บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1059

ฮุ่ยเทียนเห็นนางไม่เย็นชาเหมือนปกติ ตาคิ้วอ่อนหวาน ริมฝีปากแดงระเรื่อ ราวกับกลีบดอกจับตัวเป็นก้อน ทำให้ไม่สามารถละสายตาได้

แต่เขารู้หากขยับเข้าไปใกล้ หลังจากที่นางตื่นขึ้นมา จะต้องได้พยายามคิดฆ่าตัวตายแน่

เพียงแต่ แขนนั่นเป็นเหมือนดั่งงูพัวพันไว้ ชายแท้ๆอย่างเขาจะสามารถต้านทานได้อย่างไร? สายตาของเขามืดลง ช่างเถอะ หากนางเสียใจ เขาก็ฆ่าตัวตาย แสดงความรับผิดชอบต่อนาง

เดิมเขาก็ไม่ใช่คนที่ดีอะไร ช่วยชีวิตนี้อะไรก็ผ่านมาหมดแล้ว ความเป็นความตาย คมดาบเลือกตก ไม่เคยแตะต้องผู้หญิงเพียงอย่างเดียว หากตายภายใต้ผู้หญิงสวยๆ ชั่วชีวิตนี้ก็ไม่มีอะไรต้องเสียดายแล้ว

เขาอุ้มฮูหยินเหยาขึ้นมา แล้วก็เดินตรงไปที่เตียงไม้นั่น ร่างกายทับลงไป ดวงตาเป็นประกายอย่างไม่คิดเปลี่ยนใจ ใช้ชีวิตเพื่อรักนางสักครั้ง

หลังจากบรรเลงเริงรักแล้ว ฮูหยินเหยาเงียบไปเนิ่นนาน ค่อยๆลุกขึ้นนั่ง แล้วก็เห็นฮุ่ยเทียนยื่นดาบเล่มหนึ่งมาให้

นางเงยหน้ามองดูฮุ่ยเทียน เขายังสวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย เผยให้เห็นหน้าอกแน่น สายตาฉายแววชัดเจน พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าทำลายความบริสุทธิ์ของเจ้า เจ้าฆ่าข้า ลบล้างกัน แล้วก็จะไม่มีใครรู้ไปตลอด เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงว่าจะเสื่อมเสียชื่อเสียง”

ฮูหยินเหยารับดาบมา แล้วก็โยนทิ้งไปบนพื้น ค่อยๆลุกขึ้นมา แล้วก็สวมเสื้อผ้าต่อหน้าเขา บนร่างกายของนาง ล้วนเต็มไปด้วยร่องรอยหลังจากเริงรักกัน ม่วงแดงไปหมด หลังจากสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว นางเงยหน้ามองดูฮุ่ยเทียน ฮุ่ยเทียนก็มองดูนางด้วยสายตาเศร้า

ฮูหยินเหยาพูดขึ้นด้วยเสียงสงบว่า “เรื่องนี้ เจ้าไม่พูด ข้าไม่พูด ก็จะไม่มีใครรู้ ไม่ต้องฆ่าเจ้า”

ฮุ่ยเทียนอึ้งไปสักพัก พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่โทษข้า?”

ฮูหยินเหยาส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าช่วยชีวิตข้า ข้าไม่ใช่คนไม่รู้จักบุญคุณ หากไม่ใช่เพราะเจ้ามา ข้าคงถูกคนร้ายนั่นทำลายแล้ว แม้แต่ชีวิตก็เอาไม่รอด”

ฮุ่ยเทียนมองดูนาง พร้อมพูดขึ้นด้วยสายตาสับสนว่า “ข้ายังคิดว่า เจ้าตื่นขึ้นมาแล้วจะต้องฆ่าข้า”

