บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1074

หยวนชิงหลิงมองดูนางอย่างงงงัน ร้ายแรงถึงเพียงนี้ที่ไหนกัน?

แต่แล้วในใจก็ตื้นตันเป็นอย่างมากทันที ฮู่เฟยเอาเสด็จพ่อไว้เป็นอันดับแรกในหัวใจอย่างแท้จริง ขณะที่เป็นสาวน้อยได้ตกหลุมรักคนเช่นนี้ผู้หนึ่ง ก็ต้องรักไปตลอดชีวิต อยู่และตายเคียงข้างกัน

“ดังนั้น มีคําพูดที่ข้าจะบอกกับท่านไว้ก่อน หากมีวันนั้นจริงๆ ท่านจำเป็นต้องช่วยข้าดูแลเจ้าสิบ ดูแลเขา ไม่ขอให้เขาเป็นคนที่มีความสามารถหวังเพียงแค่ให้เขาอยู่อย่างสงบสุขไปตลอดชีวิต” ฮู่เฟยปาดน้ำตา ดวงตายังคงแดงทั้งหมด เศร้าโศกเสียใจมาก

หยวนชิงหลิงรีบกล่าว: “อย่าเพิ่งพูดเช่นนี้เลยเพคะ เสด็จพ่อสุขภาพดีมาก ครั้งนี้เป็นเพราะเรื่องขององค์ชายใหญ่ จึงทำให้เขาป่วย บวกกับในปีที่ผ่านมานี้ก็ทำงานหนักอย่างเหน็ดเหนื่อย เขาฉวยโอกาสขี้เกียจน่ะเพคะ ไม่ได้ถึงขั้นนั้นนะเพคะ ท่านอย่าได้คิดเรื่อยเปื่อยเด็ดขาด”

“จริงหรือ?” ฮู่เฟยมองดูนางแบบเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

“ไม่มีคำพูดปลดแม้แต่น้อยเพคะ”

เช่นนี้ฮู่เฟยจึงได้วางใจเล็กน้อย แต่ท้ายที่สุดก็ยังคงเป็นกังวลใจ “ตอนนี้เขากินไม่ได้ และนอนไม่หลับ นี่จะทำอย่างไรดี?”

“ให้เวลาสักหน่อยเพคะ ค่อยๆเป็นไป แต่ไหนแต่ไรก็มีคำพูดที่ว่า การเจ็บไข้ได้ป่วยมาเร็วดั่งภูเขาถล่ม การรักษาอาการป่วยต้องใช้เวลาดั่งสาวไหม จะหายทันทีได้รวดเร็วขนาดนั้นได้อย่างไรกันล่ะเพคะ?” หยวนชิงหลิงกล่าวปลอบโยน

นางเหลือบมองไปด้านนอกแวบหนึ่ง ราวกับเห็นว่าเสด็จพ่อแอบลืมตาขึ้นเล็กน้อย เขาไม่ได้หลับลึกเกรงว่าจะได้ยินการสนทนากันของพวกนางแล้ว

นางถอนหายใจเบาๆ หวังว่า เจ้าห้าจะเป็นรัชทายาทสักเจ็ดแปดสิบปี!

หวังว่า เสด็จพ่อและฮู่เฟยจะสามารถอยู่เคียงข้างกันต่อไปเช่นนี้ได้ตลอด!

ออกจากพระราชวัง กลับถึงจวนอ๋องฉู่ พวกเด็กๆรวมตัวเข้ามา นวดไหล่ให้นางพร้อมกัน หยวนชิงหลิงอุ้มข้าวเหนียวขึ้นมา มักจะคิดอยู่เสมอว่าช่วงนี้ได้เพิกเฉยต่อพวกเขา ถึงกระทั่งเห็นนางกลับมาไว ก็ล้วนเข้ามาเกาะติดแล้ว

“ท่านแม่ วันนี้อาจารย์ปู่เข้ามายืมหมาป่าหิมะ ทั้งยังมอบกระดาษให้ข้าปึกหนึ่ง ข้าสามารถเอาได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” ทังหยวนเอ่ยถาม

หยวนชิงหลิงก็ไม่ได้สนใจมากนัก คิดว่าก่อนหน้านี้ที่ท่านชายสี่บอกว่าซาลาเปาพวกเขาเขียนอักษรพอใช้ได้ อาจจะหากระดาษเซวียนจื่อชั้นดีมาให้เขา จึงเอ่ยว่า: “ในเมื่ออาจารย์ปู่มอบให้เจ้า เจ้าใช้ให้ดีก็พอแล้ว”

“พ่ะย่ะค่ะ!” ทังหยวนพูดเสียงเรียบๆ มองไม่เห็นอารมณ์ใดๆโดยสิ้นเชิง

ซาลาเปากล่าว: “อาจารย์ปู่กลับให้กระบี่ข้าหนึ่งเล่ม สวยงามมากเชียวล่ะ”

“กระบี่? ให้เจ้าฝึกวิทยายุทธหรือ?” หยวนชิงหลิงพูดถึงการฝึกวิทยายุทธขึ้นมา ก็รู้สึกละอายใจเสมอ เพราะว่าท่านชายสี่เคยมีความคิดจะปั้นนางให้เป็นผู้มีฝีมือสูงส่งอยู่ในร้อยอันดับแรกของวงการยุทธภพ แต่จากพัฒนาการของนาง ทั้งชีวิตนี้ก็เป็นไปไม่ได้

“ฝึกวิทยายุทธ อนาคตเป็นจอมยุทธ!” ซาลาเปากล่าวอย่างมีอุดมการณ์เป็นอย่างมาก

ข้าวเหนียวยังคงบีบไหล่ของหยวนชิงหลิงด้วยความน่าเอ็นดู หยวนชิงหลิงจึงเอ่ยถาม: “อาจารย์ปู่มอบของอะไรให้เจ้า?”

ข้าวเหนียวส่ายหน้า มองดูหยวนชิงหลิงด้วยท่าทางน่าเอ็นดู “ให้แล้ว ข้าไม่เอา ข้าให้เขาพาข้าไปเที่ยวเล่นที่สำนักเหลิ่งหลังในวันข้างหน้า”

“รู้จักแต่เล่น!” หยวนชิงหลิงไม่สนใจดื่มด่ำกับความสนุกของเขา

ฉับพลันนั้นหยวนชิงหลิงก็อยากฟังการวางแผนสำหรับอนาคตของพวกเด็กๆ หรือจะบอกว่า อนาคตอยากเป็นคนอะไรยังไง จึงให้พวกเขานั่งเป็นแถว เอ่ยถาม: “บอกแม่ อนาคตพวกเจ้าโตแล้ว อยากทำอะไรล่ะ?”

แน่นอนว่าซาลาเปาก็ยังคงเป็นคำนั้น “เป็นจอมยุทธ ถือดาบเดินไปทั่วโลก ต่อสู้กับความอยุติธรรม”