บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 23

ทุกคนล้วนมองไปที่เย่จายซิง เจ้าพูดหนึ่งประโยคข้าพูดหนึ่งประโยค บอกให้นางรีบเอากุญแจออกมา

สีหน้าของเย่จายซิงนิ่งสงบ มุมปากของนางคล้ายจะมีรอยยิ้มบางๆ หากมองข้ามปานที่มีมากกว่าครึ่งหน้าของนาง ดูสง่าผ่าเผยไม่ธรรมดา

"เย่จายซิง กุญแจเล่า！ เจ้าอายุเพียงน้อยนิด ไม่อาจผิดคำพูด！ มิเช่นนั้นจวนแม่ทัพของเราไม่อาจรับเด็กเช่นเจ้าได้！”

ท่านรองเย่ชี้หน้าเย่จายซิง พูดด้วยความโมโห

"ท่านอารอง จวนแม่ทัพคือการค้าของครอบครัวที่ท่านพ่อของข้าสร้างด้วยตนเอง หากจะบอกว่าไม่อาจรับได้ เช่นนั้นคนที่สมควรย้ายออกไปคือพวกท่านกระมัง"

นางมองไปที่ทุกคน น้ำเสียงของนางเปี่ยมไปด้วยความเย้ยหยัน：

"พวกท่านจะรีบร้อนอะไรกัน ข้าไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าจะไม่เอากุญแจให้ เห็นพวกท่านร้อนใจเช่นนี้ คนที่ไม่รู้ คงคิดว่าจวนแม่ทัพเลี้ยงหมาป่าหิวโซเอาไว้"

ถ้อยคำนี้ด่าทอคนตระกูลเย่ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ สีหน้ของพวกเขาไม่สู้ดีนัก แต่ว่าเมื่อเห็นนางทำเหมือนจะหยิบกุญแจออกมา ทุกคนจึงไม่ได้อาละวาด

เย่จายซิบหาของในแขนเสื้อช้าๆ ขณะที่ทุกคนคิดว่าในแขนเสื้อของนางไม่มีกุญแจ นางเพียงเสแสร้งแกล้งทำเท่านั้น จู่ๆ นางก็พูดขึ้น "หาเจอแล้ว"

ทันใดนั้นเอง ทุกสายตาจับจ้องไปที่เดียวกัน

เห็นนางหยิบกุญแจออกมาจากแขนเสื้อ

"นี่ไง นี่คือกุญแจที่ท่านพ่อเก็บเอาไว้ให้ข้าและยู่หยาง แต่ว่ากุญแจนี้ใช้กุญแจคลังสมบัติหรือไม่ ข้าเองก็ไม่แน่ใจ เพราะข้าก็ไม่เคยลอง"

"พูดจาเหลวไหล เจ้าจะไม่เคยลองได้อย่างไร วันนั้นเจ้าหยิบยาขั้นสี่ออกมา เอายามาจากคลังสมบัติไม่ใช่หรือ?

เสียงเคร่งขรึมของท่านรองเย่

ถ้อยคำนี้ของนาง ทำให้คนมีลางสังหรณ์ไม่ดี คิดว่ากุญแจที่นางนำออกมานั้นคือของปลอม

เย่ยู่หยางกะพริบตาปริบๆ เป็นของปลอมหรือ?

เมื่อครู่ระหว่างออกมาจากจวนอ๋อง ท่านพี่เจตนาจอดรถม้าแล้วลงไปซื้อ ไม่ได้ซื้อแม่กุญแจ ซื้อเพียงกุญแจ ตอนนั้นเขาแปลกใจอย่างมาก คิดไม่ถึงว่าพี่สาวจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าทุกคนรอเอากุญแจกับนาง

องครักษ์ลับเหยียนเฟิงก็ตกตะลึงเช่นเดียวกัน แค่ว่าเขาสวมหน้ากากสีดำ จึงไม่มีผู้ใดเห็นสีหน้าของเขา

"ผู้ใดว่ากัน? รอบๆ คลังสมบัติมีองครักษ์สิบกว่าคน ข้าไปหรือไม่ไป มีหรือที่ท่านอารองจะไม่รู้?"

เย่จายซิงหัวเราะ

คลังสมบัตินี้คือสมบัติที่ท่านพ่อเทพสงครามเก็บเอาไว้ให้นางกับน้องชาย คนพวกนี้กลับดียิ่งนัก เจตนาให้องครักษ์คอยเฝ้าเอาไว้ กลัวว่านางและยู่หยางจะไปเอาของด้านใน

ฮุหยินเฒ่าและลูกชายคนที่สองมองตากันครู่หนึ่ง เรื่องนี้เป็นความจริง คลังสมบัติมีองครักษ์คอยเฝ้าตลอดเวลาทั้งสิบสองชั่วยาม แม้แต่แมลงวันตัวหนึ่งบินเข้าไปพวกเขาก็รับรู้ได้ เมื่อเห็นเช่นนี้ ยาของเย่จายซิงในวันนั้น ไม่ได้เอามาจากคลังสมบัติ

ฮูหยินโลภมาก แกล้งทำเป็นป่วยแล้วลุกขึ้นเจียง เดินไปดูกุญแจ

เย่จายซิงถอยหลัง ฮูหยินเฒ่าคว้าได้เพียงความว่างเปล่า

"น้องสี่กำลังทำสิ่งใด? หากท่านย่าล้มลงจะทำเช่นไร！”

เย่เจียหยูเดินเข้ามาหยุงฮูหยินเฒ่า

ฮูหยินเฒ่ามองค้อนไปที่เย่จายซิง： “เอากุญแจมา！”

"ท่านย่า ข้าขอบอกก่อน กุญแจดอกนี้ ท่านพ่อเป็นคนเก็บเอาไว้ให้ข้าและยู่หยาง แต่สำหรับเรื่องที่ว่าใช่กุญแจคลังสมบัติหรือไม่นั้น เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่รู้"

เย่จายซิงจับกุญแจ หลังจากพูดจบ ปล่อยมือ ฮูหยินเฒ่ารับกุญแจเอาไว้ทันที

ทุกคนต่างโล่งอก ในที่สุดก็ได้กุญแจมาครอบครองแล้ว！

หากคือกุญแจที่เย่เจ๋อหยวนทิ้งเอาไว้ เช่นนั้นต้องเป็นกุญแจคลังสมบัติอย่างไม่ต้องสงสัย

ฮุหยินเฒ่าจับกุญแจนั้น เตรียมที่จะให้เย่จายซิงและเย่ยู่หยางไปคุกเข่าที่ศาลบรรพชน เมื่อก่อนนางทำเช่นนี้บ่อยๆ ยามไม่สบอารมณ์ นางก็จะให้พวกเขาสองคนไปคุกเข่าในศาลบรรพชนหนึ่งคืน

แต่เมื่อนางเห็นองครักษ์ลับชุดดำ ไม่กล้าพูดจาเหลวไหล ครุ่นคิด เอ่ยถามเย่จายซิงกะทันหัน：

"วันนั้นเจ้าเอายาระดับสี่มาจากที่ใด?"

ได้ยินน้องหยูบอกว่า ยานั้นคุณภาพดียิ่งนัก หนึ่งเม็ดสามารถเทียบกับยาสามถึงสี่พัน แต่หลานทรพีคนนี้กลับไม่เอามาแสดงความกตัญญูให้ตนเอง ช่างอกตัญญูยิ่งนัก

เย่จายซิงเดาได้ตั้งแต่แรกแล้วว่าพวกเขาต้องถามที่มาที่ไปของยาอย่างแน่นอน นางพูดตาไม่กะพริบ：