บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 14

เย่จายซิงเห็นท่าทางอยากจะพูดบางอย่างแต่ไม่กล้าพูดของเย่ยู่หยาง นางก็พอเดาได้ว่าเขาจะต้องสงสัยเรื่องที่นางนิสัยเปลี่ยนไปมากอย่างแน่นอน

นางไม่อยากบอกเขาว่าพี่สาวแท้ๆ ของเขาตายแล้ว เด็กที่เคยมีบุญวาสนามากคนหนึ่ง ได้รับผลกระทบจากชีวิตที่ขึ้นๆ ลงๆ จนกลายเป็นคนอ่อนไหวและดูถูกตัวเองแบบนี้ เขาจึงต้องการนางเป็นพิเศษ

หากเขารู้ความจริง เกรงว่าเขาคงจะไม่มีเรี่ยวแรงที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ

“ยู่หยาง ตอนนั้นข้าโดนโบยจนตายไปแล้ว แต่ท่านยมราชไม่ยอมรับตัวข้า ข้าก็เลยกลับมาอีกครั้ง เมื่อผ่านเหตุการณ์นี้มา ข้าตัดสินใจแล้วว่าข้าจะไม่อ่อนแอขี้ขลาดอีก ใครที่รังแกพวกเราสองคนพี่น้อง ข้าจะต้องเอาคืนอย่างสาสม”

“เจ้าอย่าท้อแท้เพราะร่างกายของเจ้าเลย พี่จะต้องรักษาจุดตันเถียนของเจ้าให้ได้ รวมทั้งขาของเจ้าด้วย เจ้าจะได้กลับมาฝึกตนได้อีกครั้ง”

นางมองใบหน้าของเย่ยู่หยางที่อ่อนเยาว์พลางกล่าว

เขาก้มหน้า ทำให้มองเห็นสีหน้าของเขาได้ไม่ชัด

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาถึงจะกล่าวออกมาอย่างเขอะเขิน “ท่านพี่ พี่เป็นญาติคนเดียวของข้า พี่จะทิ้งผมไปไม่ได้”

เย่จายซิงยิ้มพลางลูบใบหน้าของเขา “เข้าใจแล้วขอรับ!”

“พี่ไปผักผ่อนเถิด ข้าอยู่ที่ห้องข้างๆ ของท่านพี่”

เย่ยู่หยางหูแดง เขาโตขนาดนี้แล้ว แต่พี่สาวยังคงปฏิบัติตัวกับเขาราวเขาเป็นเด็กๆ

เมื่อเห็นน้องชายน่ารักของตนเดินหนีไปแบบนี้ เย่จายซิงจึงยิ้มออกมา น้องชายคนนี้น่ารักเสียจริง

แต่เมื่อเห็นเขาเดินกะเผลกออกไป รอยยิ้มของนางก็หม่นหมองลง

การบาดเจ็บของเขาจะต้องไม่ได้เกิดจากอุบัติเหตุที่แดนปริศนาอย่างแน่นอน จะต้องมีคนตั้งใจทำให้เขาเป็นคนพิการแบบนี้

เมื่อปิดประตูแล้ว เย่จายซิงก็รีบเข้าไปในโซนของแหวนโบราณ

แหวนโบราณอันนี้เป็นสมบัติตกทอดมาจากบรรพบุรุษ แต่ที่ผ่านมาไม่มีใครสามารถใช้งานมันได้ จนกระทั่งมาถึงมือของนางที่ได้รับการยอมรับจากมันว่าเป็นเจ้าของ

“นายหญิง! ดีจริงๆ ที่ท่านไม่เป็นไร!”

เมื่อเข้าไปในโซนแล้ว เงาร่างคนใส่ชุดขาวก็พุ่งถลาเข้ามาซุกที่อกของเย่จายซิงอย่างรวดเร็ว

“แกเป็นใครน่ะ!”

เย่จายซิงถีบเขาจนกระเด็น

“โถๆๆ นายหญิง จำข้าไม่ได้หรือ!”

เงาร่างที่อยู่บนพื้นลุกขึ้นยืนอย่างน้อยใจ ใบหน้าของเขาเป็นเพียงหนุ่มน้อยริมฝีปากแดงฟันขาว ดวงตาของเขาสุกใสราวน้ำในลำธาร บนหัวของเขายังมีเขาสองอัน เมื่อได้ยินน้ำเสียงอันคุ้นเคย เย่จายซิงจึงชี้ไปที่เขา “เจ้าไป๋?! ทำไมเจ้าถึงกลายเป็นคนไปได้”

ไม่แปลกที่นางจะมองไม่ออก เพราะในตอนแรกเจ้าไป๋ไม่ใช่คน แต่เป็นแกะน้อยตัวหนึ่งที่น่ารักนุ่มนิ่ม นางจะรู้ได้อย่างไรว่าเขากลายเป็นคนไปแล้ว

เจ้าไป๋คือจิตภัณฑ์ของแหวนโบราณ เป็นเพียงแค่วิญญาณเท่านัั้น มันเรียกตัวเองว่าไป๋เจ๋อเป็นหนึ่งในสิบอันดับอสูรเทพ แต่นางเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ เพราะนางเองก็ไม่รู้ว่าสิบอันดับอสูรเทพหน้าตาเป็นอย่างไร

“นายหญิง นั่นเป็นแค่ร่างของข้าที่เปลี่ยนแปลงมาจากมนุษย์ เป็นเพราะว่าบนโลกมีชี่ทิพย์เบาบางมาก ข้าจึงจำเป็นต้องรักษาร่างเดิมเอาไว้ แต่ชี่ทิพย์ที่แผ่นดินนี้เข้มข้นมาก แหวนโบราณจึงดูดชี่ทิพย์เข้ามาตลอด เมื่อข้ามีชี่ทิพย์ ข้าก็สามารถกลับไปอยู่ในร่างมนุษย์ได้”

เจ้าไป๋อวดร่างของตัวเองอย่างตื่นเต้นเกินจริง

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้

ร่างมนุษย์ของเจ้าไป๋น่ารักนัก ให้ความรู้สึกน่าทะนุถนอมอย่างยิ่ง

นางหยิกเขาบนหัวของมันด้วยความเคยชิน สายตาของนางกวาดมองไปรอบๆ จึงพบว่าต้นสมุนไพรราคาแพงที่เคยปลูกเอาไว้ก่อนหน้าเติบโตขึ้นมาก ทั้งยังอุดมสมบูรณ์อีกด้วย

“นี่ เจ้าไป๋ โซนมีพื้นที่ใหญ่ขึ้นใช่ไหม”

ก่อนหน้านี้โซนในแหวนโบราณไม่ใหญ่นัก มีเพียงสองร้อยตารางเมตรกว่าๆ เท่านั้น