บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1014

แต่ท่านชายหงเย่เงียบไปสักพัก แล้วก็พูดขึ้นว่า “แต่ ไม่ควรไม่คิดถึงความเป็นไปได้ที่พวกเขาเข้าไปในแดนหลงหาย เข้าไปในแดนหลงหายของวงแหวนพิภพ หากไม่มีใครบอก พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองอยู่ในแดนหลงหาย จะเดินต่อไปข้างหน้าอยู่เรื่อยๆ แต่เป็นการเดินวนอยู่ตลอด”

ท่านชายหงเย่พูดเช่นนี้ ทำให้ในใจทุกคนต่างก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

ความหมายของท่านชายหงเย่ก็คือ หากพวกเขาอยู่ในแดนหลงหายของวงแหวนพิภพ หากไม่เข้าไปพาพวกเขาออกมา ก็จะไม่สามารถออกมาได้ตลอดไป

ท่านชายหงเย่ได้ยินว่าพวกเขาจะเข้าไปในแดนหลงหาย ก็นิ่งอึ้งไป พร้อมพูดขึ้นอย่างไม่คาดคิดว่า “พวกเจ้าเข้าไป มีความเป็นไปได้อย่างมากที่จะออกมาไม่ได้ตลอดไป พวกเจ้าบ้าไปแล้วหรือ? ที่จะไปตายร่วมกับพวกเขา? ข้าจะไม่บ้าไปกับพวกเจ้า”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่ต้องเข้าไปในแดนหลงหายกับพวกเรา เพียงแค่นำทางพวกเรา เหมือนอย่างที่เจ้าพูดนั้น พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองอยู่ในแดนหลงหาย ต้องมีคนไปเตือนพวกเขา”

“เตือนแล้วก็จะสามารถออกมาได้หรือ? อย่ามองโลกในแง่ดีขนาดนั้น ข้าบอกแล้ว ข้ามาเพื่อห้ามไม่ให้เจ้าไปตาย ข้าไม่มีทางพาเจ้าเขาไป” ท่านชายหงเย่พูดขึ้นอย่างเฉยเมย

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า “นางไม่เข้าไป ข้าเข้าไป เจ้าพาเข้าไปได้ไหม?”

ท่านชายหงเย่มองดูเขา พร้อมพูดขึ้นด้วยท่าทีไม่เข้าใจว่า “ทำไมต้องเสียสละ?”

“พวกเขาเป็นพี่น้องของข้า ข้าจะต้องไปพาพวกเขาออกมา” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างหนักแน่น

“เสียสละตนเอง?” ท่านชายหงเย่ยิ่งไม่เข้าใจ พี่น้องแล้วยังไง? เข้าไปแล้ว นั่นก็คือตายอย่างเดียว

หยู่เหวินเห้าพาท่านชายหงเย่ไปอีกด้าน งั้นก็ยกมือประสานทำความเคารพเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านชาย ถือว่าข้าติดหนี้บุญคุณเจ้า หากข้าเข้าไปแล้วออกมาไม่ได้ ขอร้องให้เจ้าช่วยพาพวกเขาไปจากเจียงเป่ย หยู่เหวินเห้าขอขอบพระคุณอย่างยิ่ง”

ท่านชายหงเย่พูดขึ้นว่า “เจ้ากำลังเดินหาความตาย”

“ใช่ ขอท่านชายช่วยด้วย” หยู่เหวินเห้าไม่พูดอธิบายอะไรมาก เพียงขอร้องอย่างเดียว

ท่านชายหงเย่หัวเราะเยาะพร้อมพูดขึ้นว่า “นี่คือสัจจะและความชอบธรรมที่พวกเจ้าพูดถึงหรือ? สำหรับข้ากลับเป็นการกระทำที่โง่เขลาอย่างมาก ข้าสามารถพาเจ้าเข้าไปได้ แต่เจ้าจะต้องคิดให้ดี”

“คิดดีแล้ว” แววตาหยู่เหวินเห้ายังคงมุ่งมั่น ถึงแม้ท่านชายหงเย่จะพูดจาเต็มไปด้วยความประชดประชัน

ท่านชายหงเย่จ้องมองดูเขาสักพัก พร้อมค่อยๆพูดขึ้นว่า “ได้ ข้าพาเจ้าเข้าไป”

หยู่เหวินเห้าจะไป จิ้งถิงกับหยวนชิงหลิงก็จะตามไป จิ้งถิงไป จิ่นหนิงก็ไม่ไปไม่ได้แน่ พวกเขาสี่คนไป เสี้ยวหงเฉิงกับลู่หยวนก็จะตามไป

ท่านชายหงเย่ไม่เคยเห็นคนที่โง่เขลาได้ขนาดนี้ คนกลุ่มหนึ่งที่พร้อมจะไปตาย โง่เขลาขนาดไหน?

หงเย่มีข้อแม้เพียงข้อเดียว คนอื่นใครก็สามารถไปได้ แต่หยวนชิงหลิงไปไม่ได้ เพื่อให้ท่านชายหงเย่พาพวกเขาไป หยวนชิงหลิงจึงตกลง หยู่เหวินเห้าก็หวังเช่นนี้อยู่แล้ว เขาไม่อยากให้หยวนชิงหลิงเข้าไปเสียงอันตราย

ท่านชายหงเย่ส่ายหัวหัวเราะเยาะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่เข้าใจจริงๆว่าเพื่ออะไร? คุ้มค่าหรือ?”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “บางครั้งพวกเราจะคิดถึงความคุ้มค่าหรือไม่คุ้มค่า แต่มีบางครั้ง ก็ไม่จำเป็นต้องคิด”

ภายใต้การนำทางของท่านชายหงเย่ มุ่งหน้าไปยังแดนหลงหาย

ค่อยๆมุ่งหน้าไป จนเข้าใกล้แดนหลงหาย ท่านชายหงเย่เด็ดใบไม้ข้างทางมาหนึ่งใบ ยื่นให้กับหยู่เหวินเห้า พร้อมพูดขึ้นว่า “หลังจากเข้าไปแล้ว หากเจ้ารู้สึกว่าหมอกหนาแน่น ก็ให้มองใบไม้สีเขียวใบนี้ ไม่ต้องมองระยะไกล หากรู้สึกหายใจลำบาก ก็ให้มองใบไม้สีเขียวนี้ หมอกที่หนาแน่นพวกนั้นล้วนเป็นภาพหลวงตา หากเจ้าเข้าไปในภาพหลวงตา กลบังตาพวกนี้จะทำให้หายใจไม่ออก ขาดลมหายใจจนตาย”

คนที่จะเข้าไป ล้วนเด็ดใบไม้สีเขียวหนึ่งใบ หยวนชิงหลิงก็แอบเด็ดหนึ่งใบ แอบซ่อนไว้