บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1038

หงเย่หันไปมองหยวนชิงหลิง ในดวงตามีแวววิตกกังวลไม่น้อย "เป็นอย่างไรบ้าง? อาการบาดเจ็บหนักมากหรือไม่? "

หยวนชิงหลิงพยายามเดินอีกสองก้าว แต่ก็ยังเจ็บแปลบจนเกินจะทนได้ ถือว่ายืนยันได้แน่แล้วว่ากระดูกหัก นางพูดขึ้นว่า "ไม่เป็นไร ตัวข้าเองมียา กลับไปกินยาก็พอ"

เขายื่นมือออกมา ตั้งใจว่าจะช่วยพยุงหยวนชิงหลิง แต่หยวนชิงหลิงพูดอย่างเรียบเฉยว่า: "ไม่ต้องหรอก อะซี่จะช่วยข้าเอง ท่านชายไปพักผ่อนเร็วขึ้นหน่อยเถอะ วันพรุ่งนี้ก็เดินทางต่อไปเองจะดีกว่า"

มือที่ยื่นออกมาของหงเย่ถูกแช่แข็งกลางอากาศ เจ้าตัวค่อย ๆ ดึงมันกลับไป มองดูอะซี่ช่วยพยุงนางเดินขึ้นไปอย่างช้า ๆ ขาของนางคงจะเจ็บมากจริง ๆ เมื่อครู่เห็นน้ำตาที่คลออยู่ใต้ตาน้อย ๆ ของนาง หงเย่ยืนมองอย่างเงียบ ๆ ในแววตาลึก ๆ มองไม่ออกว่ากำลังรู้สึกอะไรอยู่กันแน่

เมื่อกลับมาที่ห้อง อะซี่ก็ช่วยนางดึงเสื้อผ้าขึ้นเพื่อตรวจดู ที่น่องของนางบวมเล็กน้อย อะซี่กางมือออกแล้วลองกด ๆ ลงไป หยวนชิงหลิงเจ็บมากจนเริ่มจะทนไม่ไหว "น่ากลัวว่ากระดูกคงจะแตกจริง ๆ แล้วล่ะ"

ซาลาเปาโน้มตัวเข้ามา "ท่านแม่ ใครตีท่านน่ะ? ข้าจะไปเอาคืนให้ท่านเอง"

“ไม่เป็นไร เจ้าไปเล่นเถอะ” หยวนชิงขมวดคิ้วพลางพูดกับลูก

ซาลาเปาตอบรับเสียงหนึ่ง แล้วออกไปกับหมาป่าหิมะ

อะซี่พูดอย่างดุดันว่า: "นังสารเลวอะโฉ่วนั่น หน้าตาน่าเกลียดไม่พอจิตใจก็ยังน่าเกลียดอีก ถึงกับลงมือหนักหน่วงขนาดนี้ หงเย่เก็บคนแบบนี้ไว้ข้างตัว ไม่ช้าก็เร็วมันจะเป็นผลร้ายกับพวกเราแน่นอน อีกทั้งวรยุทธ์ของนางก็แข็งแกร่งมากขนาดนั้น ต้องพยายามไปมาหาสู่กันให้น้อยหน่อย หากรัชทายาทรู้เรื่องนี้เข้า คงจะรู้สึกเจ็บปวดใจแทบตายแน่เลย"

หยวนชิงหลิงพ่นยาที่ขา ซึ่งช่วยบรรเทาความเจ็บปวดได้ชั่วคราว แต่อาการบาดเจ็บที่เป็นหนักจนถึงขนาดนี้ อาจเป็นเรื่องยากมากที่จะไปยังทะเลสาบจิ้ง

ในใจนางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกรำคาญขึ้นมาบ้างแล้ว อะโฉ่วคนนี้มีความเกลียดชังอะไรนางนักหนา? ถึงต้องทำกันจนถึงขนาดนี้?

“ตอนไปที่ทะเลสาบจิ้ง น่ากลัวว่าคงจะต้องให้เจ้าช่วยพยุงข้าหน่อยแล้วล่ะ” หยวนชิงหลิงพูด

“ข้าแบกท่านไปก็ยังได้เลยนะ” อะซี่ขมวดคิ้ว ในใจนึกเกลียดชังอะโฉ่วอย่างถึงที่สุด ทั้งยังเป็นห่วงหยวนชิงหลิงเหลือเกินแล้ว

หลังจากที่หยวนชิงหลิงพ่นยาเสร็จ ก็ใช้ผ้าพันแผลพันไว้จนแน่น จากนั้นค่อยให้อะซี่ช่วยพยุงนางไปนอนลง แล้วยกเท้าให้สูงขึ้น หลังจากกินยาบรรเทาปวดภายในแล้ว จึงขอให้อะซี่ออกไปช่วยดูซาลาเปาหน่อย ส่วนนางขอนอนพักสักครู่

อะซี่รู้สึกไม่วางใจ "ถ้าเกิดนังสารเลวอะโฉ่วจอมอัปลักษณ์นั่นมันมาอีกจะทำอย่างไรล่ะ?"

