บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1001

หยู่เหวินเห้าครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เอ่ยขึ้นว่า “พี่สี่แผนการลึกล้ำ ฝีมือโหดเหี้ยม แต่ถ้าพูดถึงความสามารถในการบริหารประเทศ กลับเอาชนะคนอื่นๆได้ น้องหกนั้นมีความสามารถที่ซ่อนอยู่ แต่ก่อนหน้านี้ได้ถูกโรคร้ายรุมเร้าทำให้เสียเวลา ถ้าหากสามารถฝึกฝนอีกสักหน่อย เมื่อได้รับการฝึกฝนจนถึงที่สุดแล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะสำเร็จก็ได้ ส่วนน้องเก้า ตอนนี้ดูแล้วยังไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก”

เขามองหยวนชิงหลิง สายตามีแววกังวลอยู่บ้างเล็กน้อย “เจ้าจะเห็นด้วยกับความคิดนี้ของข้าหรือไม่”

“การตัดสินใจของท่าน ข้าล้วนเห็นด้วย”หยวนชิงหลิงนั้นเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง เห็นด้วยที่สุด

“แต่ว่าเดิมทีเจ้าสามารถเป็นฮองเฮา ฮองเฮาหยวนซึ่งเป็นมารดาของคนทั้งแผ่นดินเชียวนะ”เขาผ่อนลมหายใจหนึ่งเฮือก ดวงตาตื้นตัน

หยวนชิงหลิงอิงแอบอยู่ข้างกายเขา ริมฝีปากโค้งขึ้น “เมื่อเทียบกับการเป็นฮองเฮาแล้ว ข้าหวังมากกว่าว่าจะได้ทำหน้าที่เป็นภรรยาและแม่อย่างสุดความสามารถ”

หยู่เหวินเห้าโอบนางเอาไว้ในอ้อมอก “เป็นกำลังใจให้กันและกัน”

สองคนนอนลงไป หยู่เหวินเห้ามองไปรอบๆห้อง ในห้องนั้นตกแต่งเรียบง่ายมาก โต๊ะหนังสือ ชั้นวางหนังสือ คอมพิวเตอร์ เสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้าเขาเคยดูหมดแล้ว ล้วนเป็นเสื้อผ้าของที่นี่ บนหัวเตียงยังมีรูปถ่ายของนาง

ที่นี่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของนาง ทันใดนั้นเขาก็พูดขึ้นว่า “ถ้าหากมีวันหนึ่ง หาคนที่จะมารับช่วงต่อได้แล้ว พวกเรากลับมาใช้ชีวิตที่นี่”

“จริงหรือ”หยวนชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองเขา รู้สึกตื่นเต้นอยู่บ้าง “ท่านยินดีจริงหรือ”

“เจ้าอยู่ที่นี่มีความสุขมาก สิ่งที่ทำให้เจ้ามีความสุขข้าล้วนพยายามจะทำให้”หยู่เหวินเห้าหอมที่หน้าผากของนางหนึ่งที สายตาเต็มไปด้วยความรัก

หยวนชิงหลิงโอบกอดลำคอของเขาเอาไว้ จูบคืนเขาอย่างหนักหน่วงทีหนึ่ง แม้จะรู้ว่าความฝันนี้ยังอีกยาวไกล แต่เขามีน้ำใจในส่วนนี้ ช่างทำให้นางรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่ง

ทุกคนต่างก็มีพื้นที่ปลอดภัยของตัวเอง เขาอยู่ที่มีความไม่คุ้นชินมากมาย และไม่มีสถานะที่สูงศักดิ์ ได้แต่เป็นประชาชนคนธรรมดาเท่านั้น แต่ยินดีจะเดินทางมาใช้ชีวิตและปักหลักอยู่ที่นี่อย่างคนธรรมดาในห้วงเวลานี้เพื่อนาง น้ำใจนี้ทำให้นางรู้สึกซาบซึ้งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ในใจของหยู่เหวินเห้านั้นมีการคิดและชั่งน้ำหนัก ที่นั่นไม่ว่าอย่างไรก็อยู่ในศูนย์กลางของอำนาจ ขอเพียงมีความเป็นไปได้ว่าจะเกิดเรื่องที่เขาเป็นกังวลอยู่แม้เพียงน้อยนิด เขาก็ต้องป้องกันและกำจัดให้หมดสิ้น

