บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 13

เย่จายซิงกระพริบตา นางยังไม่ได้กล่าวออกไปอย่างตรงไปตรงมามากนัก เขาคงจะไม่ได้โกรธนางกระมัง

คนเราเมื่ออยู่ใต้หลังคาจะไม่ก้มหัวก็ไม่ได้

 ในมือของนางยังถือกุญแจห้องยาของจวนอ๋องอยู่เลย

“ไม่ใช่นะเจ้าคะ ความหมายของข้าคือ จะปล่อยให้เกิดอย่างส่งๆ ไม่ได้ เราทั้งสองยังไม่คุ้นเคยกันเลยใช่หรือไม่”

“ข้าจะทำความคุ้นเคยกับเจ้าเอง ชายาของข้า”

จวินหยวนกล่าวจบก็หันไปสั่งพ่อบ้านให้พานางไปที่ห้องยา ด้วยท่าทางไม่รับการปฏิเสธจากนาง

เมื่อนางเดินตามพ่อบ้านมาถึงห้องยาแล้ว เย่จายซิงถึงจะเริ่มตั้งสติได้

จวินหยวนเรียกนางว่าชายา!

เขาทำอย่างนี้หมายความว่าอย่างไร อยากแต่งงานกับนางจริงๆ แต่วันนี้นางเพิ่งได้พบหน้าเขาเป็นครั้งแรกเองนะ!

ความรู้สึกในใจของนางกำลังปั่นป่วน รู้สึกราวกับว่าตนกำลังถูกราชาหมาป่าโลกันต์จ้องมองอยู่

“พระชายา ถึงห้องยาแล้ว เข้าไปเถิดขอรับ”

พระชายา……

ริมฝีปากของเย่จายซิงกระตุกเล็กน้อย คำเรียกนี้ฟังแล้วทำให้นางไม่รู้จะตอบออกมาว่าอย่างไร แต่นางก็รู้ดีว่าจะไปถือสาอะไรกับพ่อบ้านไม่ได้ เพราะจวินหยวนเป็นคนเรียกแบบนี้

“เสด็จอาให้ข้ามาทำอะไรที่ห้องยาหรือ”

นางพยายามข่มกลั้นอารมณ์วุ่นวายใจของตัวเองแล้วเอ่ยถามพ่อบ้าน

“นายท่านสั่งไว้ว่า ของในห้องยาแห่งนี้ พระชายาอยากได้อะไรก็หยิบไปได้เลย นายท่านบอกว่าในห้องยานี้อาจจะมีของที่พระชายาต้องการ”

พ่อบ้านกล่าวอย่างนอบน้อม เมื่อกล่าวจบเขาก็เปิดประตูแล้วถอยหลีกไปอีกด้าน

เมื่อประตูห้องยาถูกเปิดออก ทันใดนั้นก็มีกลิ่นยาทิพย์ลอยเข้ามาเตะจมูก เป็นกลิ่นหอมที่ทำให้รู้สึกสดชื่น แค่ได้กลิ่นก็รู้แล้วว่าด้านในจะต้องมียาหลากหลายชนิด

ด้านในมีของที่ข้าอยากได้งั้นหรือ? ความหมายของจวินหยวนคืออะไรกันแน่

แม้ว่าในใจของนางจะสงสัย แต่นางกลับไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า นางเพียงยิ้มแล้วกล่าวขอบคุณก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน

หลังจากนั้นพ่อบ้านจึงปิดประตู บางทีอาจจะกลัวว่านางจะเกรงใจที่จะเลือกยากระมัง

นางไม่ใช่คนขี้อายแต่อย่างใด กล่าวอีกอย่างได้ว่านางยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าจวินหยวนต้องการอะไร ดังนั้นตักตวงผลประโยชน์ไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน

“หญ้ามังกรหงสา ปี้หยุนซือ โสมจื่อเหลย……”

เมื่อเห็นสมุนไพรที่ถูกตากแห้งวางเรียงเป็นแถวๆในห้องยา เย่จายซิงจึงเอ่ยชื่อมันออกมา

สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ยาสมุนไพรในห้องนี้ล้วนเป็นยาขั้นที่ค่อนข้างสูง ทุกชนิดล้วนมีมูลค่ามหาศาล

