บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1073

หลังจากตรวจแล้วประคองไท่ซ่างหวงเดินออกมา ตอนนี้ไท่ซ่างหวงหวงแหนร่างกายเป็นอย่างมาก เข้าออกก็จำเป็นต้องพยุง กลัวว่าจะหกล้มเพียงอย่างเดียว ก่อนหน้านี้ไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อน

หยวนชิงหลิงสนทนากับพวกเขาที่ด้านล่างระเบียงครู่หนึ่ง หยวนชิงหลิงเพิ่งจะรู้ว่าที่แท้ตอนนั้นพวกเขาไม่กี่คนอาศัยในจวนอ๋องซู่ เป็นชายาเฟิงอันดูแล พี่สะใภ้คนโตก็เหมือนแม่ ดูแลปฏิบัติต่อพวกเขาไม่กี่คนเหมือนกับบุตรชายอย่างแท้จริง

“ตอนนี้พวกเราสองสามคนก็รวมตัวกันมากหน่อย ไม่กี่ปีก่อน แต่ละคนต่างก็ยุ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉู่เสี่ยวอู่ไม่ยอมมาพระตำหนักฉินคุน ไม่อยากพบเจอเสี่ยวสี่ อันที่จริงข้าก็เคยโกรธ แต่ช่างเถอะ เขาอยู่ด้านนอกยุ่งวุ่นวายเพื่อเป่ยถังจนหัวหมุน จึงให้อภัยนางแล้ว” ไท่ซ่างหวงพูดตามอำเภอใจของตัวเอง คนทั้งคนมีอารมณ์อยู่ในจุดที่ตื่นเต้นสุดขีด ข่าวการจะกลับมาของอ๋องผิงหนาน ราวกับทำให้เขามีอาการตื่นเต้นคึกคักขึ้นอย่างฉับพลัน

ฉู่เสี่ยวอู่? หยวนชิงหลิงมองไปทางโสวฝู่ฉู่ เขาไม่ได้ชื่อโสวฝู่ฉู่หรือ? ทำไมถึงได้เรียกว่าฉู่เสี่ยวอู่?

โสวฝู่ฉู่หัวเราะ “ตอนนี้ทุกอย่างก็ดีหมดแล้ว”

แสงแดดสาดส่องลงมายังผู้เฒ่าสองสามคน ในดวงตาของพวกเขาล้วนมีสภาพอารมณ์ความรู้สึกเนิ่นนานประเภทหนึ่ง เห็นได้ว่าทุกคนล้วนกําลังตกอยู่ในความสุขของเวลานั้น หยวนชิงหลิงรู้สึกว่านี่ชั่งเป็นภาพที่งดงามที่สุดภาพหนึ่งโดยแท้ มิตรภาพของเด็กหนุ่ม อยู่เป็นเพื่อนกันจนแก่เฒ่า

นางก็ปรารถนา ถึงตอนที่นางแก่ชรา นอกจากมีลูกหลานล้อมรอบอยู่ข้างกาย คนเก่าแก่ในวันวานแต่ละคนก็สามารถอยู่เป็นเพื่อนข้างกายกันได้ แม้ว่าจะไม่สามารถเจอกันทุกวันได้ แต่เวลาที่พบกัน คนก็อยู่ไม่ไกล ชีวิตของคนเราก็เป็นเช่นนี้ ยังมีอะไรให้เสียดายอีก?

สนทนากันครู่หนึ่ง โสวฝู่ฉู่และเซียวเหยากงก็รีบไปทำงานอีกแล้ว หยวนชิงหลิงก็ไปท้องพระโรงหน้ารอบหนึ่ง ตรวจดูให้ฮ่องเต้หมิงหยวน

อาการพระประชวรของฮ่องเต้หมิงหยวนไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น หลังจากที่เสวยอาหารไม่ลงมาสามวัน พอเสวยอาหารเข้าไปก็ปวดท้อง หลังจากที่หยวนชิงหลิงให้ยาแล้ว ควบคู่กับการรักษาของหมอหลวง ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว และก็มีความกลัดกลุ้มที่อัดแน่นอยู่ในใจเท่านั้น

