บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บทที่ พระชายาโกรธก็สมควรแล้ว

หยู่เหวินเห้าที่อาละวาดอยู่ในห้อง อาหารก็ทานไม่ลง เพราะวันนี้เอาแต่ดูศพที่ที่ทำการปกครองเมืองหลวงมาแล้วทั้งวัน ทั้งยังฟังเรื่องการปรับเปลี่ยนโครงสร้างของคดีฆาตกรรมยกครัว แต่กลับไม่มีเบาะแสใดเลย ทำให้เขาทั้งร้อนใจและหงุดหงิด พอกลับมาถึงจวนก็ต้องมาเจอเรื่องเหลวไหลที่สวีอีเป็นก่อขึ้นมาอีก จึงไม่อาจสกัดความโมโหที่มีได้จนระเบิดออกมา

“ทังหยังเล่า?” หลังจากที่เขาโวยวายก็หันไปถามฉี่หลอด้วยความโมโห

ฉี่หลอตอบกลับอย่างระมัดระวัง : “เรียนท่านอ๋อง ใต้เท้าทังออกไปด้านนอกตั้งแต่ช่วงพลบค่ำแล้วเจ้าค่ะ”

เขาคิดว่าทังหยางคงจะไปรับหยวนชิงหลิง จึงได้กล่าว: “เจ้าไปแจ้งกับผู้รักษาประตู ให้เขาแจ้งกับใต้เท้าทังว่าหากกลับมาแล้วเร่งมาเข้ามาพบข้าที่ตำหนักเซี่ยวเยว่ทันที”

“เจ้าค่ะ！” ฉี่หลอรีบเดินออกไป พร้อมความโล่งอกขึ้นมาทันที

หลังจากที่หยู่เหวินเห้าอาบน้ำเรียบร้อย ก็มานั่งดื่มชาอยู่กลางห้อง

พร้อมกับทอดสายตาไปด้านนอกบ่อยครั้ง เหตุใดทังหยางยังไม่กลับมาอีก?ถ้าทังหยางยังไม่กลับมา เช่นนั้นนางก็ยังไม่กลับมาเช่นกัน

หลังจากธูปดอกหนึ่งหมดไป ทังหยางก็รีบเดินเข้ามาทันที “ท่านอ๋อง เรียกพบข้าหรือ?”

“ไปแห่งใดมา?” หยู่เหวินเห้าวางถ้วยชาลง พร้อมเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาที่แสร้งทำเป็นคิดไม่ถึงว่าเขาจะไปรับหยวนชิงหลิง

ทังหยางอบกลับ : “วันนี้กระหม่อมไปที่คลังพ่ะย่ะค่ะ ไม่ใช่ว่าการเก็บเกี่ยวในช่วงฤดูใบไม้ร่วงกำลังจะมาถึงแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ”

หยู่เหวินเห้าตอบ “อ๋อ” ไปเพียงคำเดียว “ไป ที่คลังงั้นสิ ไม่มีอะไรแล้ว เจ้ากลับไปเถอะ”

ทังหยางไม่กล้าที่จะอยู่ต่อ และใช้โอกาสในตอนที่สวีอีคนโง่เขลายังไม่กลับ รีบออกทันที

หยู่เหวินเห้าเรียกฉี่หลอเข้ามา พร้อมกับไถ่ถาม : “พระชายากลับมาแล้วหรือยัง?”

“เรียนท่านอ๋อง พระชายาเสด็จกลับมาแล้วเจ้าค่ะ ประทับอยู่ที่หอเฟิ่งหยีเจ้าค่ะ”

“กลับมาแล้ว?กลับมาตั้งแต่เมื่อใดกัน?”

