บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1058

แต่เขาเงียบสักพัก แล้วก็สั่งคนไป ให้ฮุ่ยเทียนไม่ต้องทำร้ายหลินเซียวกับฉู่หมิงหยาง ขอให้ฮูหยินเหยาไม่เป็นไรก็พอ

เขาพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาจัดการ หลินเซียวเป็นเบาะแสเดียวของพวกเรา มีเพียงอาศัยเขา ถึงจะสามารถล่อคนที่อยู่เบื้องหลังออกมาได้ ดังนั้น จะเกิดอะไรขึ้นกับหลินเซียวไม่ได้ ข้าจะต้องรู้ถึงเป้าหมายสุดท้ายก่อน”

หยวนชิงหลิงเข้าใจ สถานการณ์นี้ดำเนินมาตั้งนานขนาดนี้ จะให้ขาดตอนนี้เลยไม่ได้ หากไม่ล่อคนที่อยู่เบื้องหลังออกมาได้ ก็ไม่สามารถสงบสุขได้

เที่ยงวันถัดไป หลินเซียวกับฉู่หมิงหยาง แทบจะมาถึงพร้อมกัน ฉู่หมิงหยางเข้าไปในลานด้านข้าง หลินเซียวกลับมาที่ด้านนอกลานฮูหยินเหยา สุนัขก็เห่าขึ้นมาทันที ฮูหยินเหยากำลังปักเสื้อผ้าของเจ้าแฝดอยู่ในห้อง ได้ยินสุนัขเห่า ก็รู้แล้วว่าคนที่มาคือคนแปลกหน้า

นางวางสิ่งของลง ลุกขึ้นเดินออกไป อุ้มหมาน้อยขึ้นมา พร้อมถามผ่านขึ้นว่า “ใคร?”

หลินเซียวพูดอยู่ด้านนอกว่า “ฮูหยินเหยาใช่ไหม? ข้าคือองครักษ์ลับผี องค์ชายรัชทายาทสั่งให้ข้ามา”

ฮูหยินเหยารู้สึกแปลกใจ เจ้าห้าส่งองครักษ์ลับผีมาทำไม?

นางไม่ถูกหลอกง่ายๆอยู่แล้ว จึงพูดขึ้นว่า “หากเป็นองครักษ์ลับผี ให้โยนป้ายประกาศิตองครักษ์ลับผีเข้ามา”

“งั้นฮูหยินหลบหน่อย” หลินเซียวพูดขึ้น

ฮูหยินเหยาถอยหลังไปหลายก้าว แล้วก็เห็นป้ายประกาศิตชิ้นหนึ่ง บินลอยผ่านกำแพงเข้ามา หล่นอยู่ข้างเท้าของนางพอดี นางก้มเก็บขึ้นมา มองดูบนป้ายประกาศิตสลักไว้ว่าองครักษ์รับผี ด้านหลังยังมีหมายเลข นางเคยเห็นป้ายประกาศิตองครักษ์ลับผี ป้ายประกาศิตอันนี้เป็นของจริง

นางเปิดประตูออก หลินเซียวประนมมือโค้งคำนับนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ฮูหยิน”

ฮูหยินเหยาไม่เคยเห็นเขา เห็นตาคิ้วที่อ่อนโยนของเขา ก็ดูไม่เหมือนองครักษ์ลับผี องครักษ์ลับผีส่วนใหญ่เย็นชา หมาน้อยที่นางอุ้มไหว ยังคอยระแวดระวัง จึงพูดขึ้นว่า “องค์ชายรัชทายาทส่งเจ้ามาทำไม? มีเรื่องอะไรหรือ?”

หลินเซียวเดินเข้าไป แล้วก็หันไปปิดประตู จากนั้นก็ส่งยิ้มให้กับฮูหยินเหยา พร้อมพูดขึ้นว่า “องค์ชายรัชทายาทบอกว่าฮูหยินอยู่ที่นี่คนเดียว ให้กระหม่อมมาเยี่ยม”

ฮูหยินเหยาจ้องมองดูเขา ดวงตาฉายแววสงสัย คำพูดนี้ผิดปกติ เจ้าห้าไม่มีทางให้ผู้ชายคนหนึ่งมาเยี่ยมนางเฉยๆ เจ้าห้ามีเวลาสนใจเรื่องพวกนี้ของนางเสียที่ไหน? ต่อให้หยวนชิงหลิงต้องการถามสถานการณ์ของนาง ให้อะซี่ หรือหมันเอ๋อมาก็ได้

แต่ป้ายประกาศิตนี้กลับเป็นของจริง

ฮูหยินเหยารีบถอยหลังไปหลายก้าว พร้อมพูดขึ้นอย่างระวังตัวว่า “เจ้ากลับไปบอกองค์ชายรัชทายาท บอกว่าข้าสบายดีทุกอย่าง บอกให้เขาไม่ต้องเป็นห่วง กลับไปเถอะ”

หลินเซียวยิ้มหัวเราะเบาๆ เดินมาข้างหน้า สะบัดแขนเสื้อ กลิ่นหอมแปลกพุ่งไปหาฮูหยินเหยา ฮูหยินเหยาไม่ทันระวัง สูดดมไปสองที แล้วก็รู้สึกว่าผิดปกติ รีบเอามือปิดปากปิดจมูกแล้วก็วิ่งเข้าไปในห้อง

หลินเซียวยอมให้นางหลบเสียที่ไหน? คว้าจับแขกของนาง แล้วลากนางเข้าไปในห้อง มืออีกข้างหนึ่งรีบปิดปากของนางไว้ ไม่ให้นางร้องส่งเสียงออกมา หมาน้อยเห็นเจ้านายถูกรังแก ไล่ตามเข้ามาจะกัดหลินเซียว ถูกเตะกระเด็นออกไป หมาน้อยร้องอย่างน่าสงสาร ล้มลงพื้นแล้วก็ไม่ลุกขึ้นมาอีก

ฮูหยินเหยาตกใจโกรธมาก ถีบหลินเซียวอย่างสุดแรง ถูกปิดปากไว้ ไม่สามารถร้องตะโกนได้ ทำได้เพียงส่งเสียงอู้อี้

หลินเซียวกดนางไปล้มนั่งลงบนเก้าอี้กุ้ยเฟย มือถึงของฮูหยินเหยา ข่วนใบหน้าของเขา แต่ก็ขัดขืนได้เพียงแปบเดียว สักพักก็รู้สึกอ่อนแรงไปทั้งร่างกาย เลือดลมพลุ่งพล่าน ร้อนรุ่มไปทั้งตัว ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะขยับเข้าใกล้หลินเซียว

สติที่ยังหลงเหลือของนางต้านทานไว้ ในฐานะที่เป็นผู้หญิงเคยมีลูกมาแล้วสองคน นางรู้เป็นอย่างดีว่านี่หมายความว่าอะไร คนคนนี้ไม่ใช่องค์ชายรัชทายาทส่งมาอย่างแน่นอน เขาคือคนร้าย

“ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ทำร้ายเจ้า” หลินเซียวเห็นร่างกายของนางอ่อนแรงลง จึงค่อยๆปล่อยนาง พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน