บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1016

อ๋องอานก็หงุดหงิดแล้ว กองทัพใหญ่ตามนางไปมาหกเจ็ดครั้งเหมือนคนโง่ ยังคงวนเวียนอยู่ที่นี่ จึงพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องเดินต่อแล้ว ยังไงก็เดินออกไปไม่ได้ ส่งคนไปตามหาทางออกต่อดีกว่า ตอนนี้ทุกคนออกมาเดินด้วยกัน ล้วนเหน็ดเหนื่อยแย่แล้ว”

หยู่เหวินเห้ากับอ๋องเว่ยกลับมองเห็นถึงความแตกต่าง อ๋องเว่ยยื่นมือ มองดูหลุมครั้งนี้ ไม่เห็นก้อนหินก้อนเล็กที่นางโยนก่อนหน้านี้ เขาพูดขึ้นว่า “ไม่ พวกเราไม่ได้เดินวน หกหลุมที่พวกเราเดินผ่าน ทุกหลวมดูแล้วคล้ายกัน แต่ความจริงแล้วไม่ใช่”

อ๋องอานมองดูหลุมนี้กลับเนินเขาตรงข้าม พร้อมพูดขึ้นอย่างสงสัยว่า “นี่ไม่เหมือนกันตรงไหน? ดูยังไงก็เหมือนกัน”

“ไม่เหมือน ไม่มีก้อนหินที่นางโยนก่อนหน้านี้”

อ๋องอานเห็นนางโยนก้อนหิน แต่เขามองเพียงแวบเดียว จึงพูดขึ้นว่า “ภายในหลุมเต็มไปด้วยหิน กองไว้ด้วยกันจนดูไม่ออก ใครสามารถพูดได้ว่าที่นางโยนลงไปไม่อยู่ข้างใน?”

หยู่เหวินเห้าส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “หินที่นางโยนลงไปล้วนโยนตรงด้านข้างตะใคร่น้ำข้างหลุม ในหลุมนี้ไม่มี เจ้าดูดีๆ”

อ๋องอานกระโดดลงไปดูหินในหลุม แล้วชั้นที่อยู่บนพื้นผิวนั่น ล้วนไม่มีตะไคร่น้ำ จึงพูดขึ้นว่า “งั้นก็เดินต่อไปข้างหน้าเถอะ”

อะโฉ่วคนนั้นก็ไม่พูดอะไร เดินตามอยู่ด้านหลังท่านชายหงเย่อย่างว่าง่าย เดินตามขบวนใหญ่มุ่งหน้าเดินต่อไป

แล้วเช่นนี้ เดินผ่านอีกหกหลุม ผ่านเนินเขาเล็กสุดท้าย ก็มองเห็นว่าแตกต่างไปจากเดิม เนินเขาเล็กนี้สูงกว่าเดิมนิดหน่อย มีตอห้าเสากระจัดกระจาย มีสี่เสาหันหน้าเข้าหากันเหมือนอักษรแปด มีหนึ่งเสาอยู่ตรงกลาง หากไม่มองตรงกลาง ก็เหมือนกับเป็นประตูบานหนึ่ง

เดินขึ้นเนินเขาเล็ก กลับมองไม่เห็นว่าด้านนอกคือสถานที่อะไร เหมือนเป็นความว่างเปล่า

แม่นมฉินวิ่งไปข้างหน้า พร้อมพูดขึ้นอย่างดีใจว่า “นี่คือทางออก ด้านนอกก็คือแดนวงแหวนพิภพ”

ทุกคนได้ยินเช่นนี้ ต่างก็ดีใจอย่างมาก อ๋องเว่ยพาขบวนใหญ่ออกไปก่อน เมื่อออกมาจากต้นไม้หลายต้นนี้ ความรู้สึกที่เห็นว่าด้านนอกว่างเปล่า หายไปในทันใด เมฆค่อยๆจางลง เป็นดอกไม้หลากสีสันทั่วภูเขา ดอกไม้สดใสทุกชนิดปลิวไปตามสายลมอยู่ตรงหน้า ดอกไม้พวกนี้บานอย่างประหลาด กลีบทับซ้อนกัน เหมือนดั่งน้ำวน

ในใจอ๋องเว่ยรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที นี่ก็คือแดนวงแหวนพิภพที่แม่นมฉินพูดถึง ความสดใสที่พูดถึงพวกนี้ น่าจะเป็นวัชพืชมีพิษที่นางพูดถึง เขาไม่เคยเห็นดอกไม้ชนิดนี้มาก่อน

พวกทหารต่างตื่นเต้นมาก ถือเป็นการรอดตายอย่างหวุดหวิด

อ๋องเว่ยหันกลับมาพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “โชคดีที่มีเจ้า แต่เจ้ารู้ทางออกได้อย่างไร?”

หยวนชิงหลิงเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก พร้อมยิ้มพูดขึ้นว่า “คำนวณไม่ยาก วิธีคำนวณค่ายกลพวกนี้ ข้าพอรู้อยู่บ้างพอดี”

“วิธีคำนวณแบบไหน?” อ๋องอานก็ถามขึ้น เขาไปสำรวจดูหลายครั้งแล้ว ก็ยังหาทางเดินออกมาไม่ได้ แค่คำนวณก็สามารถออกมาได้? เขาไม่อยากจะเชื่อ จึงถามหยวนชิงหลิงอธิบายให้ชัดเจน

หยวนชิงหลิงเห็นถึงความตั้งใจที่จะรู้ให้ได้ของเขา จึงพูดขึ้นว่า “ค่ายกลส่วนใหญ่วิวัฒนาการมาจากตำราหกสิบสี่เหลี่ยม เราต้องการออกไป ดังนั้นจึงหาทางออกตรงเส้นขาดตรงกลาง การคำนวณเลขฐานสองนั้นง่ายมาก แต่สัญลักษณ์นี้จะมีการเปลี่ยนแปลง ดังนั้นตอนที่คำนวณจึงค่อนข้างซับซ้อน แต่ดีที่มีตัวอย่างให้ศึกษา เส้นทางที่พวกเจ้าเคยเดินผ่านสุดท้ายแล้วล้วนกลับมาที่เดิม นั่นก็คือไปๆมาๆแล้วก็อยู่ที่เดิม ทิศตะวันตกคือแปดขีด ดังนั้นตรงเส้นขาดตรงกลางก็คือทิศตะวันตก จำนวนบวกของทิศตะวันตกคือหกส่วนหก แสดงว่าเป็นเขาวงกตที่เชื่อมต่อกัน ผิวเผินเขาวงกตไม่มีทางออก แต่ความจริงมีทางออกแอบซ่อนไว้ ทางออกก็คือข้างหกสองตัวนี้ หนึ่งหลุมเท่ากับประตูหนึ่งบาน ทั้งหมดมีสิบสองหลุม อักษรแปดสุดท้ายเป็นทางออกที่สามารถออกมาได้ ข้าพูดเช่นนี้ค่อนข้างง่าย ท่านอ๋องน่าจะเข้าใจ”