การมอบอำนาจเป็นการจัดการของเขา และเป็นการตัดสินใจที่ได้หารือกับหยู่เหวินเห้าที่ห้องทรงพระอักษรในวันนั้น รัชทายาทปกครองประเทศ ที่ทำการปกครองแต่ละที่ก็ไม่ได้สงบมั่นคงเหมือนกับแต่ก่อน หากว่ามีคนต้องการเจาะหาช่องว่าง ตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่สุด

ฮ่องเต้หมิงหยวนนอนอยู่บนเก้าอี้กุ้ยเฟยด้านหน้าระเบียง ฮู่เฟยปรนนิบัติอยู่ข้างๆ อ่านหนังสือละครพื้นเมืองให้เขาฟัง ทั้งในตำหนัก นอกจากเสียงของฮู่เฟยแล้ว เงียบสงัด ไม่มีเสียงอื่นใดอีก

หยวนชิงหลิงถอนสายบัวเข้าพบ ฮู่เฟยเอาหนังสือละครพื้นเมืองวางลงบนโต๊ะทำงานไม้ไผ่ นวดระหว่างคิ้ว “ในที่สุดก็มีคนมาแล้ว”

หยวนชิงหลิงยิ้ม นางรู้ว่าไม่ใช่ไม่มีคนมา แต่เสด็จพ่อไม่พบผู้ใด

หยวนชิงหลิงทักทาย “เสด็จพ่อรู้สึกว่าดีขึ้นเล็กน้อยหรือไม่เพคะ?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนผอมลงไปรอบหนึ่ง คางก็แหลมแล้ว ใต้ดวงตาก็มีรอยช้ำเป็นวง แทบจะเป็นสีดำแล้ว เห็นได้ชัดว่านอนหลับได้ไม่ดีเป็นที่สุด เขากล่าวอย่างเกียจคร้านว่า: “ดีขึ้นมากแล้ว เพียงแค่ยังคงไม่สามารถนอนหลับได้เท่านั้น”

“นอนไม่หลับตลอดเลยหรือเพคะ?” หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม

“ตอนกลางคืนไม่สามารถนอนได้ ตอนกลางก็นอนไม่ได้” ฮู่เฟยกล่าวเบาๆ บนหน้าฉาบไปด้วยความกังวลใจ

หยวนชิงหลิงกล่าว: “เช่นนั้นไม่ได้บอกให้หมอหลวงให้ชาที่ทำให้จิตใจสงบหรือเพคะ?”

“ให้ชาพุทราจีนรสเปรี้ยวมาแล้ว แต่ดื่มลงไปมีผลไม่มากนัก” ฮู่เฟยก็ตอบอธิบายแทน

หยวนชิงหลิงเปิดกล่องยา หยิบขวดยาออกมาจากด้านใน ยื่นให้ฮู่เฟย “นี่คือยานอนหลับเพคะ แต่ไม่สามารถกินเยอะได้ หากว่านอนไม่หลับจริงๆก็กินหนึ่งเม็ด!” เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้หมิงหยวนเหนื่อยมาก อยากจะนอน จะได้ทำให้สมองสงบลงมา

“เช่นนั้นก็กินตอนนี้สักเม็ดหนึ่ง” เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้หมิงหยวนเหนื่อยเป็นอย่างมาก อยากจะหลับไป ทำให้สมองได้สงบลง

ฮู่เฟยจึงเทให้เขาหนึ่งเม็ด เขากลืนลงไปโดยตรง ฮู่เฟยเพิ่งจะหยิบน้ำขึ้นมาไว้ในมือ ก็เห็นเขากินไปแล้ว จึงกล่าวว่า: “เช่นนั้นก็ดื่มน้ำอีกสักอึกหนึ่งนะเพคะ”

“ไม่ดื่มแล้ว วางไว้เถอะ!” ฮ่องเต้หมิงหยวนดูไม่มีชีวิตชีวาแม้แต่น้อย