บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 181

“ข้ามาช้าไป”

โม่เสิ่นยวนก้มหน้าลงมองหญิงสาวที่เขารักด้วยความรู้สึกผิด

คนอย่างหลิวอิ๋งชั่วร้ายอำมหิตเหมือนมารดานางไม่มีผิด เขาไม่อยากให้น้องซิงต้องไปเผชิญหน้า

“ข้าไม่เป็นไร ตอนนี้ท่านมาถึงแล้วก็ยังไม่ถือว่าสาย ท่านต้องมาปลอบใจข้าดีๆแล้วล่ะ”

เย่จายซิงยิ้มพูดและมองหน้าเขาอย่างตากะพริบ

โม่เสิ่นยวนมองหน้านางอย่างประหลาดใจ นึกไม่ถึงว่านางจะพูดคำพูดแบบนี้ออกมา ถึงแม้ท่าทีที่นางพูดนั้นอาจจะไม่ได้ต้องการให้เขาปลอบใจจริงๆ

เขาได้รับรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างละเอียดแล้ว น้องซิงของเขาไม่ได้ถูกรังแกแต่อย่างใด แต่กลับเป็นโจอวเหม้ยผู้ต่อต้านนางที่ต้องรับกรรมไปแทน แต่ก็ทำให้หลิวอิ๋งโมโหแทบเป็นบ้า ที่ชีวิตนี้ไม่เคยเสียท่าให้ใคร กลับมาโดนเย่จายซิงเล่นงานจนหมดท่าไป

ในใจเขารู้สึกภาคภูมิมาก ภูมิใจที่หญิงของเขานั้นมีความสามารถ แต่เขาก็อยากเก็บนางไว้ในอ้อมอก ไม่อยากให้นางต้องไปเผชิญกับภยันตรายใดๆ

พนักงานจัดยาของหอไป๋เป่าและลูกค้าต่างมองมาที่ประตูหอยา ต่างมองหน้าโม่เสิ่นยวนด้วยสายตาที่ประหลาดใจ

ใครจะไปรู้ว่าเย่จายซิงนั้นมีเจ้าของแล้ว!

เย่จายซิงใช้คำพูดออดอ้อนคุยกับชายหนุ่ม แล้วชายผู้นั้นก็เรียกนางอย่างคุ้นเคยด้วยเสียงอ่อนหวาน ทั้งสองต้องเป็นคู่รักแน่นอน

เย่ยู่หยางที่ยืนอยู่ข้างๆอ้าปากค้าง ทำไมเขาไม่เคยรู้เลยว่าพี่สาวของตนเองนั้น มีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับโม่วเซินหยวนเช่นนี้ ช่วงที่เขาฝึกตนนั้น ความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองนั้นพัฒนาไปได้ไกลถึงเพียงนี้เชียวหรือ!

“เสี่ยวยู่ ข้าค่อยอธิบายให้เจ้าวันหลัง ข้าขึ้นไปคุยธุระกับเสด็จอาด้านบนก่อน”

เมื่อถูกผู้คนจับตามอง นางกระแอมเสียงบอกเสี่ยวยู่ สิ้นเสียงนางก็จูงมือโม่วเซินหยวนขึ้นข้างบนไป

“เห็นผู้ชายดีกว่าน้อง”

เย่ยู่หยางพูดพึมพำ

“หวัดดี! เสี่ยวหยาง เจ้ามาเมืองเฉินตูจริงเหรอ ไป พี่ชายจะพาเจ้าไปดื่มกินของอร่อยกัน!”

ณ ตอนนี้ จู่ๆมีแขนข้างหนึ่งมาโอบไหล่เขาไว้ เสียงที่กวนประสาทนี้ไม่ใช่ของใครที่ไหน แต่เป็นลั่วกูหยุนนั้นเอง!

ได้ยินมาว่าเขาได้ออกนอกเมืองไปหาซื้อสมุนไพร ไหนกลับมากะทันหันเช่นนี้

“เอามือเจ้าออกไป ข้าไม่ไป เจ้าไปกินเถอะ”

เย่ยู่หยางรู้สึกว่าเขาไม่ได้สนิทกับลั่วกูหยุนถึงขนาดไปกินข้าวด้วยกันได้

“เจ้าอย่าหยิ่งไปหน่อยเลย ไปๆๆ เกิดเป็นเจ้าถิ่น พี่ชายจะเป็นเจ้าภาพเจ้าเที่ยวเมืองเฉินตูเอง! ถ้าเจ้าไม่อยากกินของอร่อยก็ไม่เป็นไร ข้าจะพาเจ้าไปที่ที่หนึ่ง ไปแล้วรับรองเจ้าจะลืมไม่ลงอย่างแน่นอน !”

ลั่วกูหยุนไม่สนใจว่าเย่ยู่หยางเต็มใจหรือไม่ โอบกอดเขาแล้วลากตัวออกไปเลย

“ตะกี้นั่นคือคุณชายของตระกูลลั่วใช่ไหม!”

“น้องชายของเย่จายซิงรู้จักกับคุณชายลั่วนี่เอง”

“นึกว่าพวกเขามาจากแคว้นเล็กจะไม่มีเส้นสาย คิดไม่ถึงว่าน้องชายของเย่จายซิงนั้นจะสนิทกับลั่วกูหยุนถึงเพียงนี้!”

ตระกูลลั่วเป็นตระกูลเก่าแก่ในเฉินตู ชาติตระกูลแข็งแกร่งกว่าตระกูลหนานกงที่มีบารมีสูงส่ง การที่เย่ยู่หยางนั้นสนิทกับคุณชายตระกูลลั่วนั้น

เป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายของผู้พบเห็น

บนหอไป๋เป่า

หลังจากเย่จายซิงปิดประตูแล้ว ก็ถูกชายร่างสูงนั้นยืนประชิดไปที่ประตู ไอร้อนของลมหายใจที่มีกลิ่นสุราของเขานั้นรดอยู่บนหน้าผากของนาง

เขาได้ถอดหน้ากากออก เผยโฉมใบหน้าหล่อเหลานั้นออกมา แววตานั้นเต็มไปด้วยความรัก

ทั้งสองนั้นต่างหายใจรดต้นคอซึ่งกันและกัน จนหูเย่จายซิงนั้นค่อยๆแดงขึ้น

นางไม่ได้ผลักโม่วเซินหยวนที่กำลังค่อยๆเข้าใกล้ตัวนางออก