บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 16

ไท่ซั่งหวงกลอกพระเนตรมองไปยังบรรดากลุ่มผมดำ ๆ ของผู้คนที่คุกเข่ากันสลอนเต็มพื้น พระโอษฐ์ขยับไหวสั่น แต่ไม่อาจตรัสสิ่งใดออกมาได้แม้เพียงคำเดียว สุดท้ายจึงทอดถอนพระปัสสาสะออกมาแผ่วเบา คล้ายมีสิ่งที่ค้างคาในพระทัย

หยวนชิงหลิงรู้ว่าพวกเขาคุกเข่าอยู่ที่นี่ ก็เพื่อรอเวลาที่ไท่ซ่างหวงจะเสด็จสวรรคต ตอนที่เพิ่งเข้ามาเมื่อครู่ พระองค์ก็ดูเหมือนว่าจะเข้าสู่ช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายแล้ว ดูตามสถานการณ์ก็คงจะมีอันเป็นไปในไม่ช้า

แต่เมื่อมองไปที่พระองค์ในยามนี้ กลับดูไม่เหมือนตะเกียงที่น้ำมันใกล้จะเหือดแห้งเท่าไหร่ ในทางกลับกัน พระองค์ทรงมีพละกำลังในการหายใจมากขึ้นกว่าเดิมแล้วด้วย

แต่อาจเป็นเพราะบางที ยาที่หมอหลวงถวายอาจกำลังได้ผลก็เป็นไปได้

ไท่ซ่างหวงคล้ายว่าจะทรงมีโรคหัวใจอยู่เป็นทุนเดิม ประกอบกับการต้องลมเย็น จนเกิดประชวรหนัก

เกรงว่าจนถึงตอนนี้ อาจร้ายแรงจนเกิดเป็นภาวะหัวใจล้มเหลวได้แล้วกระมัง?

หัวใจล้มเหลว หายใจลำบาก ..... มันมีโดปามีนอยู่ในกล่องยาของนางนี่นา!

ในสมองของหยวนชิงหลิง บังเกิดความคิดนี้แล่นปราดขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แค่เรื่องที่นางเข้าใจภาษาสุนัข ก็ยังไม่ทันหายรู้สึกสยองขวัญเลยด้วยซ้ำ นางกลับต้องเผชิญหน้ากับบททดสอบเรื่องความเป็นความตายของคนเข้าอีก แต่ถึงจะอย่างไรก็ตาม ต่อให้นางจะสับสนแค่ไหน นางก็รู้แก่ใจดีว่าไม่มีใครยอมเชื่อนางแน่ๆ และไม่มีทางที่จะยอมให้นางถวายการรักษาแก่ไท่ซ่างหวงอย่างเด็ดขาด

ดังนั้นสุดท้ายแล้ว ความเป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียวก็คือ นางต้องมองดูไท่ซ่างหวงสิ้นลมไปต่อหน้าต่อตานางอย่างไม่อาจทำอะไรได้

หากพูดในมุมมองของคนเป็นหมอที่ช่วยชีวิตคนไข้จนเป็นวิสัย สิ่งนี้ช่างเป็นอะไรที่ทรมานจิตใจจนยากเกินจะทานทนจริงๆ

หลังจากคุกเข่าไปได้ราวๆสิบห้านาที ร่างนางก็เริ่มสั่นไหวโอนเอนแล้ว ท่าคุกเข่าของนางนั้น เป็นอะไรที่ทั้งอึดอัดและต้องเกร็งตัวจนแข็งทื่อไปหมด เป็นเพราะร่างกายของนางตอนนี้กำลังชาดิก และเพราะนางไม่อยากทนทรมานจากการที่แผลจะกระทบกระเทือน ซึ่งจะทำให้อาการบาดเจ็บของนางรุนแรงมากขึ้น

นางแอบชำเลืองมองหยู่เหวินเห้าที่อยู่ข้างๆ เขาคุกเข่าตัวตรงแหน่ว เสี้ยวหน้าด้านข้างคมเข้มเด่นชัด ทั้งร่างถูกปกคลุมไปด้วยความเศร้าโศก ดูไปแล้วไม่เหมือนว่าเป็นความรู้สึกปลอมๆ คำพูดที่เขาว่ากันว่า พวกราชวงศ์ต่างก็ไร้ซึ่งความรักต่อกันพรรค์นั้น เห็นทีจะไม่เป็นความจริงเสียแล้ว

ฮ่องเต้หมิงหยวนกับหมอหลวงหมอผู้วินิจฉัยจากโรงหมอ ท่านหมอหลวงเยวี้ยนพ่าน พากันเดินออกไป แล้วเริ่มพูดคุยปรึกษากันที่ด้านนอกม่านกั้น

หยวนชิงหลิง พอจะได้ยินคำพูดสองสามประโยคที่พวกเขาพูดกันแว่วๆ ฮ่องเต้หมิงหยวนทรงเห็นว่าสถานการณ์ของไท่ซ่างหวงดีขึ้นบ้างแล้ว จึงตรัสถามหมอหลวงผู้วินิจฉัย ว่าควรให้เสวยยาอีกหรือไม่ แต่หมอหลวงผู้วินิจฉัยทูลกลับไปว่า นี่อาจเป็นปฏิกิริยาเฮือกสุดท้าย ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นวาระสุดท้ายก่อนการสิ้นพระชนม์แล้วนั่นเอง

เมื่อฮ่องเต้หมิงหยวนเสด็จกลับเข้ามาอีกครั้ง ก็ทรงมีรับสั่งให้คนวางม่านพลับพลา

สีทอง รวมถึงม่านพลับพลาสีเขียวด้านนอกลง ตรัสด้วยสุรเสียงหนักอึ้งเคร่งเครียดว่า "พวกเจ้า ขึ้นไปน้อมทักทายเสด็จปู่เถิด"