บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 3

เจ้าพระยาเซี่ยลงมืออย่างไม่ยั้งมือและเคลื่อนที่อย่างว่องไว ราวกับต้องการจะปลิดชีพเย่จายซิงให้ได้ ณ ตรงนั้น ชาวบ้านเห็นดังนั้นก็พากันเดาว่าพวกตนจะต้องได้เห็นการต่อสู้ที่มีโลหิตสาดกระเซ็นอย่างแน่นอน

คนที่ขี้ขลาดก็ยกมือขึ้นมาปิดดวงตาเอาไว้ เพราะไม่กล้ามองเหตุการณ์เลือดสาดที่กำลังจะเกิดขึ้น

ทว่าภาพที่จินตนาการเอาไว้กลับไม่เกิดขึ้น เย่จายซิงขยับร่างกายด้วยฝีเท้าอันว่องไวราวกับวิญญาณ เร็วจนชาวบ้านมองไม่ทันว่าเขาได้พาเย่ยู่หยางหลบไปอีกฝั่งหนึ่งแล้ว

นางเคลื่อนที่เร็วเกินไป เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในช่วงเวลาเพียงชั่วพริบตาเดียว ทำให้กระบี่ของเจ้าพระยาเซี่ยฟันโดนเพียงอากาศ หินสีเขียวที่อยู่ด้านล่างถูกฟันจนเกิดเป็นรอยกระบี่ขึ้น

“คนซื่อบื้ออย่างเจ้าหลบไปได้อย่างไร!”

แววตาอำมหิตของเจ้าพระยาเซี่ยปรากฏความตกใจ

เย่เจียหยูตกใจจนอ้าปากค้าง ทำไมนางถึงไม่รู้ว่าเย่จายซิงมีฝีเท้าที่แปลกประหลาดเช่นนี้ด้วย?

ทั้งๆ ที่ไม่อาจสัมผัสพลังทิพย์จากตัวนางได้ แต่นางกลับรวดเร็วอย่างเหลือเชื่อ

เย่ยู่หยางประหลาดใจยิ่งกว่า เมื่อครู่นี้เขากำลังเตรียมจะช่วยปกป้องพี่สาวของตน คิดไม่ถึงเลยว่าพี่สาวจะเข้ามาขวางการโจมตีของเจ้าพระยาเซี่ยได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้

“เจ้าพระยาเซี่ยมีความสามารถแค่นี้เองหรือ ดูท่าเจ้าพระยาเซี่ยที่ได้สมญาว่าปรมาจารย์เคนโด้มีฝีมือเพียงเท่านี้หรือ ไม่ได้แข็งแกร่งดังชื่อเลย”

เย่จายซิงถูกไอกระบี่จนสัมผัสได้ถึงรสคาวที่ปะทุขึ้นมาจากในอก นางจึงกลืนลงไปโดยไม่มีใครรู้ และมองไปที่เจ้าพระยาเซี่ย และตั้งใจฉีกรอยยิ้มดูแคลนออกไปเพื่อยั่วโมโหเขา

ตอนนี้เขาอารมณ์เดือดพล่านและยิ่งรู้สึกอย่างจะสังหารนางมากขึ้นไปอีก ยอดฝีมือที่ห้อมล้อมอยู่โดยรอบจึงยังไม่กล้าลงมือกับนาง นางทำเช่นนี้เพื่อเป็นการยืดเวลาออกไป

ระหว่างที่กล่าว มือของนางที่อยู่ในแขนเสื้อปรากฏขลุ่ยหยกขาวขึ้นมา นางจึงเคาะเบาๆ เพื่อส่งสัญญาณเสียงต่ำที่หูของคนไม่สามารถได้ยินได้ออกไป

เจ้าพระยาเซี่ยถูกเยาะเย้ย แถมคนที่เยาะเย้ยเขายังเป็นผู้หญิงที่เขารังเกียจมากที่สุดอีกด้วย เขาจึงยิ่งพลุ่งพล่าน กระบี่ของเขาส่องประกายราวสายรุ้งเคลือบไปด้วยแรงพยาบาท ที่ต้องการจะตัดคอของเย่จายซิงมาให้ได้

เย่จายซิงก้าวหนี ฝีเท้าของนางทำให้คนนึกไปว่านางล่องลอยอยู่บนกลีบเมฆ

เจ้าพระยาเซี่ยยังคงทำอะไรนางไม่ได้ตั้งแต่เริ่มจนกระทั่งตอนนี้ ราวกับว่ากระบี่ของเขาฟาดฟันลงบนปุยนุ่น เขาจึงรู้สึกชะงักด้วยความโกรธ ก่อนจะแผดเสียงออกไปด้วยความกราดเกรี้ยว:

“ยืนงงอะไรกันอยู่ เย่จายซิงทำผิดในโทษฐานลักทรัพย์ ทุกคนเข้าไปจัดการนางเดี๋ยวนี้ จับตายนางมาให้ได้!”

