บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1018

หมาป่าหิมะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว อย่าว่าแต่หมันเอ๋อไม่ทันได้ตั้งตัว แม้แต่หมอพี่ทั้งสองคนต่างก็อึ้งนิ่งไป แต่ก็ได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว ฝ่ามือทั้งสี่โจมตีพร้อมกัน หมาป่าหิมะกระโดดขึ้น พลิ้วไหวตามลมโต้กลับหมอผี จนหมอผีเซไปข้างหลัง จุดเปลวไฟบนฝ่ามือหวังจะทำให้หมาป่าหิมะตกใจ กลับไม่รู้ว่า หมาป่าหิมะไม่ได้กลัวไฟ กลับกระโจนไปตรงคอของหมอผี ฝ่ามือของหมอผีตบลงบนหลังของหมาป่าหิมะ กลับถูกขนนุ่มระบายพลังออกมาอย่างประหลาด หมาป่าหิมะไม่เป็นอะไรเลยสักนิด

มีคนจำนวนมากวิ่งออกจากถ้ำมาพร้อมกับหอกในทันที หมาป่าหิมะไม่รอช้า หันกลับไปกัดเชือกที่มัดอยู่บนตัวหยู่เหวิยเทียน แกะเชือกให้กับเขา แล้วก็กัดเสื้อผ้าของหมันเอ๋อ พร้อมกระโดดลงไป

เดิมหยู่เหวิยเทียนอยากช่วยจิ้งเหอ แต่องครักษ์หมอผีมาถึงแล้ว เขาลังเลอยู่สักพักแล้วทำได้เพียงปล่อยวาง กระโดดลงไปข้างล่างพร้อมกับหมาป่าหิมะ

ใต้ถ้ำหมอผี เป็นเหวลึก หยู่เหวิยเทียนไม่รู้ กระโดดลงไป อยู่ในความว่างเปล่าเนิ่นนาน ตกใจจนคิดว่าตนเองกำลังจัดตกลงไปตาย กลับเห็นหมาป่าหิมะที่ไม่รู้ว่ากระโดดออกมาจากไหน รับตัวเขาไว้ พร้อมโดดลงข้างเหวลึกอย่างมั่นคง

เขาดีใจกระโดดกอดหมาป่าหิมะ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ามาได้อย่างไร? ใครพาเจ้ามา?”

หมาป่าหิมะส่งเสียงหอนพร้อมถอยหลังถูอุ้งเท้า ตาสีฟ้าจ้องมองเพื่อบ่งบอกว่าไม่ให้อุ้ม ชายกับชายไม่อุ้มสนิทสนมกันไม่รู้หรือ?

หยู่เหวิยเทียนจิ้มเบาๆบนหน้าผากของหมาป่าหิมะหลายที ค่อยปล่อยแล้วมองดูหมันเอ๋อที่อึ้งจนใจหายอยู่บนพื้น พร้อมพูดขึ้นอย่างผิดหวังว่า “เจ้าเป็นลูกสาวของอ๋องหนานเจียง ทำไมถึงยอมเป็นทาสหมอผี?”

หมันเอ๋อลุกขึ้นมา เสื้อผ้าของนางทุกหมาป่าหิมะกัดจนขาดหลุดลุ่ย เผยให้เห็นแขน นางเงยมองดูข้างบน จะขึ้นไป ก็สูงอย่างมาก ซึ่งเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

หยู่เหวิยเทียนพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ไม่ต้องคิดหนีแล้ว ตามข้าไป”

เขาลอกเปลือกไม้แล้วมัดมือของนางไว้ แล้วเดินไปตามลำธารพร้อมกับหมาป่าหิมะ หมันเอ๋อดิ้นรนอยู่สักพัก ดิ้นรนไม่หยุด จึงจำต้องตามเขาไปอย่างเศร้าสร้อย

จากนั้น เดินมาประมาณครึ่งชั่วโมงกว่า หมาป่าหิมะส่งเสียงร้องขึ้น กระโจนไปข้างหน้าอย่างกระฉับกระเฉง ก้าวกระโดดอยู่หลายครั้ง แล้วก็ลับหายไปอย่างรวดเร็ว

หยู่เหวิยเทียนตกใจ ตะโกนร้องขึ้นว่า “หมาป่าหิมะ หมาป่าหิมะ”

แต่หุบเขาเงียบสงัด ยังมีเงาร่างของหมาป่าหิมะเสียที่ไหน?