ฮูหยินเหยาพูดขึ้นว่า “ในเมื่อเจ้าคิดว่าข้าจะฆ่าเจ้า ทำไมไม่จากไป? ยังจะมาสนใจข้าทำไม? หากเพื่อนเรื่องนั้น ยังไงเจ้าก็คงไม่ขาดผู้หญิง”

ฮุ่ยเทียนครุ่นคิดสักพัก พูดเหตุผลไม่ออก จึงพูดเพียงว่า “ไม่รู้”

ฮูหยินเหยาหัวเราะ รอยยิ้มหนาวเหน็บเยือกเย็น พร้อมพูดขึ้นว่า “ขอบคุณที่เจ้าช่วยชีวิตข้า เรื่องในวันนี้ ไม่ต้องพูดกับคนอื่น”

ฮุ่ยเทียนพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “ไม่พูดอยู่แล้ว เดิมก็ไม่อยากที่จะทำลายชื่อเสียงของเจ้า”

ฮูหยินเหยาพยักหัว เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ในทันใด นางผลักฮุ่ยเทียนแล้ววิ่งออกไป หมาน้อยนอนอยู่บนพื้น กลับยังไม่ตาย นางตกใจแทบแย่ เกือบที่จะน้ำตาไหล รีบอุ้มหมาน้อยขึ้นมา ลูบหัวของเขา พร้อมพูดขึ้นอย่างสะอึกสะอื้นว่า “โชคดีที่เจ้าไม่เป็นอะไร”

หมาน้อยเลียหลังมือของมา แล้วก็ร้องขึ้นมา

ฮุ่ยเทียนตามออกมา เห็นนางน้ำตาไหลเพราะหมาน้อย กลับสิ่งที่ตนเองต้องพบเจอ กลับไม่มีความเสียใจเลย รู้สึกแปลกใจอย่างมาก

ฮูหยินเหยาลุกขึ้นมา อุ้มหมาน้อยไว้พร้อมพูดกับเขาว่า “เจ้ากลับไปเถอะ ข้าไม่เป็นไรแล้ว”

ฮุ่ยเทียนมองดูดวงตาของนาง พยักหัวเล็กน้อย พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นข้ากลับล่ะ มีอะไรเจ้าค่อยเรียกหาข้า”

ฮูหยินเหยามองดูเขาแวบหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นอย่างลำบากใจว่า “ฮุ่ยเทียน เรื่องในวันนี้ลืมไปเสียเถอะ”

ฮุ่ยเทียนพยักหัวเงียบ ค่อยเดินออกไป ไปถึงหน้าประตูเรือน เขากลับหันกลับมามองดูนาง พร้อมพูดขึ้นด้วยสายตาเป็นประกายว่า “ข้าจะไม่มีวันลืม ข้าจะคิดถึงอยู่ตลอด คิดถึงภาพในวันนี้อยู่ตลอด ชั่วชีวิตนี้ข้าไม่เคยลองแบบนี้ ข้าไม่มีทางลืมไปตลอด”

ฮูหยินเหยาได้ยินเช่นนี้แล้ว อึ้งมองดูเขา ภาพเริงรักเมื่อกี้ ผุดขึ้นมาในใจ สีหน้านางแดงระเรื่อ อุ้มหมาน้อยไว้ แล้วก็กลับเข้าห้องไป

ฮุ่ยเทียนก็หันตัวเดินจากไป

ทางด้านฮุ่ยเทียน หยู่เหวินเห้าไม่ได้สั่งคนจับตาดูไว้ ฉะนั้นจึงไม่มีใครรู้ว่าหลังจากนี้เกิดอะไรขึ้น

แต่เพราะรู้ว่าวันนี้หลินเซียวจะมา ดังนั้นพลบค่ำหรงเยว่ มาหาฮุ่ยเทียนถามสถานการณ์ด้วยตนเอง ฮุ่ยเทียนเล่าอย่างคร่าวๆว่า ไล่หลินเซียวกับฉู่หมิงหยาง ไม่ได้ฆ่าพวกเขา