“หงเย่จะจับตามองนางเอง ข้าเกิดเรื่องเข้าจริง ๆ แล้วมันต้องไม่ส่งผลดีกับหงเย่ เขามีขอบเขตอยู่ เจ้าไปดูซาลาเปาก่อนจะดีกว่า เขาไม่เชื่อว่าหรอกว่าเมื่อครู่ข้าแค่หกล้ม เพื่อไม่ให้เกิดมีปัญหาอะไรตามมาในภายหลัง” หยวนชิงหลิงพูดเบา ๆ ขาของนางเจ็บค่อนข้างหนัก นางเริ่มจะรู้สึกทนไม่ไหวขึ้นมาหน่อย ๆ แล้ว

อะซี่กลับมีความหวังว่าซาลาเปาจะไปซ้อมอะโฉ่วนั่นให้หนัก ๆ สักยก แต่ก็กลัวว่าซาลาเปาจะเสียเปรียบ เพราะวรยุทธ์ของผู้หญิงคนนั้นสูงเกินไป นางพูดว่า "เช่นนั้นก็ได้ ท่านพักผ่อนเถอะ มีอะไรก็เรียกข้าล่ะ"

นางหันหลังเดินออกไป ลงไปข้างล่างเพื่อไปหาซาลาเปา

ซาลาเปากับหมาป่าหิมะกำลังเล่นกันอยู่บนถนนที่หน้าทางเข้าโรงเตี๊ยม หลายคนคิดว่าหมาป่าหิมะเป็นหมาธรรมดา จึงพากันมาหยอกล้อเล่นด้วย หมาป่าหิมะก็อ่อนโยนมาก ไม่แสดงท่าทีดุร้ายอะไรออกมา อะซี่เห็นอะโฉ่วซ่อนตัวอยู่ที่มุมหนึ่ง แล้วแอบยื่นสายตาสามเหลี่ยมอันชั่วร้ายจ้องมองมา ในใจของนางพลันเกิดอาการตื่นตัวขึ้นทันที คงไม่ใช่ว่านางมีความคิดชั่วร้าย เปลี่ยนมาลงมือกับซาลาเปาแทนหรอกนะ?

นางกอดกระบี่มายืนอยู่ข้าง ๆ ซาลาเปาทันที ชำเลืองมองอย่างเย็นชา ไม่ยอมให้อะโฉ่วเข้าใกล้เขาได้แม้เพียงครึ่งก้าว

หยวนชิงหลิงนอนอยู่ชั้นบน อดทนต่อความเจ็บปวด ทั้งกินยาแก้ปวดทั้งพ่นสเปรย์ระงับปวด แต่ก็ยังหยุดไม่ได้ ความเจ็บปวดจากอาการกระดูกหักนั้นทรมานเหลือจะเอ่ย เทียบไม่ได้กับอาการบาดเจ็บที่เนื้อหนังภายนอก

ประตูถูกเคาะเบา ๆ สองครั้ง เป็นเสียงของหงเย่"ข้าขอเข้าไปได้หรือไม่?"

หยวนชิงหลิงขมวดคิ้ว “ข้าหลับอยู่”

การปฏิเสธด้วยวิธีนี้ ไม่แค่ทำให้คนไม่ไป แต่ยังผลักประตูเข้าไปเดินเข้าไปตรง ๆ เมื่อเห็นนางนอนอยู่บนเตียงโดยที่เท้ามัดห้อยอยู่ สีหน้าก็ขาวซีดเพราะความเจ็บปวด ในดวงตาของเขาก็ฉายแวววิตกกังวลผุดวาบ “เจ็บมากสินะ?”

เดิมทีหยวนชิงหลิงพยายามอดทนต่อความเจ็บปวด ด้วยการหายใจเข้าออกอย่างช้า ๆ แต่เมื่อเขาถามประโยคนี้ออกมา จึงรู้สึกท้อแท้พูดอย่างจนใจว่า “มันก็ต้องเจ็บมากอยู่แล้วสิ”