บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 305

ใจของเย่จายซิงสงบนิ่งลง

นางถึงได้รู้ว่ามือของนางเย็นมากจนน่าตกใจ ฝ่ามือใหญ่ของเสด็จอาที่ส่งความอบอุ่นและพลังมาให้นาง ทำให้นางผ่อนคลายความกังวลที่อยู่ในเบื้องลึกของจิตใตนาง

การที่หลงเฟยฟลีปรากฏตัวในเฉินตู ถ้าเช่นนั้นม่านอาคมในหลุมปีศาจก็คงจะถูกทำลายแล้ว เสด็จอาไม่รู้ก็คงจะเป็นไปไม่ได้ เขาคงเตรียมรับมือเอาไว้บ้างแล้ว

ไม่ว่าการแต่งงานในครั้งนี้จะผ่านลุล่วงไปได้ด้วยดีหรือไม่ เขาเป็นคนของเสด็จอาแล้ว

อีกอย่าง หลงเฟยหลีก็รับปากนางไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ว่าจะไม่ก่อเรื่องอีก

“น้องซิง อย่าคิดมาก รอให้ข้ามาผ้าคลุมแดงของเจ้าอย่างสบายใจได้เลย”

เสียงอันอ่อนโยนที่เสด็จอาพูดดังออกมา ตามด้วยน้องชายของนางเอานางขึ้นหลังให้เขารับต่อ เขาให้นางก๋องหลังอย่างมันคงจากนั้นนำนางเข้าเกี้ยวเจ้าสาว

เมื่อเกี้ยวเจ้าสาวยกขึ้น เสียงดนตรีมงคลรอบๆ ก็ดังขึ้น ตามด้วยทำนองสนุกสนาน

โม่เสิ่นยวนขึ้นขี่ม้ารูปงาม ยังไม่ทันได้ขยับ ไป๋จู๋วก็วิ่งเข้ามา จากนั้นก็พูดเสียงต่ำที่ข้างๆ เข้าอยู่หลายประโยค สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป

เย่ยู่หยางก็ได้ยินสิ่งที่ไป๋จู๋วพูด เขาเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อ ถามไป๋จู๋วด้วยเสียงต่ำว่า：

“ทำไมเจ้าไม่บอกให้เร็วกว่านี้？”

“คุณหนูไม่ให้ข้าน้อยพูด คุณหนูกลัวว่าท่านกับท่านชายจะกังวล หากว่าจะพูดก็ให้พูดหลังจากงานแต่งไปแล้ว นางเฝ้ารอวันนี้มาก แต่ว่าตอนเช้าของวันนี้ คุณหนูไม่ค่อยปกติ ณ ตอนนั้น ข้าน้อยเห็นถึงความแปลกหน้าในสายตาของคุณหนู”

ขอบตาของไป๋จู๋วแดงพร้อมพูด

คุณหนูไม่ให้นางพูด แต่นางคิดว่าหากนางไม่พูด อาจจะสายจนเกิน

“ไม่ได้การ ต้องให้ลั่วกูหยุนมาดูพี่สาวข้าหน่อย！”

เย่ยู่หยางพูดด้วยความร้อนใจ

โม่เสิ่นยวนขวางเขาไว้ แล้วพูดว่า：“นางอยากให้งานแต่งงานสมบูรณ์แบบ รอให้เข้าพิธีไหว้ฟ้าดินก่อน จากนั้นค่อยให้ลั่วกูหยุนมาดู ข้าจะต้องเร่งความเร็วหน่อย”

เมื่อพูดจบ เขาก็รีบขี่ม้าตามเกี้ยวเจ้าสาวไป ความเร็วของม้ากับความเร็วของเกี้ยงพอๆ กัน ใบหน้าแสดงความยิ้มแย้ม ตอบรับคำขอบคุณที่ผู้คนมาแสดงความยินดี

