บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1002

หยวนชิงหลิงถามฟางหวู “ตอนนี้ไม่มีสมองที่ควบคุมเด็กคนนี้แล้ว เขาสามารถนอนได้นานขนาดนี้เชียวหรือ”

ฟางหวูพูดว่า “ไม่ต่างจากคุณตอนนั้นสักเท่าไหร่ แต่ก็มีที่แตกต่างกันอยู่บ้าง เขามีความคิดที่หลงเหลืออยู่ นี่เป็นความดีความชอบของซาลาเปา”

“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง”หยวนชิงหลิงพยักหน้า มองซาลาเปาแวบหนึ่ง ซาลาเปานั้นฉีกปากยิ้มกว้างให้นางอย่างจงใจ

ตั้งแต่ลูกฝาแฝดทั้งสองคนเกิดมา ความรู้สึกถึงการมีตัวตนของพวกเด็กๆถูกชะล้างจนติดลบ อัดอั้นตันใจมาเป็นเวลานานแล้ว

กินอาหารเช้าเสร็จแล้ว ก็ถ่ายรูปครอบครัว พี่ชายของหยวนชิงหลิงรีบออกไปล้างรูปทันที ด้านล่างตึกมีร้านอยู่ ยี่สิบนาทีก็สามารถล้างรูปออกมาได้แล้ว

อาลัยอาวรณ์ก่อนจะจากกัน ย่อมมีคำพูดมากมายที่พูดไม่หมด แต่ว่า คุณแม่ของหยวนชิงหลิงไม่ได้แสดงออกให้เห็นว่าเสียดาย แต่กลับยิ้มตลอดเวลาที่พูดคุยกับหยวนชิงหลิง สิ่งที่พูดล้วนเป็นความปรารถนาที่สวยงาม ตัวอย่างเช่นการมาครั้งหน้า จัดพิธีแต่งงานเล็กๆ ทำสิ่งที่ค้างคาใจของทุกคนให้กระจ่าง

แม้ว่าครั้งหน้าจะเป็นเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และไม่รู้ว่าจะสามารถมีจริงหรือไม่ แต่ว่าทุกคนต่างก็พูดราวกับเป็นเรื่องใหญ่ กระทั่งคุณแม่ยังเข้าเว็บไปหาภาพถ่ายแต่งงานมาให้พวกเขาดู

หยู่เหวินเห้าเห็นชุดแต่งงาน ก็รู้สึกตกตะลึงในความสวยงาม แต่ก็ไม่เข้าใจ“ทำไมแต่งงานต้องใส่ชุดสีขาว การแต่งงานไม่ได้ใส่ชุดสีแดงหรอกหรือ ”

“สีแดงก็มี ใส่กี่เพ้าหรือไม่ก็ชุดกระโปรง”คุณแม่ของหยวนชิงหลิงก็รีบค้นหารูปชุดกี่เพ้าสีแดง ยื่นให้ลูกเขย “แบบนี้เหมาะสมหรือไม่”

“นี่มันก็ดูสวยดี แต่ขับเน้นสัดส่วนรูปร่างออกมาจนหมด ให้คนอื่นดูจนเสียเปรียบแล้ว”หยู่เหวินเห้ายังคงไม่ค่อยพอใจนัก เลื่อนลงไปด้านล่าง เห็นชุดกระโปรง “แบบนี้ใช้ได้ แบบนี้กับของพวกเรานั้นแตกต่างกันไม่มาก”

“นี่เป็นชุดพิธีการที่ใส่ตอนคารวะเหล้า หลิงเอ๋อลูกชอบชุดแต่งงานหรือเปล่า ใส่ชุดแต่งงานก็สวยดี ”คุณแม่ของหยวนชิงหลิงมองหยวนชิงหลิงและถามขึ้น

หยวนชิงหลิงเขยิบเข้ามาดูพร้อมกับพวกเขา “ชุดแต่งงานก็ดี เจ้าห้าใส่ชุดสูท ชุดแต่งงานสีขาวสูทสีขาว เข้ากันดีมาก”

