บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 30

"หยุดเดี๋ยวนี้！ อย่าแตะต้องนายน้อยของข้า มิเช่นนั้นจะให้พวกเจ้าแบกรับผลที่ตามมา！”

ท่ามกลางความวุ่นวาย ผู้ติดตามของลั่วกูหยุนพูดเสียงดัง

ทุกคนที่กำลังทุบตีกันอยู่นั้นนิ่งสงบลง ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ถึงแม้นางโจวจะเป็นสตรี แต่ความสามารถในการต่อสู้ของนางแข็งแกร่งยิ่งนัก นางเสิ่นถูกกระชากผมจนยุ่งเหยิง ใบหน้าของท่านรองเย่เต็มไปด้วยรอยเล็บ

เย่เจียหยูเห็นภาพนี้ ขมวดคิ้วเป็นปม อับอายยิ่งนัก นางมองไปที่ลั่วกูหยุน

เห็นสีหน้าเย้ยหยันของลั่วกูหยุนตามคาด อ้าปากพูด：

"ตระกูลเย่ของพวกเจ้า ช่างวุ่นวายจริงๆ วันนี้ข้ามีความรู้เพิ่มขึ้นมาแล้ว"

"หมอเทวดาอย่าเข้าใจผิด พวกเขาเพียงกังวลว่ากุญแจสำคัญจะถูกคนขโมยไป เหตุเพราะร้อนใจมาก ดังนั้นจึงเป็นเช่นนี้..."

เย่เจียหยูก่นด่านางโจวในใจ หากไม่ใช่เพราะนางโจวบ้าคลั่ง ก็คงไม่ตบตีกัน ลั่วกูหยุนก็คงไม่เห็นเรื่องน่าอับอายของพวกเขา

นางปรารถนาที่ตบแต่งเข้าตระกูลลั่ว เป็นฮูหยินน้อย

"หึ พวกเขาทุบตีกันแล้วเกี่ยวอะไรกับข้า"

ลั่วกูหยุนลุกขึ้น เดินไปทางเย่จายซิง

เย่เจียหยูคิดว่าเขาจะไป จึงรีบขวางหน้าเอาไว้ แกล้งทำเป็นพูดด้วยความร้อนใจ

"หมอเทวดา ท่านบอกว่าท่านย่าของข้าถูกพิษ ท่านยังไม่ได้ถอนพิษให้ท่านย่าเลยเจ้าค่ะ！”

ขณะพูด นางคิดอยากจะจับมือเขา

ลั่วกูหยุนหมดคำจะพูด เลี่ยงมือ สตรีคนนี้ไม่จบไม่สิ้นจริงๆ！

"หมอเทวดา ท่านย่าของข้าถูกพิษแล้ว ท่านต้องถอนพิษให้ท่านย่าเจ้าค่ะ"

เย่จายซิงยิ้มบางๆ แล้วพูดกับเขา

ลั่วกูหยุนอยากจะบอกว่าพิษใกล้หายไปหมดแล้ว อีกไม่นานหญิงชราก็จะฟื้นขึ้นมา แต่เมื่อสบตากับแววตาเจ้าเล่ห์ของเย่จายซิง เขาก็เข้าใจขึ้นมาทัน

"ได้ ข้าถอนพิษให้ฮูหยินเฒ่า"

เขากระแอมไอเสียงเบา ให้บ่าวรับใช้หยิบเข็มออกมาจากกระเป๋ายา

หลังจากนั้นเขาก็ฝังเข็มให้ฮูหยินเฒ่าเรื่อยเปื่อย

เมื่อเขาฝังเข็มลงไป ทุกคนเห็นหนังตาของฮูหยินเฒ่ากระตุก ถึงแม้จะไม่ฟื้นขึ้นมา แต่ก็เป็นสัญญาณที่ดี

"หมอเทวดา ท่านช่างเก่งกาจจริงๆ！”

ใบหน้าของเย่เจียหยูฉายความดีใจ มองเขาด้วยแววตานับถือ นางกะพริบตาปริบๆ ราวกับปีกผีเสื้อ

ลั่วกูหยุนเกือบจะอาเจียนออกมา

ตอนเช้ากินอิ่มเกินไปแล้ว

เย่จายซิงยกมุมปากขึ้นแล้วพูด： "ท่านย่าใกล้จะฟื้นแล้ว ช่างดีเหลือเกิน พี่สะใภ้รองพี่สะใภ้สามพวกท่านไม่ต้องแย่งกุญแจคลังสมบัติกันแล้ว ให้ท่านย่ารักษาตัวก่อนค่อยว่ากันเถอะ"

แย่งกุญแจคลังสมบัติ?

ฮูหยินเฒ่าที่ยังคงสะลึมสะลือได้ยินประโยคนี้ ตื่นขึ้นมาทันที ลืมตาขึ้น

"ผู้ใดจะแย่งกุญแจของข้า！”

ฮูหยินเฒ่าพูดเสียงเหี้ยม เปี่ยมไปด้วยความโหดร้าย คล้ายว่าหากผู้ใดชิงกุญแจของนางไปเช่นนั้นนางก็จะสู้สุดชีวิต

ลั่วกูหยุนจิปากส่งเสียงสองครั้ง ตระกูลเย่ นอกจากเย่จายซิงและเย่ยู่หยางสองคนพี่น้องแล้ว คนอื่นๆ ล้วนราวกับหญิงบ้า

"ท่านย่า ไม่มีผู้ใดแย่งกุญแจของท่าน เมื่อครู่หมอเทวดาบอกว่าท่านถูกวางยาพิษ พวกเราเพียงอยากจะดูว่ากุญแจยังอยู่ที่ท่านหรือไม่"

เย่เจียหยูพูดเสียงอ่อนโยน อยากจะปลอบฮูหยินเฒ่า จะได้ไม่ให้ลั่วกูหยุนเกลียดชัง

นางต้องสร้างความประทับใจให้ได้

"ถูกพิษ? ข้าจะถูกพิษได้อย่างไร?"

ใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าเปี่ยมไปด้วยความสงสัย ลูบที่เก็บกุญแจเป็นอันดับแรก เมื่อพบว่ากุญแจยังอยู่ นางก็โล่งอก

ลั่วกูหยุนเปลี่ยนที่ยืนอย่างเนียบแนน ยืนข้างเย่จายซิง เขาเดาว่าเย่จายซิงเป็นคนวางยาหญิงชรา แต่ไม่ได้เปิดโปงนาง เพราะถึงอย่างไร นางก็ให้ตำรับยาที่ห่างหายไปนานก้ับเขา ตำรับยานั้นไม่ใช่สิ่งที่เงินทองสามารถประเมินค่าได้

"ในเมื่อฮูหยินเฒ่าหายดีแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน"

ลั่วกูหยุนพูดเสียงดัง

"เจ้าคะ? หมอเทวดาจะไปแล้วหรือเจ้าคะ? อยู่รับประทานอาหารด้วยกันก่อนแล้วค่อยไปสิเจ้าคะ！”

เย่เจียหยูรีบรั้งเอาไว้ นางยังไม่ได้บ่มเพาะความสัมพันธ์กับเขาเลย

"ไม่เป็นเช่นไร"