า "ญาติคนไข้มีอะไรรึป่าวครับ"

"ผมมีบางอย่างอยากจะให้คุณหมอช่วย"

"ถ้ามันไม่เกินความสามารถ หมอก็ยินดี"

"ผมอยากให้คุณหมอฉีดยานอนหลับระยะยาวกับคุณมาร์คได้ไหมครับ ผมเกรงว่าเขาจะหนีออกจากโรงพยาบาลก่อนที่แผลจะหายดี" มิกซ์พูดด้วยนํ้าเสียงเรียบนิ่ง คุณหมอวัยกลางคนจึงเอนหลังพิงผนักเก้าอี้พลางครุ่นคิด มือสอดประสานกันไว้บนโต๊ะ

"มีเหตุผลอะไรที่คนไข้ต้องแอบหนีด้วยครับ"

"แค่เกิดเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยครับ พออธิบายคุณมาร์คก็ไม่เข้าใจ จะออกไปเคลียให้รู้เรื่อง ผมเลยอยากมาขอร้องให้คุณหมอช่วย แผลหายดีเมื่อไหร่คุณมาร์คจะได้กลับไปพักฟื้นที่บ้าน" มิกซ์ร่ายยาว จนคุณหมอพยักหน้าเข้าใจ

"ก็ได้ครับ ผมจะช่วย" พูดจบมือเหี่ยวย่นก็ยื่นไปจับเสื้อกาวน์มาสวมแล้วเดินนำหน้ามิกซ์ออกจากห้องส่วนตัว ไม่นานพยาบาลก็เดินตามมาพร้อมกับอุปกรณ์ฉีดยา พอมาถึงห้องแทนไทที่พยายามขัดขืนแรงของการ์ดสองคนก็หยุดมองที่ร่างของผู้เป็นหมอด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก จนมิกซ์ต้องเดินเข้าไปหาแล้วก้มหน้ากระซิบ...

"อย่างน้อยๆนายควรเกรงใจหมอ" พูดเพียงเท่านั้นแทนไทก็ยอมหยุดนิ่ง แล้วถอนหายใจออกมาเฮือดใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาเบือนไปทางอื่น การ์ดสองคนนั้นจึงถอยออกมาอยู่มุมห้องเว้นระยะให้คุณหมอและพยาบาลทำการตรวจ...

"หมอขอฉีดยาฆ่าเชื้อหน่อยนะครับ" พูดจบมือขาวสะอาดก็เอื้อมหยิบเข็มขึ้นมาแล้วแล้วใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดต้นแขนข้างซ้ายที่ไม่ได้ถูกยิง ก่อนจะจัดการฉีดยานอนหลับเข้าไป ตามคำขอร้องของมิกซ์ที่ทำเพราะความเป็นห่วง

"เสร็จเรียบร้อยแล้วคร้บ"

"ขอบคุณนะครับหมอ"

"ครับ..."

คุณหมอฉีกยิ้มให้มิกซ์แล้วหันไปพยักหน้าให้พยาบาลก่อนจะเดินนำออกมาจากห้องคนไข้ ทำให้แทนไทต้องตวัดสายตามองตามแผ่นหลังของคุณหมอด้วยสายตาไม่เข้าใจ เพราะก่อนหน้านี้พยาบาลบอกว่าอีกสามสิบนาทีจะเข้ามาตรวจแต่ไหนกลับเข้ามาก่อนเวลาซะงั้น คิดอยู่ลำพังอาการหนักอึ้งที่ศรีษะก็ส่งผลให้มือหนายกขึ้นคลึงขมับตัวเองอาการง่วงเริ่มเข้าเล่นงานอย่างรวดเร็วจนพล็อยหลับไปในที่สุด...

X-box คอนโด...

แกร๊ก !

หมับ ! ทันทีที่ประตูห้องของพาร์ทเปิดออกเชอรีนก็โผล่เข้ากอดพี่ชายในทันที เธอซบหน้าเข้ากับอกแกร่งพยายามกลั้นนํ้าตาไม่ให้มันไหลออก จนมือหนาต้องยกขึ้นลูบเรือนผมสลวยเบาๆชายหนุ่มรับรู้ดีว่าตอนนี้เชอรีนกำลังมีเรื่องทุกใจ...

"เป็นอะไรรีน..."