เซ่าตี้แต่งงานแล้ว เสียงดังสนั่นมาก

ทั้งเฉินตูต่างก็มาพูดร่วมแสดงความยินดี ในทีมขบวนรับตัวเจ้าสาวก็จะมีแจกลูกอมมงคลโดยเฉพาะ แต่หลังจากผู้คนที่แกะกระดาษลูกอมพบว่าข้างในไม่ใช่ลูกอม หากแต่เป็นยากลั่น

ยากลั่นราคาสูงราคาต่ำมีหมด

นี่ยิ่งทำให้คนยิ่งตื่นเต้นมากเข้าไปอีก ต่างก็กระตือรือร้นที่จะไปแย่งลูกอมมงคล

เย่จายซิงได้ยินเสียงนี้ มุมปากก็ยกขึ้น

ทันใดนั้นม่านที่เกี้ยวเจ้าสาวก็ค่อยๆ เปิดออกมุมหนึ่ง ถุงกระดาษถุงหนึ่งถูกส่งมา นางได้กลิ่นหอม เหมือนกับว่าเป็นรสชาติของซาลาเปาร้านหนึ่งที่นางชอบกิน

“เจ้าคงยังไม่ได้กินอะไรเป็นแน่ กินรองท้องก่อน”

เสียงของเสด็จอาดังก้องอยู่ในใจของนาง

นางรับไปอย่างดีใจ เปิดกระดาษไขออก จากนั้นหยิบซาลาเปามากินทีละนิดทีละนิด

ซาลาเปายังร้อนอยู่ ไม่รู้ด้วยว่าเขาไปซื้อมาตอนไหน

เมื่อคืนเหมือนเขาอยู่จนดึกถึงจะกลับไป ตอนนั้นนางทนไม่ไหวแล้วจึงหลับไป จากนั้นก็รู้สึกสะลึมสะลือรู้สึกเหมือนว่าเขาช่วยนางอาบน้ำ

เขาจะต้องเอาขบวนรับตัวเจ้าสาวมารับ แถมยังต้องเตรียมซาลาเปาเอาไว้ให้นางด้วย นางได้กินรสชาติแห่งความสุข

“เสด็จอา ท่านยังไม่ได้พักผ่อนเลย？เหนื่อยหรือไม่？”

นางกินซาลาเปาเสร็จไปหนึ่งลูก พบว่ากินไม่ลงแล้ว จากนั้นก็นำของที่เหลือไปวางไว้อีกฝั่ง จากนั้นก็คุยกับเสด็จอาในใจต่อ

“ไม่เหนื่อย ได้พาน้องซิงแต่งงานเข้าบ้าน จะเหนื่อยได้อย่างไร”

นางยิมขึ้นมา ทันใดนั้นก็พูดว่า：

“เสด็จอา ข้าอยากมีลูกให้ท่าน ท่านชอบลูกสาวหรือลูกชาย？”

โม่เสิ่นยวนจับบังเหียนในมือแน่น ขยับลำคอ จากนั้นพูดว่า：

“ได้ทั้งนั้น ข้าชอบหมดแหละ ข้าอยากให้ลูกโตแล้วหน้าตาเหมือนเจ้า”

“ทำไมล่ะ？”

“อยากจะเห็นน้องซิงตอนเด็กหน้าตาเป็นอย่างไร”

เย่จายซิงหลุดหัวเราะออกมา “แต่ว่าข้าอยากรู้ยิ่งกว่าว่าตอนเล็กๆ เสด็จอาหน้าตาเป็นเช่นไร ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็มีสองคนเลยดีกว่า คนหนึ่งผู้หญิงคนหนึ่งผู้ชาย คนหนึ่งเหมือนเจ้าอีกคนหนึ่งเหมือนข้า”

“ได้สิ”

โม่เสิ่นยวนได้ยินสิ่งที่นางตอบ ในใจของเขาก็หนักอึ้ง