บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1015

เมื่อเห็นพวกหยู่เหวินเห้าปรากฏ อ๋องอานแทบอยากร้องไห้ ภายใต้ความสิ้นหวัง ใครจะไปคิดว่าคนที่มาช่วยจะเป็นเขา?

มองตากับหยู่เหวินเห้สักพัก ต่างคนต่างพยักหัวเข้าใจกัน ปล่อยให้แม่นมฉินเล่าสถานการณ์ให้ฟัง พร้อมทั้งพาพวกเขามาหาขบวนใหญ่

องค์ชายรัชทายาทปรากฏตัวเหมือนดั่งเทพ เป็นแรงบันดาลใจให้กับพวกทหารขึ้นมาในทันใด ท่านชายหงเย่เห็นคนของพวกเขามากมาย ตกอยู่ในอาการสาหัส จึงเอาใบไม้สีเขียวในมือของตนส่งต่อให้กับแต่ละคน

จิ่นหนิงถามขึ้นว่า “ที่นี่ก็มีใบไม้สีเขียว ทำไมไม่สามารถเด็ดที่นี่ดู?”

“สิ่งที่เจ้าเห็นทุกอย่างที่นี่ ล้วนอาจจะไม่ใช่ความจริง เถาวัลย์ใบเขียวอาจเป็นงู หรือสิ่งของอันตรายอื่นๆ ก็เป็นได้ ดีที่พวกเขาไม่ได้แตะต้อง” ท่านชายหงเย่พูดขึ้น

แม่นมฉินพูดขึ้นว่า “ไม่แตะต้องสิ่งของทุกอย่าง เป็นคำสั่งที่ข้าห้ามทุกคนก่อนที่จะเข้ามาในหุบเขา”

จิ่นหนิงถามขึ้นว่า “ทำไมเมื่อมองดูใบไม้สีเขียวแล้วแล้วสามารถลดอาการประสาทหลอนได้?”

แม่นมฉินพูดอธิบายขึ้นว่า “สีเขียวเป็นสีแห่งความชอบธรรม ใบไม้เป็นสิ่งของในโลกแห่งความจริง แค่มองก็สามารถบรรเทาอาการประสาทหลอนได้ บรรเทาอาการหายใจลำบากที่เกิดจากอาการประสาทหลอน”

รู้หลักการเหตุผลนี้ แต่หลังจากที่รู้ว่าเข้ามาในแดนหลงหายแล้ว ก็ไม่สามารถหาใบไม้สีเขียวที่แท้จริงได้แล้ว

คนที่อยู่ในสถานการณ์หายใจลำบากมากมาย หยวนชิงหลิงนำกล่องยา นำสเปรย์ขยายหลอดลมออกมา พ่นให้กับทุกคน พูดตรงๆก็คือ ภาพลวงตานี้เกิดจากผลกระทบทางจิตใจ แต่ที่จริงแล้วจากจิตวิทยาส่งผลกระทบต่อสรีระวิทยา ดังนั้นการฉีดพ่นจึงสามารถบรรเทาอาการหายใจลำบากได้อย่างรวดเร็ว

ทหารที่ฆ่าตัวตายคนนั้น ตอนนั้นหลังจากพี่ห้ามเลือดไว้ได้แล้ว ก็ไม่มีวิธีอย่างอื่นรักษา เดิมทุกคนคิดว่าเขาตายแล้ว ไม่มีใครกล้าไปดูเขา เพียงแค่เฝ้าอยู่ด้านข้าง ไม่กล้ายื่นมือไปดูลมหายใจที่จมูกของเขา ไม่อยากประกาศถึงการตายของเขา กลัวจะเป็นการส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจของทหาร

หลังจากผ่านการตรวจแล้ว ยังมีลมหายใจอยู่ หยวนชิงหลิงรีบช่วยชีวิตเขา เป็นบาดแผลตรงท้อง ลำไส้ทะลุ ทำการผ่าตัดให้กับเขาภายใต้สภาพแวดล้อมเช่นนี้ ที่จริงก็เป็นการรอความตายอย่างหนึ่ง

โชคดีที่เขายังมีสติสัมปชัญญะ รู้ว่ามีคนมาช่วยแล้ว จิตแห่งการต่อสู้ก็แข็งแกร่งขึ้นมาในทันใด สามารถรอดชีวิตมาได้ การติดเชื้อหลังจากการผ่าตัดยังต้องเฝ้าระวังรอดู แต่ตอนนี้ถือว่าสามารถรักษาชีวิตไว้ได้แล้ว

คนที่ทุกคนคิดว่าตายแล้ว กลับมีชีวิตฟื้นขึ้นมา สภาพจิตใจของพวกทหารก็มั่นคงขึ้นมา

แต่การหาทางออกยังคงเป็นเรื่องที่ยาก หยู่เหวินเห้าส่งคนออกไปหลายกลุ่ม สุดท้ายสามารถทำได้เพียงกลับมาที่นี่ได้อย่างปลอดภัย กลับหาทางออกไม่เจอ

พูดอีกอย่างก็คือ ต่อให้มีคนมาช่วยแล้ว ก็ไม่สามารถออกจากสถานที่นี้ได้ อาหารก็เริ่มขาดแคลนแล้ว น้ำก็ขาดแล้ว ตอนนี้ยังต้องหาแหล่งน้ำถึงจะสามารถอยู่ต่อไปได้

แต่ในสถานการณ์ตอนนี้ ดีกว่าก่อนหน้านี้อย่างมากแล้ว อย่างน้อยก็สามารถบรรเทาอาการหายใจลำบากนี้ได้แล้ว

หยวนชิงหลิงพาแม่นมฉินไปอีกด้าน บอกกับแม่นมฉินอย่างมั่นใจว่า หมันเอ๋อถูกเลือดอาถรรพ์ และหยู่เหวิยเทียนอยู่กับนาง อันตรายอย่างมาก จะต้องรีบออกจากแดนหลงหายไปตามหาพวกเขา

แม่นมฉินได้ยินว่านางเอายาที่สามารถถอนเลือดอาถรรพ์มาด้วย จึงพูดขึ้นว่า “หากคาดเดาไม่ผิด ตอนนี้พวกเขาน่าจะมุ่งหน้าไปยังวงแหวนสวรรค์ น่าจะถึงสำนักหมอผีแล้ว ดังนั้นสิ่งที่พวกเราต้องทำตอนนี้ ก็คือจะต้องรีบหาทางออกไปจากที่นี่ คนเจียงเป่ยเกลียดชังคนของราชวงศ์อย่างมาก อ๋องชุนตกอยู่ในมือของพวกเขา ไม่สามารถมีชีวิตรอดได้อย่างแน่นอน แม้แต่จะตายดีก็กลัวว่าจะเป็นไปไม่ได้”

หยู่เหวินเห้ากับอ๋องเว่ยอ๋องอาน ยืนอยู่ห่างจากทั้งสองคนไม่ไกล แล้วฟังพวกนางคุยกัน คำพูดประโยคสุดท้ายของแม่นมฉิน ทำให้สีหน้าของทั้งสามคนพี่น้อง ต่างเปลี่ยนไปอย่างมาก