บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 363

ผู้อาวุโสจูในสำนักที่กำลังเก็บตัวฝึกถูกขัดจังหวะ จากภาพมายาด้านบน ต่างก็สามารถรับรู้ได้ถึงอาการโมโหจนถึงขีดสุดและอายสังหารนั้นของเขา

เมื่อเขาเห็นว่าแขนของฉียวี่เจียถูกฟันขาด ไม่ได้รู้สึกสงสารลูกศิษย์ แต่โกรธเคืองที่ไม่นึกว่าจะมีคนกล้าแตะต้องลูกศิษย์ของเขา ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา

“ผู้อาวุโสจูช่างน่าเกรงขามยิ่งนัก”

หนานกงจิ่นส่งเสียงเรียบเฉย “ลูกศิษย์ทั้งสองคนของท่านชนแจกันเครื่องเคลือบลายครามโบราณที่ข้าชื่นชอบแตก พวกเขาไม่มีปัญญาชดใช้ ข้าจำใจต้องส่งพวกเขาไปที่เหมืองแร่เพื่อขุดแร่แล้ว”

ทันทีที่ผู้อาวุโสหันหน้ากลับไป ผู้ที่ขัดแย้งกับลูกศิษย์สองคนไม่นึกว่าจะเป็นหนานกงจิ่น สีหน้าของเขาถอดสี

พวกเขาจะทำลายแจกันดอกไม้ของหนานกงจิ่นแตกได้อย่างไร!

“นายน้อยหนานกง! เห็นแก่หน้าของข้าได้หรือไม่ ไว้ชีวิตพวกเขาสักครั้ง? พวกเขาติดค้างท่านหินทิพย์ท่านจำนวนเท่าไหร่ ข้าชดใช้แทนพวกเขา”

ผู้อาวุโสจูเอ่ยกล่าวอย่างเป็นกลาง

ภายใต้ต่อหน้าสาธารณชน เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่สนใจลูกศิษย์ของตนเอง พูดออกไปก็จะถูกคนวิจารณ์ลับหลัง

“ไม่มาก หนึ่งแสนหินทิพย์ชั้นสูง”

หนานกงจิ่นเอ่ยกล่าวอย่างเรียบเฉย: “แต่ว่า ข้าจำได้ว่าผู้อาวุโสจูท่านยังติดค้างเงินงวดสุดท้ายพวกเราสหการค้าหนานกงอยู่หนึ่งแสนหินทิพย์ขั้นสูง มิทราบว่าจะจ่ายเมื่อใด?”

หนึ่งแสนหินทิพย์ชั้นสูง!

ลูกตาของผู้อาวุโสโจถลนออกมาทันที หนึ่งร้อยล้านหินทิพย์ยังไม่เรียกว่ามาก?

เมื่อได้ยินหนานกงจิ่นทวงหนี้ ใบหน้าเขาแฝงไปด้วยความลนลาน กล่าว:

“ต้องการเวลาอีกเพียงไม่นาน ข้าก็จะไปสหการค้าหนานกงเพื่อชำระหนี้ ยังมีหนี้ที่ลูกศิษย์สองคนนี้ก่อขึ้นด้วย นายน้อยหนานกงสามารถวางใจได้”

“เงินงวดสุดท้ายก้อนใหญ่ก้อนนี้ วันที่หมดเขตคือปลายปีที่แล้ว ผู้อาวุโสจูยืดเวลาออกไปจนถึงปีนี้ยังไม่ได้ชำระคืน จะให้ข้าเชื่อถือว่าท่านจะสามารถนำหินทิพย์มาจ่ายได้อย่างไร?”

หนานกงจิ่นโบกมือ กล่าว:

“ในเมื่อท่านนำหินทิพย์ออกมาจ่ายไม่ได้ เช่นนั้นพวกเขาก็จำเป็นต้องไปเหมืองแร่เพื่อขุดแร่ชดใช้หนี้ ผู้อาวุโสจู อย่างไรเสียท่านก็คืนหนี้ของตนเองโดยเร็ว เพื่อจะได้ไม่ต้องให้พวกเราตระกูลหนานกงไปทวงหนี้ถึงที่ เช่นนั้นก็จะดูไม่ดีแล้ว”

