บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 320

พอเย่จายซิงพูดจบ ทุกคนต่างก็ตะลึงกันหมด

ย้ายห้องเก็บของของพรรคเทียนฉานกลับมางั้นหรือ?

พรรคเทียนฉานเป็นสำนักเก่าแก่สำนักหนึ่ง เมื่อไม่นานมานี้ได้เลื่อนขั้นให้เป็นสำนักอันดับหนึ่งของหนานโจว ห้องเก็บของของทัน คงมีของล้ำค่าเต็มไปหมดแน่นอน

“ทำไมหรือ?พวกเจ้าไม่อยากไปหรือ?”

เย่จายซิงเห็นว่าไม่มีใครพูดอะไร เลยยิ้มและพูดว่า

“แพ้เป็นพระชนะเป็นมาร แต่ถึงยังไง พรรคเทียนฉานคิดจะทำลายสำนักเฉียนคุนของพวกเรา แต่สุดท้ายก็โดนพวกเราฆ่าแทน แต่ถ้าพวกเขาทำสำเร็จ สำนักเฉียนคุนก็จะกลายเป็นของพวกเขา ตอนนี้สถานการณ์มันกลับกัน พวกเราไปในฐานะของผู้ชนะ ก็ไม่ผิดอะไรนี่?”

มันไม่มีอะไรผิดแน่นอน!

“ถูกต้องเลย!ถือสิทธิ์อะไรมาทำลายสำนักของพวกเรา พวกเราก็ไปทำตามที่พวกเขาทำไว้แล้วกัน!”

เย่เส้ากล่าวเสียงดัง

หัวหน้าลูบเคราและพยักหน้า “อืม ได้ยินมาว่าพรรคเทียนฉาน ซ่อนหนังสือเอาไว้มากมาย น่าจะมีนิยายดีดีไม่น้อยแน่ๆ เฮ่อเฮ่อ ข้าหมายถึงฝึกวิทยายุทธ ใช่ใช่ ฝึกวิทยายุทธ!”

ท่าทีของหัวหน้าดูไม่เป็นทางการเหมือนเมื่อก่อน ราวกับจะแสดงให้บรรดาลูกศิษย์เห็นว่า คนที่พร้อมจะคุกเข่าให้กับเจ้าสำนักจงไม่ใช่เขาคนนี้

แต่คนที่ชอบอ่านนิยายก็คือเขา และคนที่พร้อมยอมเสียศักดิ์ศรีเพื่อปกป้องลูกศิษย์ทั้งหลายก็คือเขาผู้นี้อีกเช่นกัน

เย่ขายซิงมองดูเขาด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน

ที่แห่งนี้ นางสามารถปล่อยวางได้อย่างสบายใจ

ทุกคนก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน ที่วางใจนางมาตั้งนานแล้ว

เมื่อครู่ ทุกคนสังเกตเห็นว่า นางพูดว่า “สำนักเฉียนคุนของพวกเรา” นั้นแสดงให้เห็นว่านางถือว่าตนเองเป็นคนของสำนักอย่างแท้จริงแล้ว

นางสูญเสียความทรงจำไป และมาปรากฏตัวที่นี่ บางทีอาจจะเป็นเพราะพรหมลิขิตก็เป็นได้

“พวกเราเก็บกวาดที่นี่ให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยไปพรรคเทียนฉานด้วยกัน”

หัวหน้าชี้ไปที่ศพบนพื้นแล้วพูด

เย่จายซิงพยักหน้า นั่งบนก้อนหินข้างต้นไม้ใหญ่ และมองดูดายสีแดงเพลิงที่อยู่ในมือของนาง

ดาบเล่มนี้ทำให้นางทั้งรู้สึกว่าคุ้นเคยและแปลกหน้า ราวกับว่าเมื่อก่อนนี้นางจะชอบดาบเล่มนี้เป็นอย่างมาก แต่ใช้งานได้ไม่นานนัก พอเอามาใช้เลยรู้สึกว่าไม่คล่องมือเพราะซ้อมน้อยไปหน่อย

ดาบเรียวยาวช่างงามยิ่งนัก วัตถุสีแดงยิ่งทำให้ดาบเล่มนี้ดูไม่ธรรมดา

ตอนนี้ แววตาของนางก็เกิดความสงสัยขึ้น

เพราะว่าที่ด้ามดาบนั้น นางคลำเจอตัวอักษรเล็กมากสองตัวว่าซิง·ยวน！

“ซิงยวน？”

ตอนที่กล่าวสองคำนี้ออกมา ก็รู้สึกว่าเหมือนว่ามีอะไรในใจพรั่งพรูออกมา

“แม่นางเย่ ของสิ่งนี้มันหล่นจากตัวเจ้าเมื่อวานนี้ ข้าล้างให้จนสะอาดแล้วนะ”

ซินเสียนเดินเข้ามา และส่งผ้าเช็ดหน้าที่สวยงามมากผืนหนึ่งให้กับนาง

“ขอบใจเจ้ามากนะ”

เย่จายซิงมองผ้าเช็ดหน้าผืนสีขาว และยื่นมือเข้าไปรับมา

พอกางผ้าเช็ดหน้าออก มีเป็ดแมนดารินสองตัวไขว้กันอยู่บนผ้าผืนนั้น พวกมันคลอเคลียกัน ไม่แยกจาก

ฝีมือการปักเป็ดแมนดารินนั้นไม่ได้สวยมากนัก แต่พอนางมองแวบเดียว ก็รู้สึกว่ามันมีค่ามาก ยิ่งถือมันด้วยความระมัดระวังมากขึ้น

ต่อมา นางเห็นตัวอักษรสองตัว “ซิง·ยวน” ที่อยู่ตรงมุมขวาบนผ้าเช็ดหน้าของนาง

ซิง น่าจะเป็นชื่อของนาง เย่จายซิง

ถ้าอย่างนั้น ยวนหล่ะ?เขาคือใคร?

คนที่นางชอบอย่างนั้นหรือ?

หรือว่า เป็นคนที่นางจะต้องแต่งงานด้วยกันแน่?

เย่จายซิงครุ่นคิด ก็เริ่มปวดหัวขึ้นมาทันที

นางกุมหัว ใบหน้าเริ่มซีดขาว

ซินเสียนรีบเข้ามาประคองนางไว้ และพูดว่า “แม่นางเย่ เจ้าอย่าพึ่งรีบคิดอะไรตอนนี้เลย!”

น้ำเสียงของเขา ดึงสติของเย่จายซิงกลับมา นางเงยหน้าขึ้น แววตาพร่ามัว จากนั้นอาการก็หายเป็นปกติ