บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1010

และพูดถึงอ๋องเว่ยที่พาเหล่าทหารเดินทางจนกระทั่งมืด ยังไม่สามารถออกจากวงแหวนรอบนอกของเขตหมอผีได้ ระหว่างทางนอกจากจะเห็นงูแล้ว ยังมีแมลงมีพิษบางส่วนกระโดดไปมาบนพื้น รูปร่างคล้ายกับเห็บสุนัขมาก

แต่ว่าตัวใหญ่กว่าเห็บมาก มีขนาดเท่ากับนิ้วเท้า เพราะมีแม่นมฉินคอยตักเตือนอยู่ ไม่สามารถสัมผัสแมลงมีพิษเหล่านี้ได้ ฉะนั้นจึงไม่ได้มีอุบัติเหตุอะไรเกิดขึ้น

กำลังจะเข้าสู่วงแหวนพิภพของเขตหมอผีแล้ว แต่ว่า ท้องฟ้าได้มืดครื้มลง ไม่สามารถเข้าไปได้อีก ฉะนั้นอ๋องเว่ยจึงมีคำสั่ง ให้ตั้งค่ายพักแรมกันที่เดิมหนึ่งคืน วันรุ่งขึ้นค่อยเข้าไปกันแต่เช้า

ส่วนด้านนอกของเขตหมอผี เสี้ยวหงเฉิงและลู่หยวนกำลังตั้งค่ายที่พัก ส่งคนไปลาดตระเวนดูลาดเลาว่ามีทางเข้าภูเขาทางอื่นหรือไม่ ต้องทำความเข้าใจกับรอบนอกของเขตหมอผีทั้งหมดให้ชัดเจน

เสี้ยวหงเฉิงทำงานค่อนข้างละเอียด นอกจากส่งคนไปทำความเข้าใจรอบนอกภูเขาแล้ว ยังส่งอีกสองคนกลับไปส่งจดหมาย

ระหว่างทางที่หยู่เหวินเห้าและจิ้งถิงกำลังพาคนเร่งเดินทางไปยังเจียงเป่ย ได้รับจดหมายจากนกพิราบสื่อสารของจิ่นหนิง บอกว่านางกับพระชายารัชทายาทก็เร่งเดินทางไปยังเจียงเป่ยเช่นกัน

หยู่เหวินเห้าได้ยินแล้ว ก็ร้อนใจขึ้นมา “นางมาทำอะไร นี่มันเหลวไหลชัดๆ นางไม่เป็นวรยุทธ ”

“อย่าร้อนใจไป พวกเรามีคนมากมายขนาดนี้จะปกป้องนางไม่ได้เชียวหรือ”จิ้งถิงกลับไม่รู้สึกเป็นห่วง และการมาของรัชทายาทก็ถือว่าเป็นเรื่องดี เพราะถ้ามีการเปิดศึกขึ้นมา หมายความว่าต้องมีการบาดเจ็บล้มตาย

ถ้าหากนางสามารถช่วยรักษาได้ทันท่วงที คาดว่าครั้งนี้พวกเขาออกเดินทางอย่างฉุกละหุก แล้วก็เป็นการเดินทัพด้วยการยืมทหารมาขบวนเล็กๆชั่วคราว ไม่แน่ว่าจะพาหมอทหารมาด้วย

หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่าเขาจากยายหยวนมา ยายหยวนก็จะทำการต่อต้าน ส่ายหัวถอนหายใจ “ไม่รู้จะทำอย่างไรกับนางจริงๆ เรื่องหนานเจียง สับสนวุ่นวายมานานมากแล้ว เพราะเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับสาวรับใช้ของนางหมันเอ๋อ นางจึงไม่ยินดีจะเอาตัวเองออกไปอยู่นอกเรื่อง ช่างเถอะ เหมือนที่เจ้าบอก ไม่แน่ว่าจะปกป้องนางไม่ได้”

จิ้งถิงดื่มน้ำไปหลายคำ พูดว่า “ถ้าเช่นนั้นพวกเราไปให้ถึงเจียงเป่ยก่อน ไปรอพวกนางที่เจียงเป่ย ค่อยเจ้าไปในเขตหมอผีพร้อมกัน ”

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “ได้ ออกเดินทางกัน”

ขบวนคนกลุ่มหนึ่งเดินทางต่อไปข้างหน้า

ไปถึงหนานเจียงก็พบเข้ากับคนที่เสี้ยวหงเฉิงส่งมา ได้รู้ว่าพวกเข้าได้เข้าไปจากทางเจียงเป่ยโดยตรง จึงให้พวกเขาไปรอจวิ้นจู่จิ่นหนิงกับหยวนชิงหลิง ถึงเวลาไปรวมตัวกันที่รอบนอกภูเขา