ถ้าหากลูกๆกลับมาที่นี่ พวกเขาสามารถเรียนรู้สิ่งที่เป็นประโยชน์ เช่นการเป็นดอกเตอร์เหมือนยายหยวน ทำคุณประโยชน์ให้ประชาชน ย่อมดีกว่าการต้องพัวพันอยู่กับอำนาจ

ความปรารถนาในอำนาจทำให้คนดูโหดเหี้ยมน่ากลัว

“เมื่อคืนเจ้าพูดคุยกับท่านแม่ยายทั้งคืน คุยกันเรื่องอะไรบ้าง”หยู่เหวินเห้าใช้ริมฝีปากของเขาแนบไปที่ระหว่างแก้มและใบหูของนาง ถามขึ้น

“พูดถึงเรื่องทั้งหมดของข้าตอนที่อยู่เป่ยถัง นางอยากรู้เรื่องเป่ยถังมาก”

“ก็หวังว่าพวกเขาจะได้ไปสักครั้ง ถ้าหากไปได้ ข้าจะต้อนรับขับสู้อย่างดี จะไม่ให้พวกเขารู้สึกไม่สบาย ไม่คุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย หวังว่าพวกเขาจะได้เห็นสถานที่ที่เจ้าใช้ชีวิตกับตาตนเอง สามารถอยู่ด้วยกันนานสักหน่อย สามารถพูดคุยในสิ่งที่ยังพูดไม่หมดในการพบกันอย่างกะทันหันในครั้งนี้ ”หยู่เหวินเห้าพูด

หยวนชิงหลิงไหนเลยจะไม่คิด ถ้าหากไขความลับของทะเลสาบจิ้งได้ ความฝันนี้ก็คงจะไม่ไกลเกินไปจริงๆ

ทั้งสองกอดกันนอนหลับ เสียงลมหายใจของลูกๆส่งผ่านมา นี่เป็นการใช้ชีวิตอย่างสงบสุขทั้งชีวิตในยุคนี้

เช้าของวันรุ่งขึ้น เดิมทีคิดว่าจะพาหยู่เหวินเห้าไปเปิดหูเปิดตากับวัฒนธรรมติ่มซำของที่นี่ กินของว่างในยุคสมัยนี้ แต่ว่าสถานที่แห่งนั้นคึกคักเกินไป ไม่อยากเสียเวลาที่จะได้นั่งพูดคุยกัน

ฉะนั้นจึงได้ให้พี่ชายจองของหยวนชิงหลิงออกไปซื้อของว่างกลับมา พี่ชายของหยวนชิงหลิงยังรวดไปรับฟางหวูมาด้วย บอกว่าประเดี๋ยวจะถ่ายรูปครอบครัว ให้ฟางหวูช่วยถ่ายรูป

ก่อนหน้านี้ไทเฮาเคยบอกว่า เมื่อใกล้ถึงเวลาก่อนจะกลับสองชั่วยาม สายเชือกเตาปาจะปรากฏขึ้น แต่ดีที่ตอนนี้สายเชือกเตาปายังไม่ปรากฏออกมา หรือพูดอีกอย่าง ภายในเวลาสองชั่วยามนี้ยังสามารถคุยกันดีๆ และกินข้าวร่วมกันได้

ผ่านไปเช่นนี้สามวัน ช่างฉุกละหุกมาก วันที่มีเวลาอยู่ด้วยกันทั้งวันจริงๆมีแค่เมื่อวานเท่านั้น

หยู่เหวินเห้าพยายามอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้บรรยากาศดูเศร้าใจเกินไป ชมของว่างของที่นี่ไม่ขาดปาก เขารู้สึกอร่อยจริงๆ ในเป่ยถังก็มีของว่างมากมาย แต่ว่าเทียบกับของที่นี่ไม่ได้เลย

และค้นพบว่าชีวิตของที่นี่นั้นสะดวกสบายมาก อยากจะรู้อะไรก็ตาม แค่เปิดมือถือขึ้นมาก็ได้แล้ว ยังสามารถใช้มือถือในการซื้อของและพูดคุยกัน เหล่านี้เขาไม่เคยแม้แต่จะคิดมาก่อน ช่างเป็นเรื่องที่มีแต่เทพยดาเท่านั้นที่จะทำได้