บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 311

“ไปอาณาจักรเวหาทิพย์?”

หลังจากได้ยินโม่เสิ่นยวนพูดแล้ว สีหน้าของอันเหยียนและคนอื่นๆ ก็เปลี่ยนไปทันที

“คือ....ดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้า เรื่องนี้ เกรงว่าพวกข้าจะช่วยอะไรไม่ได้แล้วล่ะ”

หลงเฟยหลีหัวเราะเยาะเย้ย:

“เมื่อครู่ยังพูดจากล้าหาญองอาจอยู่เลย ว่ามีเรื่องอะไรให้ช่วยเหลือให้รีบบอก มาตอนนี้กลับช่วยไม่ได้ซะงั้น ในเมื่อเป็นเช่นนี้ จะพูดคุยโวไปเพื่ออะไร?”

แววตาของเขาเต็มไปด้วยคำเหน็บแนม

อันเหยียนก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกอับอาย “ตะกี้ก็พูดอวดไปงั้นแหละ แต่ถ้าเป็นเรื่องนี้ละก็ คงต้องขอให้ท่านปู่ออกหน้า น่าจะควรมากกว่า”

เขารู้ดีว่า ดินแดนของเผ่ามารเป็นดินแดนที่มีความศักดิ์สิทธิ์ที่สุด ท่านปู่ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าไปได้ง่ายๆ หรอก แม้ว่าคนคนนั้นจะทำร้ายเผ่ามนุษย์เซ่าตี้ของจักรพรรดิปีศาจอย่างมากก็ตาม

แม้ว่าจริงๆแล้วเขาอยากจะช่วยเหลือก็ตาม แต่เรื่องนี้ ยังไงเขาก็ช่วยไม่ได้จริงๆ

“ขอบคุณนะ ก่อนที่ข้าจะมาที่เผ่ามารนี้ ข้าเองก็คิดแบบนี้ไว้แล้ว แม้ว่าจะยืมใช้ค่ายกลไม่ได้ งั้นก็ต้องเลือกวิธีที่ดีที่สุดไว้ ไปภูเขาศักดิ์สิทธิ์ตามหาปานโร่หลัน เพื่อยุติคำสาปให้กับภรรยาของข้า และเชิญ ตำหนักจ่างซุนมาเข้าร่วมด้วย”

โม่เสิ่นยวนกล่าวด้วยความเงียบเฉย ราวกับไม่สนใจคำปฏิเสธของอันเหยียน

ความจริงแล้ว การที่เขาไปที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่ใช่เพราะปานโร่หลัน แต่เขาไปเพื่อหาโอกาสเข้าไปในดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์และเริ่มเปิดใช้ค่ายกลเท่านั้น

น้องซิงไม่รอช้า เขารู้สึกว่าเวลาชีวิตของนางค่อยๆ หายไปทีละน้อยแล้ว

เทียบได้กับเม็ดทรายที่ปลายนิ้ว จะจับยังไงก็จับไม่ได้

ถ้าเขาไม่ไปที่อาณาจักรเวหาทิพย์เพื่อจัดการเรื่องคำสาปล่ะก็ ชีวิตของน้องซิง มากสุดคงเหลือแค่สามถึงห้าวันเท่านั้น

“เรื่องนี้ไม่มีปัญหาหรอก ปานโร่หลันอยู่ในภูเขาอันศักดิ์สิทธิ์ ช่วงเวลานี้น่าจะหาได้สักสองสามต้น พวกข้าพร้อมออกเดินทางไปพร้อมกับพวกท่านด้วย”

อันเหยียน กล่าว

“ไม่จำเป็น ภรรยาข้าไม่ชอบคนแปลกหน้า”

โม่เสิ่นยวนกล่าว คำปฏิเสธนั้นมีเจตนารมณ์ที่ชัดเจน

อันเหยียนรู้สึกไม่ดี เลยพูดว่า “ข้าจะเอาเรื่องการย้ายค่ายกลไปบอกกับท่านปู่ หวังว่าท่านปู่จะเห็นด้วย พวกเรามาแลกเปลี่ยนป้ายหยกข่าวสารกัน ถ้ามีข้อสรุปละก็ ข้าจะรีบบอกเจ้าทันที”

