บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1021

หยวนชิงหลิงดึงมือนาง พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ไม่ หมันเอ๋อ เจ้าฟังข้า เจ้าจะดำเนินการเองไม่ได้ แล้วเจ้าก็ไม่ได้ตัวคนเดียว เจ้าอยากแก้แค้น ทุกคนก็ต้องช่วยเจ้าอยู่แล้ว”

หมันเอ๋อแทบร้องไห้เป็นสายเลือด สูดลมหายใจเข้าลึก “พระชายา ท่านไม่รู้ จิตใจข้าน้อย ดวงตา สมอง จะไหม้เป็นไฟแล้ว ไฟกองนี้แผดเผาจนข้าน้อยอยู่ไม่เป็นสุขซักวินาที หากไม่แก้แค้น ข้าน้อยต้องตายตาไม่หลับเพคะ”

หยวนชิงหลิงเห็นนางเป็นเช่นนี้แล้วก็รู้สึกเศร้าใจนัก แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ให้นางไปไม่ได้ ดังนั้นจึงเรียกเจ้าห้ามา

เมื่อได้ฟังคำพูดของหมันเอ๋อ หยู่เหวินเห้าก็คิดแล้วเอ่ย “หมันเอ๋อ เจ้าอยากแก้แค้นข้าต้องช่วยเจ้าแน่ ข้าจะส่งคนกลับไปกับเจ้า ดึงกำลังที่หนานเจียงก่อน แต่เจ้าต้องจำไว้นะ การแก้แค้นที่ไม่มีความมั่นใจ ก็แค่ตายอย่างไร้ค่า เจ้าเชื่อข้า เรื่องนี้ข้าวางแผนไว้แต่แรกแล้ว”

เมื่อหมันเอ๋อเห็นหยู่เหวินเห้ากล่าวเช่นนี้ ริมฝีปากก็สั่นระริกเล็กน้อย “องค์รัชทายาทจะช่วยข้าน้อยจริงหรือเพคะ?”

“ไม่ใช่แค่เพื่อช่วยเจ้า แต่เพื่อแคว้น เพื่อส่วนรวมด้วย หากเจ้าทำการโดยพลการ เอาชีวิตไปทิ้ง พระชายาก็จะเสียใจตายแน่ จะมุทะลุไม่ได้เด็ดขาด เจ้าจำไว้ว่าเป้าหมายของเจ้าคือการแก้แค้น ไม่ใช่ไปตาย” หยู่เหวินเห้าเอ่ย

หมันเอ๋อคุกเข่าน้ำตาคลอ “องค์ชาย หากทรงช่วยหมันเอ๋อแก้แค้น ชาติหน้าหมันเอ๋อจะขอเกิดเป็นวัวเป็นควาย ตอบแทนพระคุณของท่านกับพระชายา!”

หยวนชิงหลิงดึงนางขึ้นมาทันที “เป็นวัวเป็นควายอะไรกัน? หรือว่าบุญคุณที่เจ้าช่วยชีวิตข้า ข้าก็ต้องตอบแทนด้วยการเป็นวัวเป็นควายหรือ? อย่าพูดอย่างนี้สิ!”

น้ำตาในดวงตาของหมันเอ๋อคลอขึ้นอีกครั้ง “พระชายา ต่อไปข้าน้อยจะกลับมาปรนนิบัติท่าน”

“ไม่ต้องให้เจ้าปรนนิบัติหรอก แต่เจ้าต้องปลอดภัยกลับมา” หยวนชิงหลิงพูดพลางตาแดง

หมันเอ๋อผงกศีรษะหนัก “แน่นอนเพคะ!”

หยู่เหวินเห้าให้หยู่เหวิยเทียนกับอีกหลายสิบคนส่งหมันเอ๋อกลับหนานเจียง ขณะที่หมันเอ๋อกำลังจะไปก็พูดกลับแม่นมฉิน “รอข้าอยู่เมืองหลวง คำพูดที่ติดท่านไว้ ข้าจะกลับมาชดเชยให้นะ”

น้ำตาแม่นมฉินทำให้สายตาพร่ามัว อยากรั้งไม่ให้นางไป แต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยความขื่นขม พูดไม่ออกสักคำ ได้แต่พยักหน้าเบาๆ

อะซี่กอดหมันเอ๋อ ร้องไห้จนตาแดง “เจ้าต้องกลับมานะ ไม่งั้นเป็นตายข้าจะไม่ปล่อยเจ้าแน่”

หมันเอ๋อหัวเราะ น้ำเสียงหยอกล้อ “แม่นางอะซี่ ข้าต้องกลับมาแน่ กว่าข้าจะกลับมา เจ้าตัวน้อยของท่านกับใต้เท้าสวีก็คงคลอดแล้ว”

อะซี่เช็ดน้ำตา หัวเราะแล้วตีนาง “เงียบไปเลยเจ้าเนี่ย”

หมันเอ๋อหัวเราะพลางหลบ นาทีที่หมุนตัว น้ำตาก็ทำให้ดวงตาพร่ามัว

หยู่เหวิยเทียนพาหมันเอ๋อจากไป หลังจากพวกเขาจากไปไม่นาน แม่นมฉินก็หายไป อะซี่หาอยู่นานก็ไม่เจอ หยวนชิงหลิงจึงส่ายหน้า “ไม่ต้องหาแล้ว นางต้องตามหมันเอ๋อไปแน่ นางจะวางใจอยู่เมืองหลวงได้ยังไง?”

“แต่นางอยู่ที่หนานเจียงคงอันตรายมากล่ะมัง? คนเจียงเป่ยต้องไม่เอานางไว้แน่ คนพวกนั้นเหี้ยมโหดนัก” พออะซี่นึกถึงค่ายกลอะไรของหมอผีเจียงเป่ยแล้วก็รู้สึกสยองเกล้า

“นั่นก็เป็นการเลือกของนาง ขอแค่ได้อยู่กับเด็กตัวเอง ต่อให้เป็นถ้ำเสือวังมังกรก็ไม่กลัว” หยวนชิงหลิงเอ่ย

อะซี่ยังไม่เป็นแม่คน ไม่รู้ความนัยของหยวนชิงหลิง แค่รู้สึกว่าแม่นมฉินอยู่ที่หนานเจียงต้องอันตรายมากแน่ ไม่น่าเสียสละโดยเปล่าประโยชน์เลย

ทัพใหญ่เคลื่อนพลต่อ สถานการณ์อ๋องเว่ยก็นิ่งมาหน่อยแล้ว สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาสองสามครั้ง ทุกครั้งที่ตื่นก็เอาแต่หาร่างของจิ้งเหอ ครั้งนี้นางไปเอาน้ำ เมื่อเขาไม่เห็นจึงหน้าเปลี่ยนสี

แต่พอเห็นจิ้งเหอเอาน้ำกลับมากับเสี้ยวหงเฉิน เขาก็เพลาใจลง ไม่กล้ามองจิ้งเหอ ค่อยๆ หลับตา

จิ้งเหอถือถุงน้ำหนังเดินมาอยู่ข้างตัวเขา ย่อตัวลงแล้วเอ่ยเบาๆ “ดื่มน้ำหน่อย”