บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 113

คนในโถงรับประทานอาหารเจ็บไปกันไปสองชั่วยามเต็มๆ ความเจ็บปวดรวดร้าวทั้งร่างเพิ่งจะค่อยๆ ผ่อนคลายลง

บนเสื้อผ้าของทุกคนต่างเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ สีหน้าขาวซีดราวกับกระดาษก็ไม่ปาน

ความเจ็บปวดทรมานตลอดสองชั่วยามมานี้ทำให้พวกเขาแม้ว่าจะไม่เจ็บปวดแล้วก็ตามแต่ในใจก็ยังคงหลงเหลือรสชาตินั้นไว้อยู่บ้าง ทั้งร่างก็ยังสั่นเทาอยู่

“ข้าจะฆ่านังผู้หญิงชั้นต่ำนั่น!”

“ข้าจะมำให้พวกเขาไม่ตายดีเลย!”

ความเกลียดชังที่พวกเขามีต่อเย่จายซิงถึงขีดสุดแล้ว

เดิมทีคิดว่าจะเป็นการชุบมือเปิบไปแล้ว ใครจะไปคิดว่าเย่จายซิงที่สามารถปรับตัวได้ตามใจชอบในสายตาคนพวกนั้นกลับเจ้าเล่ห์เช่นนี้ได้ ไม่เพียงแต่ไม่ได้ถูกยาพิษ อีกทั้งยังไม่รู้ว่าใช้วิธีการอย่างไรที่ทำให้พวกเขาทั้งหมดโดนวางยาได้

ปรายตาของเย่เจียหรงปรากฏเป็นแสงที่เหี้ยมโหดขึ้นมาแวบหนึ่ง แล้วกำมือไว้แน่นด้วยความเคียดแค้น

แม้แต่นางก็ยังถูกเอาคืนรวมเข้าไปในนั้นด้วย นางยอมรับว่าเย่จายซิงไม่เหมือนกับเมื่อก่อนนี้เลย ไม่รู้ว่าเป็นอ๋องเซ่อเจิ้งที่อบรมมา หรือว่าเดิมทีแล้วนางแสร้งทำเป็นโง่เขลากันแน่

“น้องหรง เจ้าคนสารเลวนั่นวางยาพิษอะไรให้พวกเรากันหรือ?”

นางเสิ่นขบกรามกัดฟันแล้วกล่าว

เย่เจียหรงส่ายหน้า “พิษนี้แปลกมาก ตอนที่พิษกำเริบทำให้พวกเราเจ็บปวดทรมานแทบจะเอาชีวิตไม่รอด แต่กลับไม่ได้ปรากฏเป็นร่องรอยการบาดเจ็บอย่างจริงจังใดๆ ขึ้นมาเลย ข้าก็ไม่ทราบดีนักว่าเป็นพิษชนิดไหนกัน แต่ข้าคิดว่าพิษของมันไม่ได้มาก ไม่ต้องไปสนใจหรอก เดี๋ยวผ่านไปอีกประเดี๋ยวพิษก็จางหายไปหมดแล้ว”

“เหอะๆ”

ทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราะอย่างเย็นชาดังออกมาจากมุมมืด

ทุกคนต่างตกใจกันไปตามๆ กัน หันหน้าไปก็เห็นด้านหลังต้นไผ่มีชายชุดดำยืนอยู่ สวมใส่หน้ากากสีดำ ไม่ใช่องครักษ์ลับของเย่จายซิงแล้วเป็นใครกันได้!

เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

หรือว่าเป็นไปได้ว่าเขาอยู่ที่นี่มาตลอด!

ทุกคนต่างพากันขนลุกขนพองไปทั้งตัว

“ยาพิษที่พระชายาวางยาพวกเจ้า จะกำเริบหนึ่งครั้งในทุกเช้า จวบจนครบ 49 วันเบ็ดเสร็จ พิษจึงจะหายไปอย่างถาวร และยาถอนพิษนั้นมีเพียงพระชายาผู้เดียวเท่านั้นที่มี แทนที่พวกเจ้าจะก่นด่าสาปแช่งพระชายาอยู่ตรงนี้ สู้ไปขอร้องพระชายาไม่ดีกว่าหรือ พระชายาสบายใจแล้ว ไม่แน่ก็จะยอมสละยาพิษให้พวกเจ้า”

มองดูสีหน้าที่ขาวซีดไปหมดของทุกคนเพียงชั่วครู่ เหยียนเฟิงกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“ยังมีอีกเรื่อง หากครั้งหน้ายังให้ข้าได้ยินว่าใครพูดถึงพระชายาไม่ดีแม้แต่ประโยคเดียวอีกละก็ฆ่าไม่เว้น!”

เจตนาแห่งการฆ่าของเขาแผ่ซ่านไปทั่ว ฮูหยินเฒ่า นางเสิ่น นางโจวและนอื่นๆ ที่ไม่ได้มีผลการฝึกตนใดๆ ก็ตกใจกลัวจนลงไปสั่นอยู่บนพื้นแล้วในทันที

กล้ามากที่จะเอาคืนนายหญิง หากพระชายาเป็นคนธรรมดาจริงๆ ตอนนี้ก็โดนยาพิษไปแล้ว หากนายท่านอยู่ด้วยตอนนั้น คนพวกนี้ก็จะต้องตายไปแล้ว ก็เป็นเพราะพระชายาจิตใจเมตตา เว้นชีวิตเลวๆ ไว้ให้พวกเขา ก็เพียงแค่ใช้ทรมานให้พวกเขาเจ็บปวดก็เท่านั้นเอง

พระชายา

พอเหยียนเฟิงจากไป ทุกคนต่างนั่งพับลงกับพื้นอย่างไม่สนใจไยดีต่อภาพลักษณ์ของตนเลย

“ทำยังไงดี ท่านพี่ ข้าไม่อยากเจ็บปวดเช่นนี้ทุกวันนะ ต้องทนทรมานถึง 49วัน ยังไงข้าก็ทนไม่ได้นานเช่นนั้นหรอก นี่มันเท่ากับว่าจะเอาชีวิตกันเลยทีเดียว!”

นึกคิดกลับไปถึงความเจ็บปวดที่ผ่านมาเมื่อครู่ ในดวงตาของเย่เจียหยูก็เต็มไปด้วยความตระหนกหวาดกลัว

“รอประเดี๋ยวข้าจะไปหาเซี่ยซือห้าว ท่านพ่อของเขาอาจจะมียาที่สามารถถอนพิษได้”

เย่เจียหรงพึมพำขึ้นมาอย่างเคร่งขรึม พูดเสียงเบาๆ อยู่ที่ข้างหูของนาง

นางไม่เชื่อคำพูดขององครักษ์ลับ บนโลกนี้ไม่มีพิษที่จะกำเริบได้นานถึง 49วันหรอก นางไม่เคยได้ยินมาก่อน มันก็แค่เป็นการเขียนเสือให้วัวกลัวเท่านั้น จะให้พวกเขาก้มหัวต่อเย่จายซิง

นางเป็นศิษย์ของสำนักเมฆแดง อาจารย์อัญเชิญผู้มีพรสวรรค์ จะให้ไปก้มหัวให้กับพวกสวะที่ไม่สามารถฝึกตนได้คนหนึ่งอย่างไร

แต่เพื่อเป็นการเผื่อทางออกเอาไว้ ก็น่าจะให้ท่านพ่อพระยาเซี่ยดูสักหน่อยจะได้รับประกันได้บ้าง

……

“พระชายา เย่เจียหยูไปหาท่านพ่อพระยาเซี่ยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”