โม่เสิ่นยวนไม่ปฏิเสธ หลังจากรับป้ายหยกมา ก็กล่าวคำขอบคุณ

หลังจากที่พวกเขาไป โม่เสิ่นยวนก็กล่าวว่า

“ไปสอดแนม ตามพวกเขาไป”

ตราบใดที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไม่ปิด ยังไงก็ต้องหาวิธีเข้าไปให้จงได้

แววตาของหลงเฟยหลีเป็นประกาย กล่าวว่า “ข้าจะไปฆ่ามัน”

พูดจบ ไม่รอคนคัดค้าน ก็กลายเป็นหมอกสีดำและหายตัวไปจากที่ตรงนั้น

“พี่เขย!เขาจะไปฆ่าใครกัน?ต้องแหวกหญ้าให้งูตื่นแน่ๆ!”

เย่ยู่หยางกล่าวอย่างรีบร้อนว่า

การที่จะแอบเข้าไปในดินแดนศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าหลงเฟยหลีแหวกหญ้าให้งูตื่นแล้วละก็ มันจะทำให้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์นั้นปิดตัวลง จากนั้นต่อให้เขาบุกโจมตียังไงก็จะไม่สามารถเข้าไปได้อีก

“เขาอยากจะฆ่า ชุยหยู ชุยหยูเป็นน้องสาวแม่เดียวกันแต่คนละพ่อของเขา”

โม่เสิ่นยวนพูดอย่างเรียบเฉย และไม่แปลกใจเลยกับการกระทำของหลงเฟยหลี

ถ้าเขาไม่ฆ่าชุยหยู ก็คงไม่ใช่หลงเฟยหลีแล้วล่ะ

เย่หยู่หยางอ้าปากกว้าง โลกมนุษย์ไม่รู้ว่าจักรพรรดิปีศาจเป็นบุตรของเจ้าหญิงปีศาจและราชาปีศาจ เขาเองก็ไม่รู้เช่นกัน

เรื่องนี้ พูดได้ว่ามันมีผลกระทบใหญ่โตมาก

ไม่แปลกเลยที่เขาเห็น ชุยหยูจนคุ้นตา แท้จริงแล้วก่อนแปลงโฉมเขาก็ดูคล้ายกับหลงเฟยหลีอยู่บ้างเหมือนกัน

“แต่ถ้าชุยหยูต้องตาย มันต้องวุ่นวายมากกว่าเดิมแน่ๆ”

เย่หยู่หยางรู้สึกว้าวุ่นใจ

“ไม่ต้องสนใจเขา พวกเราไปดินแดนศักดิ์สิทธิ์กันก่อนเถอะ”

โม่เสิ่นยวนประคองเย่จายซิง รีบก้าวมุ่งหน้าไปตามทางที่ อันเหยียน และคนอื่นเดินจากไป

แทนที่จะอาศัยคนอื่น สู้ทำด้วยตนเองดีกว่า

เหยียนเฟิงเดินทางไปสำรวจเส้นทางก่อนแล้ว

เย่ยู่หยางระงับความไม่สบายใจของเขา และตามโม่เสิ่นยวนไป

ขอสวรรค์คุ้มครอง ให้การเดินทางไปดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาเป็นไปอย่างราบรื่นด้วยเถิด

เขาจะไปเผ่าเทพหลิงเซียวคนที่ทำลายน้องสาวของเขา

พวกเขาเหล่านั้นหลบซ่อนตัวอยู่ คอยซุ่มอยู่ข้างหลังอยู่ห่างๆ จากพวกของอันเหยียน

ใจกลางของเทือกเขานั้น ก็คือดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของเผ่ามาร วังของจอมปีศาจก็อยู่ด้านหน้าของดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์นั้น