บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2

นางหมดสติไปหลังจากฉีดยาที่ตัวเองพัฒนาขึ้น เมื่อตื่นมาก็พบว่าตนมาอยู่ที่นี่เสียแล้ว

ความทรงจำบางอย่างในที่ไม่ได้เป็นของนางค่อย ๆไหลทะลักเข้ามา เชื่อมโยงเกี่ยวพันกับความทรงจำของนางอย่างช้าๆ

หยวนชิงหลิงลูกสาวเมียหลวงของเจ้าพระยาจิ้ง มีจิตพิสมัยรักใคร่คะนึงหาอ๋องฉู่ หยู่เหวินเห้ามาเนิ่นนาน หลังอายุสิบห้าครบช่วงวัยจี๋พิ่น(วัยปักปิ่นของเด็กสาวที่พร้อมจะออกเรือน) ได้ไปร่วมงานเลี้ยงที่จวนเจ้าหญิง แล้ววางแผนใส่ความอ๋องฉู่ว่า “ทำเจ้าชู้เกินเลย”ใส่นาง

หลังทำเป็นพยายามฆ่าตัวตาย ในที่สุดนางก็ได้เป็นพระชายาอ๋องฉู่ตามที่หวังจนได้

น่าเสียดายที่ หลังจากแต่งเข้าจวนไปแล้วหนึ่งปี ทุ่มเทแรงใจแรงกายไปไม่น้อย อ๋องฉู่กลับไม่แม้แต่จะชายตามองนางเลยแม้แต่แวบเดียว

สาวสายวิศวกรรมคนหนึ่ง แม้ว่าจะไม่เคยมีความรักมาก่อน แต่ก็พอจะรับรู้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน ผ่านความเจ็บปวดที่กำลังเกิดกับร่างกายนี้ได้

จากด็อกเตอร์สุดอัจฉริยะ ต้องถูกส่งมาเป็นพระชายาฉู่ในราชวงศ์อะไรสักอย่างที่ไม่เป็นที่รู้จัก สิ่งเดียวที่หยวนชิงหลิงนึกเสียดายเหลือเกินก็คือ บรรดาโครงการวิจัยทั้งหลายที่มีอยู่ในมือของนางเหล่านั้น จะไม่สามารถดำเนินการต่อไปได้อีกแล้ว

ไอ้เรื่องวิญญาณข้ามมิติทะลุเวลาพรรค์นี้ ช่างเป็นเรื่องที่ไม่เป็นไปตามหลักวิทยาศาสตร์ซักนิด แถมเรื่องนี้ยังมาเกิดขึ้นกับนางเองซะอีก ถึงอย่างนั้นนางก็ไม่ได้กังวลกับสถานการณ์ของตัวเองมากนัก กลับคิดแค่ว่าถ้านางสามารถย้อนเวลากลับไปในยุคปัจจุบันได้อีกครั้ง นางอาจไปศึกษาวิจัยเรื่องพลังจิต พลังวิญญาณดูบ้าง

การเสียเลือดมากเกินไปทำให้นางรู้สึกเวียนหัว นางจึงไม่คิดอะไรทั้งสิ้น เดินกลับไปที่เตียงแล้วล้มตัวลงหลับไปทันที

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ข้างนอกมีเสียงดังสนั่นขึ้นมาเสียงหนึ่ง จากนั้นเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างน่าอเนจอนาถ ก็ดังตามมาติดๆ

"เร็วเข้า รีบไปเรียกท่านหมอมาเดี๋ยวนี้!"

ที่ด้านนอกประตู มีเสียงร้องสั่งอย่างร้อนรนของแม่นมฉีดังแว่วมา

พลันได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง ลอยลอดผ่านช่องกรอบประตูไม้เข้ามา

หยวนชิงหลิงใช้มือทั้งสองข้างจับเก้าอี้พยุงตัว ฝืนทรงตัวให้มั่นคง ก้าวเท้าเดินอย่างเลื่อนลอยพลางมองออกไปดูเหตุการณ์ข้างนอก

เห็นเพียงแม่นมฉีกับสาวใช้คนหนึ่ง กำลังประคองเด็กรับใช้คนหนึ่งอยู่ตรงระเบียงทางเดิน ดวงตาของเด็กรับใช้ตัวน้อยคนนั้นมีเลือดไหลโชก มีบางอย่างปักติดอยู่ในดวงตาของเขา เด็กรับใช้เจ็บปวดจนร้องไห้เสียงดังลั่น

แม่นมฉีร้อนใจเหลือเกินแล้ว คิดอยากจะยื่นมือไปช่วยปิดบริเวณที่มีเลือดไหลให้เขา แต่ส่วนแหลมคมของวัตถุชิ้นนั้นยื่นออกมาตรงส่วนบริเวณลูกตา นางจึงคิดที่จะดึงเจ้าวัตถุแหลมคมนั่นออก