การเดินทางไกลที่ยากลำบากครั้งนี้ สำหรับหยวนชิงหลิงแล้วยากลำบากมาก เพิ่งจะคลอดสองฝาแฝดได้ไม่กี่เดือนเท่านั้น และใช้เวลาส่วนมากเดินทางอย่างเหน็ดเหนื่อยอยู่ข้างนอก

ด้วยเหตุนี้สุขภาพจึงนับว่าไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ โคลงเคลงอยู่บนหลังมากก็ลำบากมิน้อย แต่ตลอดทั้งทางนางก็ไม่เคยบ่นสักคำ จิ่นหนิงวิ่งเร็วแค่ไหน นางก็ควบม้าไล่ตามเร็วเท่านั้น แม้แต่จิ่นหนิงยังบอกว่านางยอดเยี่ยมมาก

ขณะที่ใกล้จะไปถึงหนานเจียงแล้ว ก็พบเข้ากับคนที่เสี้ยวหงเฉิงส่งมา รู้ว่าพวกหยู่เหวินเห้าจะรออยู่ที่รอบนอกของเขตหมอผี พวกนางก็วางใจ ตามทั้งสองคนเดินทางต่อไปข้างหน้า และนับว่าเป็นการนำทางด้วย

และกองทัพใหญ่ที่อยู่ข้างหน้าหลังจากมีการจัดระเบียบแล้ว เก็บข้าวของเริ่มเดินทางเข้าสู่วงแหวนพิภพในเขตหมอผี

เข้าสู่วงแหวนพิภพ ก็เห็นได้ทันทีว่าไม่เหมือนกับวงแหวนรอบนอก ที่นี่เป็นแหล่งหินประหลาด ต้นไม้มีไม่มาก และล้วนต้นเล็กเตี้ย เห็นต้นไม้ใหญ่บ้างเป็นบางครั้ง กิ่งก้านและใบไม้ไม่ได้ดกหนามาก ขึ้นเขาไปส่วนมากเป็นที่โล่งเตียน แม้แต่หญ้าก็ไม่ขึ้น ทำให้คนรู้สึกว่าที่นี่มีพลังแห่งความตายหนักอึ้ง

เมฆหมอกในวงแหวนพิภพหนาทึบมาก ระยะที่สายตามองเห็นได้อยู่ในระยะแปดเก้าจั้งเท่านั้น ไร้ลม ที่เวิ้งว้างเช่นนี้ทำให้คนรู้สึกราวกับจะหายใจไม่ออกอย่างไรอย่างนั้น

อ๋องอันหอบหายใจหลายเฮือก เอ่ยอย่างประหลาดใจว่า “ตามหลักแล้วที่นี่ก็ไม่ใช่ภูเขาสูงชันอะไร ทำไมจึงหายใจไม่ออกนะ”

“เป็นไปได้ว่า เมฆหมอกนี้มีพิษ ”สวีอีก็รู้สึกหายใจลำบากอยู่บ้าง

อ๋องเว่ยมองไปยังแม่นมฉินที่นำทางอยู่ข้างหน้าแวบหนึ่ง วิ่งตามไปถามขึ้นว่า “เมฆหมอกนี้มีพิษหรือไม่”

แม่นมฉินหันหน้ากลับมา ก็ไม่พบว่าผิดปกติอะไร ยังคงหายใจได้อย่างสงบ นางเอ่ยขึ้นว่า “ตอนนี้พวกเราอยู่ในวงแหวนพิภพ วงแหวนพิภพที่ว่านี้ ถูกโอบล้อมไปด้วยภูเขาสูงใหญ่หลายลูก เขตหมอผีมองดูจากภายนอกเป็นภูเขาใหญ่ลูกหนึ่ง

แต่ว่าที่จริงแล้วมีความคดเคี้ยวลดเลี้ยวมาก มีภูเขาอยู่สิบกว่าลูก วงแหวนพิภพถูกล้อมรอบไปด้วยภูเขาใหญ่หลายลูก ฉะนั้นจึงรู้สึกได้ว่าค่อนข้างอึดอัด ท่านอ๋อง ต้องเตือนทุกคนประโยคหนึ่ง

ถ้าหากรู้สึกหายใจลำบาก และไม่สามารถเดินต่อไปได้ จำเป็นต้องจัดระเบียบกันที่เดิม ไม่เช่นนั้นถ้าหากหายใจไม่ได้เป็นเวลานานๆจะทำให้เกิดภาพหลอน จะทำให้ตกขบวนหลงทางได้ ชาตินี้อย่าได้คิดว่าจะเดินออกไปได้”