แต่สิ่งที่ทำให้นางรู้สึกชื่นชมก็คือ ยาสมุนไพรพวกนี้ตรงกับยาสมุนไพรที่เขียนไว้ในหนังสือยาที่เก็บไว้ในที่ว่างของนาง และส่วนใหญ่ยาพวกนี้หาไม่ได้แล้วในโลก แต่ที่นี่กลับมีอยู่มากมาย

ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว สูตรยาในที่ว่างของนางก็สามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้จริงแล้ว

แต่จวินหยวนเก็บยาสมุนไพรเอาไว้มากมายทำไมกัน

แม้ว่าปากของเย่จายซิงจะบอกว่าไม่เกรงใจ แต่เมื่อมาถึงที่ห้องยาแล้วกลับไม่ได้เอาอะไรไปมากนัก

นางเพียงนำยาสมุนไพรที่ใช้สำหรับถอนพิษได้ไปสองสามอย่าง จากนั้นจึงนำเมล็ดพันธุ์ยาสมุนไพรหลายระดับไปด้วย

ในที่ว่างของนางตอนนี้สามารถปลูกยาสมุนไพรได้ ซึ่งจะทำให้นางเอาออกมาใช้กลั่นยาได้อย่างสะดวก

ในขณะที่นางเตรียมจะออกจากห้องยาไปนั้น นางก็ถูกเตากลั่นยาสีม่วงดึงดูดความสนใจ

เตากลั่นยาอันนี้ถูกวางทิ้งเอาไว้ในมุมๆ หนึ่ง มีฝุ่นเกราะเต็มไปทั่วดูแล้วไม่น่าสนใจเท่าไหร่นัก แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดนางถึงรู้สึกว่าเตากลั่นยาสีม่วงอันนี้ทำให้นางรู้สึกคุ้นเคยกับมันมากเป็นพิเศษ

นางหยิบผ้าออกมาเพื่อเช็ดฝุ่นที่เกาะอยู่ด้านบนออก แล้วใช้มือลูบไล้ตามลวดลายโบราณพวกนั้น ก่อนที่ในใจของนางพลันรู้สึกอยากได้มันขึ้นมา

ด้านบนเตาแกะสลักคำว่า เตาหงส์เสวียนม่วง เอาไว้ ลวดลายหงส์สลับมังกรทำให้มันยังคงงามสง่า น่าจะเป็นฝีมือการแกะสลักของผู้หญิง

“โอ้ ข้าขาดเตากลั่นยาที่เหมาะสมอยู่พอดีเลย อันนี้ถือว่าไม่เลวเลย”

เย่จายซิงชอบเตาหงส์เสวียนม่วงใบนี้มาก น้อยครั้งที่นางจะเห็นอะไรแล้วนึกอยากได้ขึ้นมา แสดงว่าเตาอันนี้จะต้องมีวาสนากับนาง

นางเก็บเตาหงส์เสวียนม่วงเข้าไปในที่ว่างของนางอย่างไม่เกรงใจ เพราะอย่างไรอ๋องเซ่อเจิ้งก็บอกนางแล้วว่าอยากได้อะไรก็หยิบไปได้เลย

“พระชายานำเตาหงส์เสวียนม่วงไปจริงๆ ขอรับ”

ไม่นานนัก พ่อบ้านก็นำเรื่องนี้มารายงานแก่จวินหยวน

พ่อบ้านเกิดความสงสัยในใจว่านายท่านรู้ได้อย่างไรพระชายาจะเลือกเตาหงส์เสวียนม่วงไปท่ามกลางเตากลั่นยาที่มีอยู่หลากหลายใบ

ความรู้สึกในดวงตาของจวินหยวนลึกล้ำ เขาเอามือลูบแหวนที่แขวนอยู่ที่คอของเขา

“ใช่นางจริงๆ”

น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำ ริมฝีปากของเขาหยักยิ้ม

“ไปเก็บกวาดหอจายซิงให้เรียบร้อย วันหน้าหากนางพร้อมจะเข้ามาเมื่อไหร่ หอจายซิงจะเป็นที่พักของนาง”