บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 385

หนานกงจิ่นเขกหัวเสวียนหยวนป๋ายไปหนึ่งทีอย่างหมดคำจะพูด

"อย่าพูดจาเหลวไหล พวกเขาต้องมาดินแดนเราด้วยเหตุผลบางอย่างแน่นอน แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเรา"

เสวียนหยวนป๋ายลูบหัวพลางทำปากยู่: "ข้าก็แค่ล้อเล่นเองนี่นา"

"พอแล้ว พวกเราไปกันเถิด ไม่รู้ว่าพวกเขาจะรู้ทางหรือเปล่าเนี่ย"

โม่เสิ่นยวนย่อมรู้ทางแน่นอน ระหว่างทางมายังแคว้นกู่โหมว เขาก็เห็นค่ายใหญ่ค่ายหนึ่งอยู่กลางทะเลทรายแล้ว

ผ่านไปครู่เดียว เรือทิพย์ก็มาจอดอยู่ด้านนอกของสุสานโบราณ

เมื่อเห็นว่ามีคนมา ทั้งยังนั่งเรือทิพย์ภัณฑ์เทพอีกต่างหาก สายตาของคนจำนวนมากจึงจ้องไปยังร่างโม่เสิ่นยวนและเย่จายซิงที่เดินลงมาจากเรือทิพย์เป็นตาเดียว

เดิมพวกเขาคิดอยากจะซักถามว่าผู้มาใหม่นั้นเป็นใคร ปรากฏว่าเมื่อเห็นพวกเขาแล้ว ภายในดวงตาก็เหลือแค่เพียงความตื่นตะลึง

ชายหนุ่มหญิงสาวรูปโฉมสง่าราศรีเลิศเลอ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่หล่อเหลา หญิงสาวงดงามหมดจด มองเพียงแวบเดียว ก็รู้สึกได้เลยว่าทั้งสองเหมาะสมกันเป็นที่สุด

ไม่จำเป็นต้องคิดให้มากความ ก็ดูออกเลยว่าทั้งสองเป็นคู่รักกัน

แต่หน้าตาทั้งคู่ดูไม่คุ้นยิ่งนัก ไม่นาน สายตาทุกคนก็แปรเปลี่ยนเป็นสงสัยใคร่รู้

โดยเฉพาะผู้ฝึกตนพเนจรหน้าเงินที่อยากเข้าไปในสุสานโบราณเหล่านั้น สายตาที่มองคนสองคนฉายความประหวั่นขึ้นมา

กลัวว่าสองคนนี้จะมาแย่งสมบัติในสุสานโบราณกับเขา

เล่ากันว่านี่คือสุสานของเทพเซียน ถึงแม้จะอันตราย ทว่าในนั้นต้องมีสมบัติคณานับแน่ๆ เอามาได้สักชิ้นจากในนั้น ก็สุขสบายไปทั้งชาติแล้ว

การมีคู่แข่งเพิ่มขึ้นมา ก็อาจจะเสียโอกาสได้สมบัติ

เย่จายซิงจับสังเกตสายตาของคนเหล่านี้ แววตาและสีหน้าของพวกเขาแต่ละคนแตกต่างกันไป นางกับโม่เสิ่นยวนยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน รอให้หนานกงจิ่นและคนอื่นๆ มาก่อน

โม่เสิ่นยวนเดินขึ้นไปด้านหน้าหนึ่งก้าว เบี่ยงกายหันข้างบดบังสายตาเร่าร้อนให้นาง

"เหนื่อยหรือไม่?"

เขามองนางอย่างอ่อนโยน

นางยิ้มพลางส่ายหน้า: "ไม่เหนื่อย ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย เอาอะไรมาเหนื่อยเล่า"

นางแค่ตั้งครรภ์ ไม่ได้บาดเจ็บเสียหน่อย เหมือนว่าในสายตาของเขา นางคล้ายจะดูแลตัวเองไม่ได้ไปแล้ว

แต่ความรู้สึกที่มีคนคอยปกป้องดูแลเช่นนี้ ก็ไม่ได้แย่เลย นางชอบยิ่งนัก

โม่เสิ่นยวนหยิบน้ำถุงหนึ่งออกมาให้นางดื่มน้ำเย็นชื่นใจ และออกหวานนิดๆ ในนั้น ท่ามกลางทะเลทรายอันร้อนระอุ ช่างเป็นอาวุธคลายร้อนได้ดียิ่งนัก

เขาใส่ใจทุกรายละเอียดกับนางเสมอ

เย่จายซิงคิดว่าตนน่าจะมาที่เซียนเหอให้เร็วกว่านี้ จะได้ถูกเขาหาตัวเจอได้เร็วหน่อย

ไม่นาน หนานกงจิ่นและอีกสองสามคนก็มาถึง

เมื่อทุกคนเห็นพวกเขาเดินไปทางโม่เสิ่นยวนและเย่จายซิง คราวนี้ถึงรู้ว่าเป็นสหายของนายน้อยหนานกง

"ข้าจะพาพวกท่านเข้าไปดูหน่อยแล้วกัน สุสานใหญ่อยู่ข้างหน้านี้เอง เพื่อป้องกันไม่ให้มีคนเอาชีวิตไปทิ้งในนั้น ข้าจึงให้คนจำนวนมากเฝ้ารอบๆ สุสานใหญ่เอาไว้ ตอนกลางคืนจะอันตรายหน่อย พอฟ้าสางคนพวกนี้ก็ถอนกำลังออกไปแล้ว"

หนานกงจิ่นเดินนำทางขึ้นไปด้านหน้า พลางพูดกับพวกเขาไปด้วย

บนท้องฟ้าเวลานี้เพิ่งมีแสงอัสดงสาดส่องขึ้นมา แต่พื่นที่บริเวณนี้จะมืดมนกว่าที่อื่นมาก

เมื่อเทียบกับตอนกลางคืน สุสานโบราณในตอนกลางวันนั้นปลอดภัยกว่ามาก หากลงไปแล้วรีบกลับมาให้ทันก็ยังสามารถรอดชีวิตกลับมาได้ แต่เมื่อตกกลางคืน เมื่อไรก็ตามที่ลงไป นั้นเท่ากับต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

เขาทำเช่นนี้ ก็เพื่อไม่ให้คนเอาชีวิตลงไปทิ้ง แต่กลับมีคนคิดว่าตระกูลหนานกงของเขาอยากจะยึดครองสุสานโบราณเอาไว้เอง

ไม่นานก็เดินมาถึงบริเวณสุสานโบราณ ที่นั่นเป็นหลุมลึกขนาดมหึมาหลุมหนึ่ง ลึกจนมองไม่เห็นที่สิ้นสุด กลิ่นอายความชั่วร้ายลอยคละคลุ้งออกมาจากด้านใน

เป็นสุสานอาถรรพ์อย่างที่คิดไว้จริงๆ

เย่จายซิงยืนมองลงไปจากบนริมขอบ จิตสำนึกสามารถเข้าไปตรวจสอบได้ แต่เนิ่นนานกว่าจะถึงก้นหลุม บริเวณลึกสุด มีทางเดินสุสานที่ทอดยาวเหยียดอยู่สายหนึ่ง