ความคิดของหยู่เหวินเห้ายังโบราณอยู่บ้าง “แต่งงานใส่ชุดสีแดงจะดีกว่า ชุดสูทนั้นมีสีแดงหรือไม่”

“สูทสีแดงหรือ เชยมาก”ศาสตราจารย์หยวนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา เขาดูหยู่เหวินเห้าเหมือนจะสนใจเรื่องพิธีการแต่งงานมาก

“พวกท่านอยากจะจัดงานจริงหรือ“

หยู่เหวินเห้าเอ่ยโดยไม่เงยหน้าขึ้นมาว่า “อยากจัด ข้าอยากจะจัดงานมาตลอด เคยบอกกับยายหยวนแล้ว แต่นางบอกว่ายุ่งยาก นี่ก็เป็นความปรารถนาของข้าเช่นกัน”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีมาก รอให้พวกท่านกลับมาครั้งหน้า ต้องได้จัดงานแน่นอน”ศาสตราจารย์หยวนดีใจมาก เดิมคิดว่าตัวเองบังคับพวกลูกๆ ไหนเลยจะรู้ว่าลูกเขยอยากจะจัดจริงๆ เช่นนั้นก็ไม่เหมือนกัน คุ้มค่าที่จะรอคอยจริงๆ จึงเขยิบเข้าไปดูพร้อมกับพวกเขา

หยวนชิงหลิงถอยหลังออกมา มองดูพวกเขาสามคนที่มุงดูชุดแต่งงาน ในหัวใจมีความรู้สึกเศร้าเสียใจที่ต้องจากลาเอ่อล้นขึ้นมา แต่นางก็อดทนเอาไว้อย่างสุดกำลัง หวังว่าภาพการจากลาที่เหลืออยู่ในความทรงจำนั้นจะเป็นภาพที่สวยงาม แต่ไม่ใช่ภาพของน้ำตาและการร้องไห้

พี่ชายของหยวนชิงหลิงเอารูปถ่ายกลับมา เขาล้างมาหลายใบ หลายรูปทรง ให้หยวนชิงหลิงนำกลับไปด้วยทั้งหมด

หยวนชิงหลิงดู แต่กลับรู้สึกเสียดายอยู่บ้าง “ในรูปถ่ายครอบครัวไม่มีคุณย่า ถ้าฉันเอากลับไปให้คุณย่าดูละก็ คุณย่าต้องรู้สึกเศร้าใจแน่ๆ”

พี่ชายยิ้มและเอารูปถ่ายอีกใบหนึ่งออกมา “ดูนี่”

หยวนชิงหลิงรับไป และเห็นเขาแต่งรูปของคุณย่าไว้ข้างหน้า ยังมีการแต่งรูปเก้าอี้สำนักงานตัวใหญ่ คุณย่านั่งอยู่บนเก้าอี้สำนักงาน รอยยิ้มเปี่ยมไปด้วยความเมตตาและอ่อนโยน

“รูปนี้ฉันก็เอา ประเดี๋ยวพี่ค่อยไปล้างใหม่อีกใบ”หยวนชิงหลิงราวกับได้ของล้ำค่า ถึงตอนนั้นเอากลับไปให้คุณย่าดู คุณย่าก็ไม่ต้องเศร้าใจแล้ว

“เอาไปซิ”พี่ชายของหยวนชิงหลิงเอารูปถ่ายออกมาจากกระเป๋าปึกใหญ่ “นี่เป็นรูปถ่ายตอนที่ไปเที่ยวกันเมื่อวาน เมื่อวานตอนหลับมาพี่ก็ให้พวกเขาล้างให้แล้ว รีบดูเร็วเข้า”

เขาแจกจ่ายให้ทุกคนคนละปึกใหญ่ ทุกคนต่างก็เวียนกันดู หยู่เหวินเห้ารู้สึกแปลกใหม่มาก ลักษณะท่าทางของตัวเองอยู่ในรูปถ่าย สีหน้าก็มองเห็นได้อย่างละเอียดชัดเจนมาก ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ

ในระหว่างที่กำลังดีใจสุดขีด สายเชือกเตาปาก็ปรากฏขึ้นมา หล่นอยู่บนพื้นห้อง