ส่วนหยวนชิงหลิงกับพวกจิ่นหนิง ติดตามขบวนใหญ่มุ่งตรงไปข้างหน้า กลับโดนซุ่มโจมตี คนเจียงเป่ยเตรียมรับมือไว้แต่แรกแล้ว มีคนมากมายโอบล้อมคนกว่าร้อยคน การเข่นฆ่าเริ่มต้นขึ้น หยวนชิงหลิงทำได้เพียงหลบไปข้างหลัง แต่คนของศัตรูมีจำนวนมาก นางถูกจับตัวไว้ จิ่นหนิงไปช่วยไว้ไม่ทัน ทันใดที่นางจะถูกคนของเจียงเป่ยฆ่า ในวินาทีนั้น หมาป่าหิมะมาช่วยไว้ หยวนชิงหลิงค่อยหลุดพ้นจากอันตราย

วินาทีที่หยวนชิงหลิงเห็นหมาป่าหิมะ แทบไม่อยากเชื่อ ตลอดทางล้วนไม่เห็น แล้วปรากฏตัวขึ้นมาอย่างกะทันหันได้อย่างไร?

หมาป่าหิมะเกาะขาของนางไว้ ส่ายหางอย่างคาดหวังรางวัล หยวนชิงหลิงเพิ่งรอดพ้นจากอันตราย ใจสั่นระรัว กอดหมาป่าหิมะไว้อย่างตื้นตัน

ส่วนขบวนทางด้านหน้า ก็ถูกซุ่มโจมตี ถูกฆ่าจนต้องล่าถอย สุดท้ายถอยกลับไปสู่พื้นราบ มารวมตัวกับจิ่นหนิงหยวนชิงหลิง ค่อยสามารถเอาชนะจากการถูกโจมตีที่นี่

อ๋องเว่ยได้รับบาดเจ็บตรงไหล่ เห็นว่าการโจมตีอย่างรุนแรงไม่ได้ ก็ร้อนใจอย่างมาก พูดขึ้นอย่างโมโหว่า “คิดไม่ถึงว่าคนเจียงเป่ย เตรียมการรับมือไว้แต่แรกแล้ว มีการซุ่มโจมตีและกับดักอยู่ทุกที่ ยิ่งไม่รู้ว่าจิ้งเหอถูกขังไว้ที่ไหน แล้วจะช่วยได้อย่างไร?”

“ไม่ต้องใจร้อน ยังไงก็ต้องมีวิธี” หยู่เหวินเห้ายกมือปราม เขามีประสบการณ์ในการทำศึกมาอย่างมากมาย ล่าถอยจากการถูกซุ่มโจมตีรอบด้านมาได้อย่างทุลักทุเล แต่ก็สามารถถอยออกมาได้อย่างปลอดภัย ศัตรูไม่ได้ไล่ตามมา แสดงว่าอีกฝ่ายมีกำลังคนไม่เพียงพอ ทำได้เพียงเตรียมรับมือไม่สามารถโจมตี ไม่เช่นนั้นคงตามมาฆ่าแต่แรกแล้ว

ทุกคนรวมตัวอยู่ด้วยกัน ปรึกษาวางแผนกลยุทธ์

หลังมือหยู่เหวินเห้ามีบาดแผล ปรากฏให้เห็นรอยเลือด จิ้งถิงเอาแขนเสื้อช่วยเช็ดให้กับเขา จากนั้นก็มองดูทุกคน พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเราไม่คุ้นเคยกับภูมิปะเทศ และก็ไม่รู้ตำแหน่งของการซุ่มโจมตี ดึงดันโจมตีไม่ได้ ต้องหาวิธีที่ฉลาดกว่า”

อ๋องอานพูดขึ้นว่า “ต้องใช้วิธีที่ฉลาดกว่าอยู่แล้ว แต่จะใช้วิธีที่ฉลาดอย่างไร? พวกเราไม่รู้ตำแหน่งการซุ่มโจมตีของคนอื่นด้วยซ้ำ และก็ยิ่งไม่คุ้นเคยภูมิประเทศ”