"เปล่าค่ะ...รีนแค่อยาดกอดใครซักคน" ตอนนี้เธอต้องการแค่อ้อมกอด กำลังใจจากใครก็ได้ที่เธอรัก เพราะต่อจากนี้จะเป็นอีกครั้งที่เธอต้องย้อนกลับไปเหมือนโตคนเดียวอีกรอบที่เมืองอันกว้างใหญ่อย่างลอนดอน...

"พี่รู้ว่ารีนมีเรื่องไม่สบายใจ มีอะไรเล่าออกมาให้หมดเลยรีน พี่พร้อมรับฟังเสมอ..." เปลือกตาคู่สวยจึงค่อยๆปิดลง อีกใจก็เป็นห่วงแทนไทแทบแย่ แต่เธอไม่อยากไปเจอเขาให้ตัวเองเจ็บอีก

"พี่พาร์ทยอมฟังรีนได้ทุกเรื่องจริงๆใช่มั้ย.."

"รีนคงไปพรุ่งนี้ไม่ได้ค่ะ รีนพึ่งรู้ตัวว่าบัตรประชาชนหายไปตั้งแต่วันไหนไม่รู้ อย่างน้อยๆก็ต้องทำบัตรไหม่แล้วเคลียทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน"

เธอเอ่ยบอกเสียงสั่นเครือ มือบางยื่นขึ้นปาดนํ้าตาออก โดยมีพชรคอยลูบหลังปลอบใจอยู่ตลอดเวลา เขารู้สึกเห็นใจและเข้าใจคนในอ้อมกอดเป็นอย่างดี เชอรีนอยู่กับพ่อแค่สองคนพอพ่อเธอเสีย หญิงสาวจึงขาดความรักเหมือนในโลกนี้โตคนเดียว พอได้รักใครซักคนจึงทุ่มเทให้หมดใจ จนลืมนึกถึงตัวเองอย่างที่เป็นตอนนี้ ซึ่งสิ่งที่พชรทำได้ก็แค่ปลอบใจและคอยดูแลเธอจนกว่าเชอรีนจะกลับอังกฤษได้สำเร็จและปลอดภัย...

"พี่เข้าใจรีนทุกอย่างเลย...ต่อไปนี้รีนมาอยู่กับพี่ก่อนดีกว่า พี่ไม่อยากให้รีนอยู่คนเดียว คนพวกนั้นจะลงมือวันไหนตอนไหนเราไม่รู้ รีนมาอยู่กับพี่ก่อนนะ..." พชรบอกเธอด้วยนํ้าเสียงนุ่มนวล ส่งผลให้เชอรีนที่ผ่านเรื่องขวัญเสียมารู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง เธอได้ระบายสิ่งที่เก็บไว้ในใจออกมากับคนที่ไว้ใจที่สุด เหมือนยกภูเขาออกจากอกทั้งลูก มันทำให้รู้สึกมีกำลังใจในการใช้ชีวิตมากขึ้น ต่อไปนี้ก็แค่รอเวลากลับอังกฤษ แล้วลืมเรื่องแย่ๆที่เมืองไทยทิ้งความทรงจำไม่กี่เรื่อง แต่กลับทำให้เธอจำไปถึงวันตายเอาไว้...

ว่าคนไม่ใช่ ทำดีแทบตายยังไงเขาก็ไม่รัก...

"รีนรบกวนพี่อีกแล้ว หลายๆเรื่องที่ผ่านมารีนรบกวนพี่ตลอด รีนมันเป็นเด็กไม่รู้จักโตจริงๆ"

"เอาหน่า อย่างน้อยๆก็ได้รับบทเรียน พี่หวังว่ากลับไปครั้งนี้รีนจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนะ พี่จะกลับไปเยี่ยมรีนแน่นอน..." พชรผละกอดออก แล้วยื่นมือไปยีหัวเธอเบาๆ เชอรีนจึงฝืนยิ้มทั้งนํ้าตาให้คนตรงหน้าที่คอยอยู่ข้างๆและซัพพอร์ตเธอเสมอ แม้แต่เรื่องแย่ๆ เขาก็ยังเป็นคนเดียวที่รับฟังเธอ...

"ขอบคุณนะคะ..." เธอเอ่ยขอบคุณทั้งนํ้าตา...

ทวาบทสนทนาของทั้งสองกลับอยู่ในการได้ยินของใครอีกคนโดยไม่ได้ตั้งใจ...

......

เอ๊ะ! ใครมาได้ยินอีกกันนะ?5555555555555555555555555

เรื่องแกงคนอ่านไว้ใจไรท์ อิอิ?

Next

"กูไม่รู้ กูรู้แค่ว่า...มันขาดรีนไม่ได้"