บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 296

ในใจของหลิวอิ๋งที่เดาไปเดามา ก็ยังคิดไม่ออก

ตอนนี้เสด็จพ่อต้องการจะฆ่านาง นางยังไม่อยากตาย

ทั้งๆ ที่เสด็จพ่อยังไม่ทราบว่านางไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของเขา ถ้าเช่นนั้นนางต้องใช้โอกาสนี้มาปกป้องชีวิตของนางเอาไว้

นางคุกเข่าลงที่พื้นดังตุ้บ จากนั้นร้องไห้แล้วพูดว่า：

“เสด็จพ่อ ลูกไม่รู้เรื่องจริงๆ เสด็จพ่อได้ปล่อยลูกไปเถิด！ลูกไม่ผิด ลูกบริสุทธิ์！”

สีหน้าเย็นชาของฮ่องเต้：

“เจ้าเป็นลูกสาวของนาง มันผิดที่ตรงนี้！เจ้าสองคนแม่ลูกต่างก็มีความรักในแบบที่ผิด ข้าต่างหากที่ถูกพวกเจ้าหลอก หากเจ้ายังมีชีวิตอยู่ต่อ คนต่อไปก็คือนาง！ข้าไม่มีวันยอมที่จะนำคนอันตรายเช่นนี้ไว้ข้างกาย！”

แค่เขาคิดว่าเขาถูกหลอกมาตลอดสิบปี เนื่องจากความสัมพันธ์กู่ จึงรักและทะนุถนอมแม่ลูกคู่นี้ อ่อนโยนต่อนาง โอ๋พวกนาง เขาก็รู้สึกอยากจะอ้วกเต็มที

แถมเขายังต้องนอนร่วมหมอนเตียงเดียวกันมาเป็นเวลาถึงสิบกว่าปี！

ตอนนี้เขารู้แล้วว่า ฮองเฮามีความร้ายกาจ มากกว่าแม่แท้ๆ ของโม่เสิ่นยวน

มีข้อเปรียบเทียบถึงได้รู้ แม่แท้ๆ ของโม่เสิ่นยวนยังเทียบเท่าไม่ได้

“เสด็จพ่อ……ข้าออกไปนอกวังก็ได้ ต่อไปจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าของเสด็จพ่ออีก เช่นนี้ยังไม่พออีกหรือ？ข้าเป็นลูกสาวแท้ๆ ของท่านนะ ข้าไม่เคยทำเรื่องไม่ดีมาเลย เสด็จพ่อไว้ชีวิตหลิวอิ๋งได้ไหม？”

หลิวอิ๋งขอร้องอย่างทรมาน

ตอนนี้นางไม่มีการบำเพ็ญแล้ว อีกทั้งนางยังยอมสละทุกอย่างที่มีในตอนนี้ด้วย แม้ว่านางจะไม่อยากก็ตาม

ฮ่องเต้ลังเล

หลิวอิ๋งพูดถูก นางเป็นลูกสาวของเขา ในร่างกายมีสายเลือดของเขา เขามีแค่ลูกชายหนึ่งคนลูกสาวหนึ่งคนเท่านั้น

ส่วนโม่เสิ่นยวนและเย่จายซิงก็มองนางเล่นละครอย่างเงียบๆ โดยไม่ได้กล่าวอะไร

หลักๆ คือหลิวอิ๋งเป็นลูกสาวแท้ๆ ของฮ่องเต้ แถมเป็นลูกสาวคนเดียวด้วย

รอให้ฮ่องเต้รู้สถานะของโม่เสิ่นยวนแล้ว จะต้องเสียใจภายหลังที่ฆ่าหลิวอิ๋งอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นก็จะเคียดแค้นเขามาก

ในเมื่อแบบนี้ สู้ให้หลิวอิ๋งมีชีวิตอยู่ต่อดีกว่า เมื่อเป็นเช่นนี้ หลิวอิ๋งไม่มีโอกาสมีชีวิตอิสระเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว

“นำตัวหลิวอิ๋งออกไป！”

ฮ่องเต้สะบัดมือออกไป

องครักษ์ด้านหน้า นำกบฏหลิวอิ๋งออกไป

หลิวอิ๋งหายใจออกยาวๆ นางไม่ต้องตายแล้ว ผ่านเรื่องนี้ไปได้ ทำให้นางโตขึ้นไม่น้อย

นางหันหน้ากลับไปมองเสด็จแม่อย่างเป็นห่วง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

นางรู้ดีกว่าอาจจะทำให้เสด็จพ่อโกรธได้ เกิดเสด็จพ่อเปลี่ยนใจขึ้นมา นางก็จะต้องลงน้ำแร่เหลืองไปพร้อมกับเสด็จแม่แน่

ฮองเฮาหลับตาลง สีหน้าซีดขาวคุกอยู่ที่พื้น

นางพ่ายแพ้อย่างราบคาบ

ก่อนหน้าที่ความตายจะมาถึง แม่นมหลินคนสนิทของนางได้ตายแล้ว ลูกสาวของนางก็ไม่กล้าที่จะคุยกับนางสักประโยคเดียว

“เจ้ายังมีอะไรอยากจะพูดไหม！”

ฮ่องเต้มองฮองเฮาด้วยสายตาที่เย็นชา โดยไม่หลงเหลือความรักแม้แต่นิดเดียว

“หม่อมฉันไม่มีอะไรจะพูด”

ฮองเฮาเงยหน้าขึ้น“เสียดายที่ข้ายังแค้นท่านอยู่ ไม่ยอมลงมือกับท่านแต่แรก มิเช่นนั้นเรื่องราวคงไม่ต้องมาจบในสถานการณ์เช่นนี้”

หากไม่มีเย่จายซิงกับโม่เสิ่นยวนมาขัดขวางเอาไว้ ป่านนี้นางคงทำสำเร็จไปนานแล้ว

หากจะโทษ ก็ต้องโทษนางที่ประเมินโม่เสิ่นยวนต่ำเกินไป

แล้วยังเย่จายซิง ที่มาปลอมตัวเป็นแม่นมหลัน ทำให้นางจำไม่ได้ โดยที่นางก็ไม่รู้ว่าเย่จายซิงมาปลอมตัวเป็น แม่นมหลันตั้งแต่เมื่อไหร่

หากนางเดาไม่ผิดล่ะก็ คงจะตั้งแต่วันที่ไปวัดพ่อหมอวันนั้น มีแค่วันนั้นเท่านั้นที่ทำให้พวกเขาบรรลุเป้าหมาย

แต่ทว่านางกลับไม่รู้สึกถึงความผิดปกติเลยแม้แต่นิด

นางแพ้แล้ว ไม่หลงเหลือที่ให้แถอีกต่อไป

การต่อสู้เพื่ออำนาจทางการเมือง