ฉี่หลอตอบกลับอย่างรอบคอบ : “คาดว่าน่าจะเพิ่มกลับมาได้ไม่นานเจ้าค่ะ”

หยู่เหวินเห้าบอกให้นางออกไป “เข้าใจแล้ว เจ้าออกไปเถอะ”

ฉี่หลอถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหันหลังออกไป ช่วงนี้ท่านอ๋องช่างเอาแน่เอานอนไม่ได้เลย

หยู่เหวินเห้านั่งลงดื่มชาต่อ แต่ใจกลับไม่สงบลงสักที

จะไปหอเฟิ่งหยีดีหรือไม่?ไปหรือไม่ไป?ไปหรือไม่ไป?ไปหรือไม่ไป?

แล้วเขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปด้านนอกทันที ฉี่หลอที่ยืนอยู่ด้านจึงรีบสอบถามทันที : “ท่านอ๋องจะไปแห่งใดเจ้าคะ?”

“ข้าทานอาหารเยอะแล้ว อยากจะไปเดินเล่นที่ลานเพื่อย่อยอาหารที่สวนเสียหน่อย” หยู่เหวินเห้าเดินไปโดยไม่หันกลับมาด้วยซ้ำ

ฉี่หลอถึงกับตะลึง ย่อยอาหาร?แต่ท่านอ๋องยังไม่ได้ทานอาหารเลยแม้แต่น้อยนี่เจ้าคะ

หยู่เหวินเห้าหลังจากที่อยู่ตรงลานได้สักพัก สุดท้ายก็ตัดสินใจไปยังหอเฟิ่งหยี

หยวนชิงหลิงที่กำลังนั่งอ่านหนังอยู่ใต้แสงไฟ ลู่หยาก็เดินเข้ามารายงาน “พระชายา ท่านอ๋องมาเข้าพบเจ้าค่ะ”

หยวนชิงหลิงวางหนังสือลงแล้วเดินตามลู่หยาเดินออกไป

หยู่เหวินเห้าที่กำลังเดินเข้ามาถึงหน้าลาน โดยมีตอเป่ามาอยู่รับหน้า

เมื่อเห็นหยวนชิงหลิงออกมา หยู่เหวินเห้าจึงกล่าวขึ้นมา : “เจ้ารีบเอามันออกไปเดี๋ยวนี้”

หยวนชิงหลิงพูดกับตอเป่า : “ไปเล่นเสีย อย่าเสียมารยาทกับท่านอ๋อง”

จากนั้นตอเป่าจึงสะบัดหางเดินออกไป

หยู่เหวินเห้าก้าวเท้ายาวเดินเข้าไป แต่หยวนชิงหลิงกลับโน้มตัวลง “ถวายบังคมท่านอ๋อง！”

หยู่เหวินเห้ามองไปยังนางแล้วถามด้วยความประหลาดใจ : “วันนี้เกิดเรื่องอันใดขึ้น?เหตุใดถึงได้มีมารยาทขึ้นมาเล่า?ก่อนหน้านี้ไม่เคยเห็นเจ้าจะมีมารยาทเช่นนี้เลย”

หยวนชิงหลิงตอบกลับอย่างนิ่งเฉย : “ก่อนหน้านี้นับว่าเป็นความผิดของข้า ท่านอ๋องโปรดอภัย”

หยู่เหวินเห้าชักสีหน้า พลางยื่นมือออกไปหวังประคองหน้าของนาง “เป็นอันใดไป?”

หยวนชิงหลิงก้าวถอยหลังออกไป เพื่อเลี่ยงมือของเขา ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเช่นเดิม “ไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ”

มือของหยู่เหวินเห้าค้างอยู่ตรงนั้นอย่างว่างเปล่าด้วยความตกตะลึง ก่อนที่เขาจะค่อยๆลดมือลงมา พลางจ้องมองไป

“ข้าทำผิดต่อเจ้าแล้วหรือ?”

หยวนชิงหลิงส่ายหน้าอย่างไม่กล้ามองไปยังเขา “มิกล้าเจ้าค่ะ ข้าเพียงคิดว่าระหว่างข้าและท่านอ๋อง ควรที่จะให้ความสำคัญเรื่องมารยาทจะดีกว่าเท่านั้น”