บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 303

“น้องซิงวันนี้จะออกไปเที่ยวที่ไหน？ เรือทิพย์ที่ข้าให้เจ้าอยากจะลองดูไหม？”

โม่เสิ่นยวนมองเย่จายซิง พูดอย่างอ่อนโยน

วันนี้เป็นวันเกิดของนาง เขาวางแผนไว้ว่าไปเที่ยวเป็นเพื่อนนาง

มีสถานที่น่าสนใจมากมายที่นางยังไม่เคยไป เมื่อก่อนเคยพูดไว้ว่าอยากจะไป

เขานำชื่อสถานที่หลายที่พูดออกมา “มีสถานที่หลายที่ตลอดแถวยาวตรงไป พวกเราออกไปเที่ยวกันเถอะ กลับมาทันก่อนมืด”

หากว่าปกติล่ะก็ เย่จายซิงคงจะดีใจมาก แต่ว่าตอนนี้นางมีเรื่องในใจ จึงไม่มีความสนใจ

แต่ทว่านางไม่อยากให้เสด็จอามองออก ดังนั้นนางจึงพยักหน้าแล้วพูดว่า：

“ก็ได้ เพียงแค่ได้อยู่กับเสด็จอา ไปที่ไหนก็ได้”

นางกอดเอวของเขา

มุมปากของโม่เสิ่นยวนยกขึ้นลึกยิ่งกว่าเดิม

น้องซิงของเขา กลายเป็นคนติดคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？

เขาชอบ

บอกว่าจะไปก็ไป เรือทิพย์หนึ่งลำก็แล่นออกจากเฉินตู

สถานีแรกก็คือหุบเขาท้อดำ ที่นี่มีท้อทิพย์สีดำประเภทหนึ่ง ทุกครั้งที่ดอกท้อบานสะพรั่ง มักจะให้ความรู้สึกสวยงามแบบมืดมิดไปอีกแบบหนึ่ง

จากนั้นก็มีชื่อเสียงและมีคนมาดูมากขึ้นเรื่อยๆ นักพฤกศาสตร์ทิพย์ก็ได้ทำการวิจัยต้นท้อสีดำให้บานสะพรั่งตลอดสี่ฤดูกาลทั้งปี

โดยมีท้อสีดำตลอดหุบเขาหลายสิบลี้ ทำให้เป็นทัศนียภาพสีดำทั้งแถบ

หากมองไกลๆ นึกว่าถูกไอปีศาจครอบงำ

แต่หากว่าเข้ามาดูใกล้เรื่อยๆ ก็จะพบว่า ดอกท้อสีดำเหล่านี้ให้ความรู้สึกสวยงามมาก มันไม่ได้เป็นสีดำทั้งหมด หากแต่มีสีอ่อนๆ ที่เปลี่ยนเป็นสีชมพู สีเหลืองอมชมพูระหว่างกลีบดอกไม้ ภายใต้ภาพสะท้อนของของใบไม้สีเขียว ก็สวยงามเหมือนกัน

เย่จายซิงลงไปดูนั่นทีนี่ที จากนั้นก็กลับมาที่เรือทิพย์ นางจ่ายเงินเพื่อซื้อต้นท้อสีดำมาหนึ่งต้น เดี๋ยวเอาไว้ไปปลูกที่ห้วงกาลเวลา อยากจะดูก็ดูได้

ยังไงในห้วงกาลเวลาตอนนี้มีที่ปลูกดอกไม้ต้นไม้ได้มากมาย

“เสด็จอา พวกเรานั่งตากลมอยู่ที่นี่สักครู่เถอะ”

เรือทิพย์ของพวกเขาจอดตรงตำแหน่งกลางภูเขา

ลมพัดมาครั้งหนึ่ง ก็จะมีกลิ่นหอมกรุ่นของกลีบดอกท้อสีดำลอยมา ทัศนียภาพในครั้งนี้ เหมาะสำหรับการพรอดรักของคนสองคน

“ได้”

ทั้งสองคนนั่งอยู่ในเรือทิพย์ โม่เสิ่นยวนกอดนางไว้ที่อก จากนั้นเพลิดเพลินไปกับทัศนียภาพที่สวยงามในแถบนี้

จากนั้นพวกเขาก็ไปที่ทะเลทรายโกบีกันต่อ ในใจกลางของทะเลทราย มีโอเอซิสอยู่ที่หนึ่ง ที่นั่นมีทะเทสาปทิพย์ มีดอกไม้สีฟ้าดอกเล็กๆ เต็มรอบด้าน เมื่อมองจากท้องฟ้าสู่ด้านล่าง ช่างอลังการมาก

“เสด็จอา สวยจังเลย”

นางมองทัศนียภาพอันสวยงามที่ด้านล่าง อดที่จะถอนหายใจไม่ได้

โลกนี้สวยงามถึงเพียงนี้ เต็มไปด้วยสิ่งที่คิดไม่ถึง ยังมีสถานที่อีกมากมายที่นางยังไม่ได้ไป

หลังจากออกจากโอเอซิส เย่จายซิงก็รู้สึกง่วงมาก นางพิงที่ไหล่ของเสด็จอา จากนั้นก็หลับไป

การหลับครั้งนี้ หลับไปถึงครึ่งชั่วยาม

นางลืมตาขึ้น จากนั้นสบตากับเสด็จอา จึงจงใจทำเป็นหาว แล้วพูดว่า：

“นี่ข้าหลับไปนานขนาดนี้เลยหรือ นานมากแล้วที่ไม่ได้ตั้งใจฝึกบำเพ็ญ เหนื่อยจังเลย”

“เจ้าไม่ต้องฝึกหนักขนาดนั้น”

โม่เสิ่นยวนขมวดคิ้วแล้วพูดง่า：“เรื่องการฝึกบำเพ็ญค่อยๆ ทำ เจ้าเพลียขนาดนี้ ข้าปวดใจมาก”

“ข้าก็อยากจะแข็งแกร่งเร็วๆ น่ะ”

นางใช้นำเสียงอ้อนแล้วพูด แล้วยังเขย่าลำคอของเขาด้วย

การที่นางอ้อนโม่เสิ่นยวนถือว่าได้ผล เขาจึงไม่โกรธต่อ จากนั้นก็จับมือของนาง

“ยังอยากจะไปเที่ยวต่อไหม？หรือว่าเจ้าจะนอนต่ออีกสักหน่อยไหม”

เขาถาม

เยาจายซิงส่ายหัว：“ข้านอนอิ่มแล้ว เสด็จอา พวกเราไปที่นครหลิงเนี่ยงกันเถอะ เลือกสุราที่พวกเราชอบ เอามาทำเหล้าเหอจิ้น”

เหล้าเหอจิ้น ก็คือแลกจอกสุรา