เมื่อเหล่าองครักษ์ได้ยินคำสั่ง ต่างรีบหยิบอาวุธออกมาแล้ววิ่งกระโจนเข้าใส่เย่จายซิงทันที

“หาว่าข้าลักทรัพย์ ทั้งๆ ที่พวกเจ้าไม่มีหลักฐาน ใช้คำพูดโยนความผิดให้กับข้า น่าตลกยิ่ง!”

เย่จายซิงนำตัวน้องชายหน้าละอ่อนไปไว้ด้านหลังตน เมื่อเห็นแววตาของชาวบ้านที่เย็นชาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อกัน นางจึงยิ้มเย้ยหยันออกมา

“นางอัปลักษณ์ ต่อให้เจ้าจะกลับกลอกเท่าใดก็ไร้ประโยชน์ อย่างไรวันนี้เจ้าก็ต้องตาย!”

สีหน้าของเจ้าพระยาเซี่ยเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น เขาโบกมือให้ทุกคนรีบจัดการนางโดยเร็วที่สุด เขาอยากจะฆ่าเย่จายซิงให้ตายตั้งนานแล้ว วันนี้จะต้องใช้โอกาสนี้จะได้ไม่ตกเป็นขี้ปากของชาวบ้าน

“ท่านเจ้าพระยาเย่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับพี่สาวของข้า เป็นข้าเอง……”

เย่ยู่หยางก้าวเท้าออกมาข้างหนึ่งเตรียมจะรับผิดแทน โดยจะรับความผิดทั้งหมดของตัวเอง เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วพวกเขาจะได้ไม่ลงมือกับพี่สาวของเขา

ยังไม่ทันจะพูดจบ มือบอบบางคู่หนึ่งก็ได้มาปิดปากของเขาเอาไว้

“ยู่หยาง อะไรที่พวกเราไม่ได้ทำ ไม่ต้องยอมรับ การเป็นคนต้องไม่ทำเรื่องน่าละอายใจ แม้ว่าจะต้องตายก็ตาม”

เย่จายซิงมองไปยังหนุ่มน้อยหน้าละอ่อน จากนั้นจึงกะพริบตาให้เขาอย่างเจ้าเล่ห์ “ยิ่งไปกว่านั้น พี่จะปล่อยให้เจ้าตายได้อย่างไร”

นางหันตัวไปแล้วเชิดคางขึ้นเล็กน้อยด้วยท่วงท่าเย่อหยิ่งและไร้อารมณ์ ผมดำขลับอันยุ่งเหยิงของนางพลิ้วไหวแม้ไร้ลม ลำแสงหลายสิบสายที่เต็มไปด้วยไอสังหารอันหนาวยะเยือก แต่นางกลับยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นโดยไม่แยแส

ในตอนนั้น เย่ยู่หยางรู้สึกสงบลง เขารู้สึกว่าพลังงานจากพี่สาวของเขาทำให้เขารู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก แม้ว่าตอนนี้สถานการณ์ของเขาทั้งสองจะเข้าใกล้ความตายเต็มที แต่เขากลับไม่รู้สึกหวาดกลัว

ในตอนที่ทุกคนต่างคิดว่าสองพี่น้องจะต้องตายอย่างแน่นอนนั้นเอง พลันเกิดพายุโหมกระหน่ำขึ้นมา เงาสีดำขนาดมหึมาโฉบมาบดบังท้องฟ้าเอาไว้อย่างรวดเร็วราวสายฟ้าฟาด

ในตอนที่อาวุธของพวกเขากำลังจะสัมผัสโดนตัวสองพี่น้องนั้นเอง เงาดำขนาดมหึมานั้นได้สยายปีกทั้งสองข้างออก ทำให้การโจมตีปะทะเข้าที่ปีกสีดำอันแข็งแกร่งราวกำแพงเหล็กนั้นแทน

“นี่……นี่มันอินทรีผู้ปีกดำ! อสูรกายขั้น 6”