พูดจบ ดาบในมือเขาก็สะบัดออกไป นำภาพมายาของผู้อาวุโสจูโจมตีจนแตกละเอียด

ภาพมายาของผู้อาวุโสจูมีประโยชน์เพียงแค่ทำให้ตกใจกลัวเท่านั้น ไม่ได้มีความสามารถสาระสำคัญอะไร

เมื่อกัวเจียงและฉียวี่เจียเห็นดังนั้น ร้อนรนจนสีหน้าซีดขาวโดยสิ้นเชิง ก็เหมือนกับว่าฟางข้าวที่ช่วยชีวิตเส้นสุดท้ายก็ไม่มีแล้ว

ตอนนี้ไม่มีผู้ใดสามารถช่วยพวกเขาได้แล้ว

ทั้งสองคนคุกเข่าลงบนพื้นดังตึง ฉียวี่เจียต่างก็ลืมความเจ็บปวดบนแขนไปแล้ว คุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตา

พวกเขาไม่อยากไปเหมืองแร่ อยู่ที่นั่นเป็นแรงงานที่ไม่มีที่สุด โดยปกติมีเพียงแค่ผู้ที่ทำผิดบาปร้ายแรงหรือว่ายากจนจนใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้ถึงจะถูกส่งตัวไปขุดแร่ที่เหมืองแร่ แม้แต่เวลาในการบำเพ็ญตนก็ไม่มี ถูกลิดรอนสิทธิทั้งหมด

เมื่ออีกร้อยปีค่อยออกมา ด้านนอกสวรรค์ก็คงเต็มไปด้วยไร่ต้นหม่อนแล้ว!

พวกเขาเป็นลูกศิษย์ในสำนัก เป็นพรสวรรค์แห่งการบำเพ็ญตนนะ ยังไม่ได้ใช้ความทะเยอทะยานให้เกิดประโยชน์ เหตุใดถึงถูกส่งไปขุดเหมืองชั่วชีวิตที่สถานที่แบบนั้น!

แต่หนานกงจิ่นจะฟังที่พวกเขาขอร้องให้ยกโทษให้ก็ยกโทษให้พวกเขาที่ไหนกัน เขาเจตนาสร้างสถานการณ์ ก็เพื่อให้ผู้อาวุโสจูเข้าใจว่าลูกศิษย์ทั้งสองคนของเขาได้ล่วงเกินเขา

ที่กล่าวว่าจะส่งไปขุดเหมือง เมื่อกล่าวออกไปแล้วก็จำเป็นต้องกระทำ

ไม่นานนัก ก็มีคนสองสามคนพาตัวคนทั้งสองไป

......

“ข้าให้คนทำลายผลบำเพ็ญตนของพวกเขาแล้ว เก็บของขลังของพวกเขาทั้งหมด วางใจเถอะ เหมืองแร่ของพวกเราตระกูลหนานกงระเบียบวินัยเด็ดขาดและยุติธรรม พวกเขาไม่มีทางหนีออกมาได้ ทำให้พวกเขาตาย มิสู้ทำให้พวกเขาได้รับความทรมานไปชั่วชีวิต”

บนเรือทิพย์ที่ไปอาณาจักรทางเหนือ หนานกงจิ่นเอ่ยกล่าวกับเย่จายซิง

เย่จายซิงหัวเราะออกมาเบาๆ กล่าว: “อย่างไรเสียท่านก็ค่อนข้างมีวิธีการ เพียงแต่ว่า ผู้อาวุโสแค้นใจท่านเป็นที่แน่นอนแล้ว”

“เมื่ออยู่ต่อหน้าพละกำลังที่เด็ดขาด ความแค้นใจของผู้อาวุโสจูคนประเภทนี้ ไม่คุ้มค่าที่จะกลัวเลยแม้แต่น้อย”

เขากล่าว

นางพยักหน้า แน่นอนว่าเข้าใจเหตุผลข้อนี้

พูดตามตรง ที่นางกังวลมากมายถึงเพียงนั้น ก็เป็นเพราะว่านางไม่มีภูมิหลังเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังมีความกังวล

นางเป็นกังวลว่าชีพจรมังกรของสำนักเฉียนคุนจะถูกค้นพบ เป็นกังวลว่าผู้อาวุโสจูจะไปฆ่ายกสำนักเฉียนคุน