บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1020

หยวนชิงหลิงจิ่นหนิงอะซี่กับหมาป่าหิมะรออยู่ที่ราบหุบเขา เสียงการเข่นฆ่าดังก้องไปทั่วทั้งแดนหมอผี ต่อให้ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ด้วยตนเอง แต่ก็สามารถจินตนาการได้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้ดุเดือดแค่ไหน

หยวนชิงหลิงไม่เคยผ่านศึกสงครามมาก่อน ดังนั้นท่าที่ขอนางจึงค่อนข้างกระสับกระส่ายยิ่งกว่าพวกจิ่นหนิง หลายปีที่อยู่เป่ยถัง ทำให้นางตระหนักถึงข้อบกพร่องของตนเองอย่างที่สุด นางตัดสินใจหลังจากที่กลับไป จะต้องตั้งใจฝึกฝีมือการต่อสู้กับท่านชายสี่เป็นอย่างดี

อย่างน้อย ในสถานการณ์คับขันจะได้ไม่กลายเป็นตัวถ่วง

“องค์ชายรัชทายาทมาแล้ว” ในขณะที่สติของหยวนชิงหลิงไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ก็ได้ยินจิ่นหนิงร้องขึ้น เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นหยู่เหวินเห้า แบกคนคนหนึ่งวิ่งมา คนคนนั้นหมอบอยู่บนหลังของเขา ดูจากเสื้อเกาะแล้ว เหมือนจะเป็นอ๋องเว่ย

“หยวน” หยู่เหวินเห้ายังมาไม่ถึง ก็ร้องเรียกขึ้นด้วยเสียงเข้มว่า “เอากล่องยามา แขนขาดไปแล้ว”

ในใจหยวนชิงหลิงหนักอึ้ง รีบถอดเสื้อคลุมตัวนอกปูพื้นไว้ แล้วเอายาที่จำเป็นสำหรับรักษาบาดแผล ออกมาจากกล่องยา ทางด้านจิ่นหนิงและรีบดึงหญ้าแห้งกองบนพื้น แล้วก็ถอดเสื้อคลุมตัวนอกของตนเองออกมารองตรงหัว

หยู่เหวินเห้าวางอ๋องเว่ยลง อ๋องเว่ยสลบไปแล้ว สีหน้าขาวซีดอย่างน่ากลัว แขนขาดไปหนึ่งข้าง เลือดถูกห้ามไว้ได้ แต่บาดแผลที่ขาดยังซึมอยู่

“โอ้พระเจ้า รุนแรงขนาดนี้เลยหรือ?” หยวนชิงหลิงฟังดูเสียงเต้นของหัวใจ ช้าแผ่วเบาอย่างมาก ต้องทำการปั๊มหัวใจ

สายตาหยู่เหวินเห้าแดงก่ำ พร้อมพูดขึ้นว่า “เป็นอย่างไร? ช่วยได้ไหม? เสียเลือดไปมากแล้ว”

“ต้องให้เลือด” หยวนชิงหลิงพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำ

ยังดีที่เหลือคนอยู่ที่นี่ค่อนข้างเยอะ สามารถหาเลือดได้อย่างรวดเร็ว

สักพัก หมันเอ๋อกับจิ้งเหอก็มาถึง อะซี่เห็นจิ้งเหออ่อนแรงแทบล้มลง จึงรีบไปประคองไว้

จิ้งเหอหายใจหอบ สีหน้าก็ขาวซีดอย่างน่ากลัว ดวงตาทั้งคู่จ้องมองดูอ๋องเว่ยที่นอนอยู่บนพื้น น้ำตาร่วงไหลลง ถามขึ้นด้วยเสียงสั่นเทาว่า “เป็นอย่างไร? ช่วยได้ไหม?”

อะซี่พูดปลอบว่า “พี่หยวนบอกว่าช่วยได้ เจ้าวางใจ”

จิ้งเหอได้ยินเช่นนี้ แล้วค่อยนั่งลงบนพื้นอย่างอ่อนแรง น้ำตากลับทำอย่างไรก็ไม่สามารถหยุดได้

จิ่นหนิงเห็นอ๋องเว่ยในสภาพเช่นนี้ ในใจค่อนข้างเจ็บปวด เพราะจิ้งถิงก็แขนขาด ถึงแม้ตอนนี้จะต่อไว้ด้วยเครื่องกล แต่ตอนนั้นก็ทำให้นางตกใจอย่างที่สุด นางเข้าใจความรู้สึกของจิ้งเหอ ดังนั้นถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยแสดงการกระทำที่อบอุ่น แต่ก็ยังคงเดินไปยังข้างกายจิ้งเหอ จับมือของนางไว้เพื่อเป็นการปลอบโยน

ทันใดนั้น นางคิดถึงก่อนหน้านี้ไทเฮาเคยพูดถึงแขนของจิ้งถิง เคยพูดไว้ประโยคหนึ่ง จึงถามหยวนชิงหลิงว่า “แขนที่ขาดนี้สามารถต่อได้ใช่ไหม? ข้าเคยได้ยินไทเฮาพูด หากตอนที่เพิ่งขาด ยังไม่มีชิ้นเนื้อตาย สามารถที่จะต่อกลับมาเหมือนเดิมได้”

หยวนชิงหลิงเสียบสายน้ำเกลือ พร้อมพูดขึ้นว่า “หากสถานที่อุปกรณ์อำนวยสามารถทำได้ แต่ที่นี่ไม่สามารถทำได้ ไม่มีความพร้อมทางด้านนี้ ตอนนี้เสียเลือดมาก ระบบทางเดินหายใจล้มเหลว ตอนนี้ทำได้เพียงขอให้รักษาชีวิตไว้ได้"

ขอเพียงรักษาชีวิตไว้ได้ คำพูดนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ต่างเจ็บปวดทรมานขึ้นมาในทันใด จิ้งเหอนิ่งอึ้งไปสักพัก ค่อยๆคลานไปหาเขา น้ำตาไหลพร้อมพูดขึ้นอย่างขมขื่นว่า “จะมาช่วยข้าทำไม?”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “เขาชดใช้กรรม ต่อให้ต้องตาย ก็สุขสงบได้แล้ว”

จิ้งเหอเอามือปิดหน้า ร้องไห้เสียใจอย่างที่สุด

หลังจากอ๋องเว่ยได้เติมเลือดเสร็จ ก็ค่อยฟื้นขึ้นมา มองดูจิ้งเหอที่ร้องไห้จนตาบวม รอยยิ้มที่ขาวซีดปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ร้อง คนอย่างข้า ตายไปก็ไม่น่าเสียดาย”